Όμως στην πράξη είναι κάπως έτσι:Καπιταλισμός: Παράγει ιδέες, εφευρέσεις, πλούτο, πρόοδο και ατελείωτες ώρες σκληρής και απάνθρωπης δουλειάς. Εδώ το 1% του πληθυσμού σου “πίνει το αίμα”, συσσωρεύει τον πλούτο ή τον επενδύει, αλλά κι αυτό ακόμα το ελάχιστο που προσφέρεται στο λαό, φτάνει και περισσεύει για να ζει σχετικά καλά το 99% του πληθυσμού. Τρως όμως πολύ και μόνιμο άγχος επιβίωσης.
Σοσιαλισμός: Υπέροχο και πιο δίκαιο, στη θεωρία, σύστημα από το παραπάνω, μόνο που η ευδαιμονία και η ποιότητα ζωής σταματούν απότομα (και οδυνηρά), μόλις τελειώσουν τα χρήματα που παρήγαγε και αποθήκευε επί χρόνια ο καπιταλισμός. Τότε συνειδητοποιείς ξαφνικά, ότι δεν γίνεται όλοι να δουλεύουμε για το δημόσιο. Κάποιος πρέπει να εφεύρει, να γεννά ιδέες, να παράγει πλούτο, να ιδρώνει πολύ στο χωράφι και στη φάμπρικα, πριν το χρήμα μοιραστεί, έστω και άδικα, σε αυτούς που κάθονται στις καρέκλες.
Κομμουνισμός: Το ανώτατο επίπεδο “κοινωνικής δικαιοσύνης”, που μοιράζει ισόποσα στους πολλούς, το πόπολο (λαό), ότι περισσέψει από τα “πεινασμένα” κομματικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Δηλαδή το 50% από το 1% του πλούτου που παράγει ο καπιταλισμός! Στην πράξη το απόλυτο μηδέν! Άσε που άμα τους βαρεθείς, δεν μπορείς εύκολα να τους ξεφορτωθείς.
Υπάρχει φυσικά και το μικτό, το Κινέζικο σύστημα, όπου παράγεται πολύς πλούτος, οι καπιταλιστές-κεφαλαιοκράτες είναι ταυτόχρονα και υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος και υπάρχει μια κάποια συνεχής οικονομική βελτίωση στα κατώτερα λαϊκά στρώματα.
Η διαφορά του όμως από τον καπιταλισμό, είναι ότι εκεί δεν τολμάς να μιλήσεις κατά του καθεστώτος. Ούτε καν να βήξεις.
Τέλος υπάρχει το Ελληνικό σύστημα. Όλοι ζούνε από ένα κράτος που δεν παράγει τίποτε, είτε άμεσα (με μόνιμο μισθό ή σύμβαση), είτε έμμεσα (εργολαβίες κτλ). Και όλοι μαζί περιμένουν το επόμενο ξεπούλημα τμήματος του εθνικού πλούτου για να πάρουν την επόμενη δόση μετρητών από τα ΑΤΜ, την επόμενη παράταση ευδαιμονίας και παρακμιακής ψευτοεπιβίωσης με δανεικά…
Εθνικά υπερήφανα πάντα!
*Στον Φασισμό δεν αναφέρθηκα, γιατί εμπεριέχεται και υποκρύπτεται επιμελώς, σε ΟΛΑ τα παραπάνω συστήματα.
Δημήτρης Δένης Κτηνίατρος.
Σοσιαλισμός: Υπέροχο και πιο δίκαιο, στη θεωρία, σύστημα από το παραπάνω, μόνο που η ευδαιμονία και η ποιότητα ζωής σταματούν απότομα (και οδυνηρά), μόλις τελειώσουν τα χρήματα που παρήγαγε και αποθήκευε επί χρόνια ο καπιταλισμός. Τότε συνειδητοποιείς ξαφνικά, ότι δεν γίνεται όλοι να δουλεύουμε για το δημόσιο. Κάποιος πρέπει να εφεύρει, να γεννά ιδέες, να παράγει πλούτο, να ιδρώνει πολύ στο χωράφι και στη φάμπρικα, πριν το χρήμα μοιραστεί, έστω και άδικα, σε αυτούς που κάθονται στις καρέκλες.
Κομμουνισμός: Το ανώτατο επίπεδο “κοινωνικής δικαιοσύνης”, που μοιράζει ισόποσα στους πολλούς, το πόπολο (λαό), ότι περισσέψει από τα “πεινασμένα” κομματικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Δηλαδή το 50% από το 1% του πλούτου που παράγει ο καπιταλισμός! Στην πράξη το απόλυτο μηδέν! Άσε που άμα τους βαρεθείς, δεν μπορείς εύκολα να τους ξεφορτωθείς.
Υπάρχει φυσικά και το μικτό, το Κινέζικο σύστημα, όπου παράγεται πολύς πλούτος, οι καπιταλιστές-κεφαλαιοκράτες είναι ταυτόχρονα και υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος και υπάρχει μια κάποια συνεχής οικονομική βελτίωση στα κατώτερα λαϊκά στρώματα.
Η διαφορά του όμως από τον καπιταλισμό, είναι ότι εκεί δεν τολμάς να μιλήσεις κατά του καθεστώτος. Ούτε καν να βήξεις.
Τέλος υπάρχει το Ελληνικό σύστημα. Όλοι ζούνε από ένα κράτος που δεν παράγει τίποτε, είτε άμεσα (με μόνιμο μισθό ή σύμβαση), είτε έμμεσα (εργολαβίες κτλ). Και όλοι μαζί περιμένουν το επόμενο ξεπούλημα τμήματος του εθνικού πλούτου για να πάρουν την επόμενη δόση μετρητών από τα ΑΤΜ, την επόμενη παράταση ευδαιμονίας και παρακμιακής ψευτοεπιβίωσης με δανεικά…
Εθνικά υπερήφανα πάντα!
*Στον Φασισμό δεν αναφέρθηκα, γιατί εμπεριέχεται και υποκρύπτεται επιμελώς, σε ΟΛΑ τα παραπάνω συστήματα.
Δημήτρης Δένης Κτηνίατρος.