Του κρεβατιού το λίκνισμα,
τα φώτα Φώτα βαριά,
παράφορα Τρυπούσαν του προσώπου σου το σύννεφο ...
Ωραίο πρόσωπο, αμάραντο
Ωραίο πρόσωπο, δικό μου
Για ένα φεγγάρι μόνο, κάποιο θέρος
Ακούγαμε τραγούδια στο τρανζίστορ του πατέρα μου
Όταν σου αρέσανε πολύ, ζητούσες να το κλείσω
Η Αχάριστη,
ο Γκρεμός,
τα Ξένα Χέρια
Η Γκιουλμπαχάρ,
το Φτωχομπούζουκο
Άλλοτε πάλι με περίμενες στη θάλασσα
Πίσω απ’ τις θίνες των αμμόλοφων, τα βράχια Γυμνή περίμενες, όμως εγώ ποτέ δεν γδύθηκα Δύσκολο ρούχο η μοναξιά, κακός μπελάς, αδιάβατος
Με είχες από τότε συγχωρήσει, δεν μου το ’δειχνες
Ήθελες να το μάθω απ’ τα πουλιά
Το κάστρο μας Το λύγισε η θάλασσα
Τα ρούχα σου Τα πήρε η φωτιά
Το σπίτι αργορήμαξε και έπεσε
Χάλασε το παλιό τρανζίστορ
Έμεινε μόνη η μουσική Λίγες φορές μια καταιγίδα
(Από τη συλλογή «Ο απερίσκεπτος πλοηγός», εκδ. Μικρή Άρκτος, 2016)