Η μοναδική διέξοδος της πλειονότητας των υπερηλίκων για να ξεχνούν τα προβλήματα και τις πίκρες της καθημερινότητας ήταν η συνάντηση σε κάποια καφετερία με τους συνομηλίκους τους, οι περίπατοι και η απασχόληση με τα αγαπημένα εγγονάκια τους προς εξυπηρέτηση των εργαζομένων παιδιών τους. Η στέρηση αυτών των δραστηριοτήτων επέφερε εκνευρισμό, συγκρούσεις με τον συνοικούντα σύζυγο, στεναχώρια, άγχος και ενίοτε κατάθλιψη. Το αίσθημα μοναξιάς από την μη επαφή και επικοινωνία με τα άτομα του στενού οικογενειακού κύκλου, που μέχρι πρότινος με οποιονδήποτε τρόπο εξυπηρετούσαν και συμπαραστέκονταν, τους δημιούργησε σε κάποιες περιπτώσεις την οδυνηρή εντύπωση της απαξίωσης και αχρηστίας τους.
Που είναι, αλήθεια, τα «περήφανα» γηρατειά, τα οποία εγκωμίαζε στους προεκλογικούς λόγους του ο αλήστου μνήμης πρωθυπουργός, για τα οποία έταζε αυξημένες συντάξεις, προνομιακή περίθαλψη και ιδιαίτερη κρατική μέριμνα; «Έπεα φτερόεντα».[=λόγια αέρος]. Που πήγαν οι υποσχέσεις για εκσυγχρονισμένους κρατικούς οίκους ευγηρίας για τους εγκαταλελειμμένους απομάχους της ζωής και η παροχή δωρεάν στέγης σε ανέστιους γέροντες; Φούμαρα για συλλογή ψήφων. Η χώρα μας κατέχει μια από τις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη στον τομέα της υποστήριξης και φροντίδας των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας.
Παρά όμως τα δεινά, που επαύξησε η απομόνωση συνεπεία του ιού, οι περισσότεροι υπερήλικες, που έζησαν παρόμοιες καταστάσεις, αντιστέκονται με υπομονή και ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Ο δικός μας Επίκουρος και οι Λατίνοι φιλόσοφοι Κικέρων και Σενέκας που ασχολήθηκαν ειδικότερα με τα γηρατειά μιλούν με αισιοδοξία για την κρίσιμη αυτή ηλικία, θεωρώντας την επιστέγασμα της ολοκλήρωσης των αγώνων μιας ολόκληρης ζωής και συνιστούν στους γέροντες να είναι συνετοί, νηφάλιοι, υπομονετικοί, αξιοπρεπείς, συγκρατημένοι, φιλειρηνικοί και καλοπροαίρετοι προκειμένου να έχουν ποιότητα τα τελευταία τους χρόνια και να είναι αποδεκτοί από το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον. Και η Εκκλησία μας δεται «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά» Ας ευχηθούμε η κρίση της πανδημίας να αποτελέσει αφορμή για μια έσχατη αναθεώρηση της πορείας μας προς πνευματική μας αναγέννηση, ώστε να διέλθουμε με «υπερηφάνεια» το τελευταίο και κρισιμότερο στάδιο του βίου μας.