Από εκείνη τη μαύρη μέρα σε πανελλαδικό επίπεδο μετράμε δεκάδες νεκρούς καθημερινά, ενώ τα κρούσματα όλο και πολλαπλασιάζονται. Πλέον δεν ισχύει το «δεν ξέρω κανέναν δικό μου να νοσεί», γιατί οι περισσότεροι έχουν κάποιο συγγενικό τους πρόσωπο που έχει κολλήσει τον ιό.Παράλληλα ένα άλλο δράμα «παίζεται» για άλλη μια φορά στον χώρο του πολιτισμού καθώς έχει παύσει κάθε είδους πολιτιστική δραστηριότητα μετρώντας και εκεί άλλου είδους θύματα. Τα θέατρα ίσα που ξεκίνησαν, έκλεισαν, τινάζοντας στον αέρα τον όποιο –επιφυλακτικό- προγραμματισμό είχαν προγραμματίσει. Ακόμη χειρότερα για τους κινηματογράφους. Τη μέρα που είχαν έναρξη χειμερινής σεζόν, έπαυσαν, αφήστε που καμιά σημαντική ταινία δεν διακινδύνευε να κάνει πρεμιέρα σε χώρους που θύμιζαν φαντάσματα. Στον κυκεώνα της πανδημίας δεν θα έλειπαν οι μουσικές σκηνές, το Βιβλίο ακόμη και οι αίθουσες Τέχνης που είδαν τους επισκέπτες τους να εξαφανίζονται. Δίπλα σε όλα αυτά και τα ΜΜΕ που ασχολούνται κυρίως με τον πολιτισμό. Τόσο οι συνθήκες μετάδοσης όσο και «δουλειάς», εγκλώβισαν και περιόρισαν προσαρμόζοντας σχεδόν όλη την υλη τους στην επικαιρότητα.
Σε όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση υπάρχουν και τα καλά νέα. Τα εμβόλια είναι σχεδόν έτοιμα και είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό αποτελεσματικά.
Η Κουλτουρόσουπα απευθύνθηκε σε 17 προσωπικότητες από τον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού να μας περιγράφουν συνοπτικά πως βλέπουν το δεύτερο κύμα της πανδημίας και πως βιώνουν την καραντίνα.
Τους ευχαριστούμε.
Τον λόγο έχει ο ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Σταύρος Παρχαρίδης.
"ΚΑΠΟΥ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ".
Αν δεχτούμε πως η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης, τότε πολύ φοβάμαι πως αυτός ο δεύτερος υποχρεωτικός εγκλεισμός δεν έχει τίποτα να μας μάθει.Τίποτα που δεν γνωρίζουμε, τίποτα που δεν έχουμε υποστεί, τίποτα από αυτά που έπρεπε να κάνουμε και δεν κάναμε. Τίποτα δεν έχουμε να μάθουμε. Δεν θα γίνω πιο συνετός αν δεν έγινα την πρώτη φορά. Δεν θα γίνω πιο προνοητικός αφού δεν έγινα την πρώτη φορά, δεν θα γίνω πιο σκεπτόμενος αφού δεν έγινα την πρώτη φορά. Θα λέω πως φταίει η νιότη μου, που θέλει να εκφραστεί, να φωνάξει, να χορέψει, να αγκαλιαστεί. Θα λέω πως φταίει η μεσήλικη σκέψη μου, που δεν προνόησε πως μετά από τα δύσκολα θα ακολουθήσουν ακόμη πιο δύσκολα, που δεν προέβλεψε πως κανείς δεν θα σταθεί μπροστά στην κλειστεί βιτρίνα του καταστήματός μου και θα πει «αυτός έκανε ότι μπορούσε», ίσως πει «αυτός έχει κομπόδεμα αντέχει» κι ας μην έχω και ας μην αντέχω.
Τέλος Θα λέω πως φταίει η αλαζονεία της προχωρημένης μου ηλικίας που νομίζει πως αφού ξεγέλασε τον θάνατο για τόσα πολλά χρόνια θα τον ξεγελάσει για ακόμη μια φορά καθώς θα τον ανταμώσει στην ουρά για την τράπεζα η μέσα στο κατάμεστο λεωφορείο.
Δεν έμαθα τίποτα, γι αυτό μπορώ και επιβιώνω στους αιώνες, μπορώ και κυβερνώ, μπορώ και εξουσιάζω αυτούς που φταίνε πάντα και για όλα. Δεν έχω χρώμα δεν έχω φύλλο είμαι αυτό που είμαι και γι’ αυτό δεν θα μάθω τίποτα. Ίσως γιατί έτσι τρέφεται η ελευθερία μου, όταν οι άλλοι είναι εκφοβισμένοι και εγκλωβισμένοι.
Μόνο αυτοί… οι καλλιτέχνες οι λεγόμενοι «δημιουργοί» με προβληματίζουν, δεν σιωπούν, δεν κοιμούνται στο αναπαυτικό κρεβάτι της απραξίας, σκέφτονται και επαγρυπνούν για δεύτερη φορά και πολύ φοβάμαι πως θα είναι έτοιμοι όταν θα φύγει το κακό.
Δεν έμαθα τίποτα, γι αυτό μπορώ και επιβιώνω στους αιώνες, μπορώ και κυβερνώ, μπορώ και εξουσιάζω αυτούς που φταίνε πάντα και για όλα. Δεν έχω χρώμα δεν έχω φύλλο είμαι αυτό που είμαι και γι’ αυτό δεν θα μάθω τίποτα. Ίσως γιατί έτσι τρέφεται η ελευθερία μου, όταν οι άλλοι είναι εκφοβισμένοι και εγκλωβισμένοι.
Μόνο αυτοί… οι καλλιτέχνες οι λεγόμενοι «δημιουργοί» με προβληματίζουν, δεν σιωπούν, δεν κοιμούνται στο αναπαυτικό κρεβάτι της απραξίας, σκέφτονται και επαγρυπνούν για δεύτερη φορά και πολύ φοβάμαι πως θα είναι έτοιμοι όταν θα φύγει το κακό.
Δεν μάθαν τίποτα από τούτη την επανάληψη. Αυτούς φοβάμαι, αυτούς και όσους τους δίνουν βήμα να που αυτά που σκέφτονται.
Σταύρος Παρχαρίδης
Σταύρος Παρχαρίδης
http://www.kulturosupa.gr/theatromania/stavros-parxaridis-38152/?fbclid=IwAR2Sp7OmsFaa4B0nbT3AT-4ZWoP4et-KNo7u4Su5RoYz9texyAShr20KhHo