Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 25 Ιουλίου 2020
Στην ιστορική διαδρομή των εθνών υπάρχουν σημεία-καμπής, που ετεροκαθορίζουν την πορεία. Φωτίζουν στιγμές και... αναδεικνύουν συγκυρίες.
Το έθνος μας έχει το φυσικό προνόμιο να έχει παράξει περισσότερη Ιστορία από όση… αντέχουν να καταναλώσουν οι τρέχουσες γενιές. Όχι μονάχα των Ελλήνων, αλλά συνολικά της ανθρωπότητας.
Η ηχώ ταυτότητας της Ελλάδας άλλωστε, υπερβαίνει συγκυρίες και εποχές. Και εξηγεί το δέος που προκαλεί η εικόνα στον καθρέφτη μιας χώρας που… έχτισε Παρθενώνες. Και τους χάρισε στην κοινωνία των ανθρώπων, σε επίπεδο γνωστικής σκέψης και επιστημών.
Εκεί φυσικά προσδιορίζεται και το θεμελιώδες πρόβλημα της πατρίδας μας. Σταματήσαμε… προ πολλού να χτίζουμε Παρθενώνες. Και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας, αναπολώντας «περασμένα μεγαλεία». Αντί να επικαιροποιούμε με κάθε αφορμή το ιστορικό αποτύπωμα της Ελλάδας.
Η άβολη στάθμιση εθνικής ισορροπίας, αποδείχτηκε περίτρανα την τελευταία δεκαετία. Τη δεκαετία της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, της εθνικής φτωχοποίησης, της κοινωνικής μιζέριας, της απώλειας μέρους της εθνικής αυτοδιάθεσης.
Την τελευταία δεκαετία η Ελλάδα «μίκρυνε». Και τις συνέπειες τις καταγράψαμε ακόμη πιο πρόσφατα, στη σκιά της ακραίας επιθετικότητας της Τουρκίας στο Αιγαίο, και της ηθικής προσβολής με τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.
Η Ελλάδα βιώνει μια αχρείαστη εθνική μοναξιά. Και όσοι επιλέγουν να σταθούν στο πλευρό μας, το κάνουν… βολικά για τους ίδιους, από μακριά και με χρονοκαθυστέρηση, που επιτρέπει στον Ταγίπ Ερντογάν να δημιουργεί πρόσθετα τετελεσμένα. Και να πετυχαίνει τους στρατηγικούς στόχους της.
Όταν καταλάβουμε πού μας οδήγησε ο συμβιβασμός με τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, και ο διαρκής εθνικός διχασμός και κοινωνικός εμφύλιος που ανατροφοδοτούν, θα έχουμε κάνει ένα ουσιαστικό βήμα για να φρενάρουμε τη διαδρομή προς την παρακμή. Δύσκολο…