Τότε ζεις στην απόλυτη ευτυχία. Μοιράζεσαι τη χαρά σου και αυτή ως δια μαγείας πολλαπλασιάζεται…Αν δε θέλουν να μοιραστούν άλλοι τη χαρά σου, ή δεν τους αξίζει ή δεν υπάρχει λόγος να είναι μαζί σου.
Δεν επιτρέπεται να στερήσεις τη χαρά αυτή από τον εαυτό σου. Γιατί ότι και να κάνεις για τους άλλους, να είσαι σίγουρος ότι δε θα το αναγνωρίσουν. Το θεωρούν μάλιστα αυτονόητο ότι εσύ πρέπει να «προσφέρεις»…
Είναι μεγάλη η πίκρα, να τελειώσεις το ταξίδι σου στη γη και να καταλάβεις ότι παραμέλησες τον εαυτό σου για ανθρώπους που αγάπησες και δε σ΄ αγάπησαν…
Για ανθρώπους που σ΄ αγάπησαν αλλά δεν είχαν τον τρόπο να στο δείχνουν…
Για ανθρώπους που τους έδινες και δεν είχαν ούτε ένα χαμόγελο για σένα.
...απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου
