Στο καλό «άυλε» φίλε Γιώργο Καραιβάζ. Του Δημήτρη Κωνσταντάρα

Δεν είναι αλήθεια αυτό που λέμε πολλές φορές ότι «είναι δύσκολο να γράψω….» για ένα πολύ σοβαρό, πολύπλοκο και «επικίνδυνο» ζήτημα που μας αφορά και προσωπικά. Αντιθέτως. Για μένα, λ.χ., μού είναι εύκολο να γράψω για τη δολοφονία του συναδέλφου Γιώργου Καραιβάζ. Μού είναι εύκολο ακριβώς γιατί με αφορά προσωπικά, έστω κι αν ο συνάδελφός μου αυτός δεν ήταν προσωπικός μου φίλος. 

Ελάχιστα τον γνώριζα, ήταν αρκετά νεότερός μου, ανήκε σε μιαν άλλη γενιά αλλά…. 

ΗΤΑΝ δημοσιογράφος. Με Δ κεφαλαίο.

Ήταν και σύζυγος και πατέρας, με αρκετούς φίλους στη δύσκολη «ειδικότητα» του αστυνομικού συντάκτη. 

Ήταν ακούραστος, εργατικός, προσηλωμένος στη δουλειά του. 

Κι όλα αυτά, τον έκαναν αυτόματα άυλο φίλο μου. Και η βίαιη, προγραμματισμένη, οργανωμένη, σχεδόν «τυφλή» δολοφονία ενός αρκετά νέου ανθρώπου, δημοσιογράφου, συζύγου, πατέρα μας αφορά όλους. 

Όχι μόνο τους δημοσιογράφους. 

Αλλά κυρίως τους δημοσιογράφους.

Δεν υπάρχουν «εύκολα» και «δύσκολα» επαγγέλματα. Υπάρχουν «εύκολοι» και «δύσκολοι» τρόποι για να κάνει κανείς τη δουλειά του. Σε όλα τα επαγγέλματα. 

«Εύκολοι» και «δύσκολοι» δρόμοι. 

Και ο Καραιβάζ είχε διαλέξει τους δύσκολους τρόπους και τους δύσκολους δρόμους.

Δεν έχω πρόθεση να του κάνω κι εγώ του Γιώργου «μνημόσυνο». 

Όσους «Καραιβάζ» κι αν τρομοκρατήσουν, απειλήσουν, τραμπουκίσουν και δολοφονήσουν οι επαγγελματίες εκτελεστές, θάρθουν κι άλλοι δημοσιογράφοι να πάρουν τη θέση τους. Ευτυχώς. 

Η δημοσιογραφία – γενικά- δεν πάει καλά. 

Τείνει να γίνει «εύκολο» επάγγελμα. 

Κινδυνεύει να γίνει «εύκολος» δρόμος. 

Αλλά υπήρχαν παλαιότερα, υπάρχουν και σήμερα και θα υπάρξουν και αύριο αυτοί που ξεχώριζαν και ξεχωρίζουν. 

Όχι μόνο γιατί επέλεγαν – και επιλέγουν- «δύσκολους» δρόμους και «δύσκολους» τρόπους στη δημοσιογραφία αλλά γιατί τους ακολουθούσαν πιστά , επίμονα , με μια λέξη «επαγγελματικά». 

Επέλεγαν το δρόμο της σύγκρουσης κινδυνεύοντας συνεχώς από κακούς συναδέλφους, κακά «αφεντικά» αλλά και πάσης φύσεως κακοποιούς.

Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι «σταρ» της τηλεόρασης. Δεν βγάζουν όλοι πολλά λεφτά. 

Δεν βρίσκονται πάντα στη δημοσιότητα. 

Δεν τους αναγνωρίζει πάντα ο κόσμος στο δρόμο. Αλλά τελικά, τους τιμούν όλοι όταν τους καταλαβαίνουν ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους. Και -δυστυχώς- όταν «πέφτουν» την ώρα του καθήκοντος, είτε κάνουν αστυνομικό ρεπορτάζ ή όταν απλώς «στήνονται» με ένα μικρόφωνο στη βροχή και το χιόνι για να πουν δυο λόγια για την κακοκαιρία και μέσα τους εύχονται κάποτε να τους δοθεί μια ευκαιρία να δείξουν τη δουλειά τους. Αλλά και όταν γράφουν προσεκτικά και χωρίς λάθη τα «μονόστηλά» τους ευελπιστώντας ότι κάποτε θα κάνουν μεγάλα θέματα και θα γράψουν σπουδαία άρθρα.

Έγραψα, δυο ώρες μετά την άγρια δολοφονία του Καραιβάζ: «Είμαι τόσο έκπληκτος, θυμωμένος, θλιμμένος και αισθάνομαι τόσο άλγος στην ψυχή μου για το άδικο φευγιό του Καραιβάζ και τόση ντροπή για την κατάντια του λειτουργήματος που επέλεξα να ασκήσω πριν από πενήντα χρόνια, που δεν αντέχω να γράψω τίποτε άλλο». Και το έγραψα αυτό γιατί τη στιγμή που το παιδί αυτό ήταν ξαπλωμένο στο δρόμο, μπροστά στο σπίτι του, με το σώμα του διάτρητο από σφαίρες, υπήρξαν «άνθρωποι» που τολμούσαν να σχολιάσουν δημόσια , με ασέβεια και εγκληματική επιπολαιότητα τον νεκρό δημοσιογράφο με φράσεις όπως «Κρίμα. Αλλά ποιος ξέρει σε τι κυκλώματα ήταν μπλεγμένος».

Μην προσπαθήσετε να αποκωδικοποιήσετε και μην αμφισβητήσετε τα τελευταία λόγια μου. Θ ανοίξετε ΜΕΓΑΛΗ κουβέντα.