Οι άνθρωποι θέλουμε ό,τι δε μπορούμε να έχουμε. Τραγική συνειδητοποίηση, αλλά αληθινή. Τις μέρες που τα κρούσματα είχαν φτάσει τις 3.000 με θυμάμαι να παρακολουθώ την ενημέρωση στο γραφείο και να ανυπομονώ για το επόμενο lockdown. Προφανώς η δικαιολογία μου έχει υγειονομική υπόσταση, αλλά ακόμα και τη δεύτερη γεύση μου από τηλεργασία την είχα ρομαντικοποιήσει. Είναι εύκολο να φαντάζεσαι πως θα μπορείς να είσαι παραγωγικός και αποτελεσματικός από το γραφείο του σπιτιού σου, ο χρόνος που καθημερινά έτρωγες με τον πιο μάταιο των τρόπων θα είναι όλος δικός σου και αυτές οι ώρες ανάμεσα σε άλλα αυτοκίνητα που φιλοδοξούν να φτάσουν στο σπίτι τους με πρώτη και δεύτερη ταχύτητα θα γίνει διάστημα για να σβήσεις ταινίες από τη λίστα σου, να τελειώσεις τα βιβλία που έχεις ξεχάσει πεταμένα στο χαλί, δίπλα στην πολυθρόνα και να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο που επί τόσο καιρό οικειοποιείται μια βεβιασμένη καθημερινότητα. Η πραγματική εικόνα είναι πως το γραφείο μετατρέπεται σε καναπέ, τα διαλείμματά σου δεν είναι διαλείμματα αλλά απλώς μια κάλυψη αναγκών όπως το πλύσιμο των πιάτων και ένα πλυντήριο για λευκά και η μέρα τελειώνει με το λάπτοπ ανοιχτό μέχρι τη στιγμή που θα πέσεις για ύπνο. Το τελευταίο πράγμα που είδες πριν κλείσεις τα μάτια σου για να κοιμηθείς; Ακόμα ένα mail, ακόμα ένα reminder.
Ένας ψυχολόγος θα έλεγε πως πιθανότατα πρόκειται για ένα θέμα ορίων. Δεν ξέρουμε πώς να πειθαρχήσουμε τον εαυτό μας και να θέσουμε deadlines βαθιά προσωπικά. Ακόμα και αν περί αυτού πρόκειται, με ένα lockdown που δε φαίνεται να έχει τέρμα, αυτό που απαιτείται είναι πρακτικές λύσεις. Πώς διαχωρίζουμε τη δουλειά από την προσωπική ζωή, όταν και τα δυο εκτυλίσσονται στο ίδιο ακριβώς μέρος; Το σπίτι.
Αλλαγή στο context
Δεν είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο να οργανώσεις το πρόγραμμά σου χρονικά, όταν δεν οργανώνεις το σημείο στο οποίο θα εξελιχθεί το όλο πρόγραμμα. Ναι, το να δουλεύεις στον καναπέ, στηρίζοντας το λάπτοπ σε ένα μαξιλάρι, έχει τα καλά του. Η πλάτη σου δεν ταλαιπωρείται στην ίδια καρέκλα τόσες ώρες και νιώθεις πως πλήττεις ελαφρώς λιγότερο, ωστόσο, το να δουλεύεις σε σημείο που υπό άλλες συνθήκες δε θα συνέδεες καν με τη λέξη «δουλειά», διευρύνει τα όρια με τον χειρότερο τρόπο. Υπάρχουν άνθρωποι τόσο παθιασμένοι με το να ξέρουν τι ακριβώς κάνουν που έχουν ορίσει πως με τη δουλειά θα ασχολούνται μόνο στο γραφείο τους και μόνο μέσω του desktop υπολογιστή τους, ειδήσεις, άρθρα και online βιβλία θα διαβάζουν μόνο από το ipad και με τους ανθρώπους της ζωής τους θα επικοινωνούν αποκλειστικά μέσω κινητού. Ξεκάθαρο σε σημείο OCD, αλλά σκέψου πώς είναι η αίσθηση να κάνεις shut down τον υπολογιστή και να έχεις ένα ολόκληρο απόγευμα μπροστά σου.
Ένα ritual λύτρωσης
Στην καραντίνα, τα rituals αποκτούν την αξία που αποφεύγαμε να τους δώσουμε τόσα χρόνια. Όχι, δεν εννοώ να ανάψεις κεριά και να διαλογιστείς σε στάση λωτού για να νιώσεις πως τώρα έχεις χρόνο για τον εαυτό σου. Αυτό που εννοώ είναι απλώς να βρεις μια διαδικασία που να σηματοδοτεί το για την εκάστοτε μέρα τελείωσε οτιδήποτε αφορά τη δουλειά. Αυτό το ritual μπορεί να είναι ένα τελευταίο τσεκ στα μέιλ σου για να σιγουρέψεις πως δε σου έχει ξεφύγει κάτι επείγον ή ένα μικρό podcast όσο συμμαζεύεις το χάος από τελειωμένους καφέδες, σνακ και τασάκια γύρω από το γραφείο σου.
Αλλαγή mindset στο 100%
Έρευνες έχουν δείξει πως όταν ένα task σου προκαλεί stress, ακόμα και με το τέλος του, το μυαλό σου έχει ξεμείνει σε ένα mode άγχους και υπερέντασης. Συμβαίνει σε όλους. Σκέψου απλώς τις δύσκολες μέρες στο γραφείο, που έχεις ολοκληρώσει μόλις κάτι δύσκολο και μετά από αυτό, κυριολεκτικά δε μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα άλλο. Κάπως έτσι, ακόμα και όταν τελειώνεις θεωρητικά τη δουλειά, το μυαλό σου είναι σε ένα μεταίχμιο. Εκεί ακριβώς γίνεται εύκολο για εσένα να απαντήσεις σε ένα μέιλ εκτός ωραρίου ή να ασχοληθείς λίγο ακόμα με κάτι που μπορεί να περιμένει και μέχρι αύριο. Το ritual γίνεται, λοιπόν, σημαντικό και δε χρειάζεται να είναι δύσκολο. Έχει συμβολικό χαρακτήρα αλλά μπορεί να σώσει το πάρτι που λέγεται προσωπικός χρόνος.
https://www.playboy.gr/stories/storytelling/telika-to-unplug-einai-akoma-pio-aparaitito-otan-doyleyeis-apo-to-spiti/