1992. Στον τοπικό τύπο καταγράφεται μια «κόντρα» μεταξύ εμού και του τότε κοινοτάρχη Κίτρους κ. Σπυρίδωνα Πυργίδη.
Δεν ήταν δυνατό να...
ανατρέξω στο αρχείο μου, για τις λεπτομέρειες της ανταλλαγής επιστολών-άρθρων στο "Ολύμπιο Βήμα", θυμάμαι όμως ότι και από τις δύο πλευρές υπήρχε πάθος και επιθετική διάθεση για όσα υποστηρίζαμε.
Ο επί 16 χρόνια Πρόεδρος ΚΙΤΡΟΥΣ, διεκδικούσε, με ανοιχτή του επιστολή στον τύπο, για το Κίτρος με «βολές» προς τη νομαρχία κι εγώ ("μεταγραφή" από την ΕΡΜΗΣ Τηλεόραση, το 1ο Ιδιωτικό ραδιόφωνο Κατερίνης και το Ράδιο ΦΑΡΟΣ),
στο Γραφείο Τύπου της Νομαρχίας, είχα αναλάβει ...δράση κι έτσι ήρθαμε σε σφοδρή αντιπαράθεση!
στην επιστολή απάντησή του, -μου έσυρε τα εξ αμάξης -στην οποία απάντησα με τη σειρά μου και πάει λέγοντας.
Έτσι όπως είχε εξελιχθεί η δια του τύπου επιστολογραφία-διάλογος, φάνηκε ως
καθαρά κομματική διαμάχη.Βέβαια το κλίμα της εποχής ήταν διαφορετικό, υπό το βάρος του "βρώμικου ΄89" και την επανάκαμψη της ΝΔ με τον Μητσοτάκη στην κυβέρνηση.
Σήμερα μπορώ να υποστηρίξω ότι η διαμάχη δεν ήταν κομματική.
Οι αντιπαραθέσεις γενικότερα ήταν σκληρές και αντρίκειες, σε μια κοινωνία περισσότερο πολιτικοποιημένη, μπορούσαν όμως να παρασύρουν τον διάλογο ως τα άκρα.
Ο χρόνος και η ιστορία είναι ο καλύτερος κριτής...Με μια ψύχραιμη και ώριμη ματιά 28 χρόνια μετά μπορώ να χαρακτηρίσω τις στάσεις μας τότε παρορμητικές, ορμώμενοι από το δίκαιο που πίστευε ο καθένας πως έχει. Μάλλον από υπερβάλλοντα ζήλο και απολύτως καμία σκοπιμότητα.
Είχαμε ανταλλάξει στις ανοιχτές επιστολές μας μέσω του τύπου, σκληρές κουβέντες, με απόλυτο όμως σεβασμό και ευγένεια, χρησιμοποιώντας ρητά αρχαίων σοφών!
Ο κ. Σπύρος Πυργίδης διεκδικούσε, οραματιζόταν και αγωνιζόταν γι΄αυτό που θεωρούσε δίκαιο για τον τόπο του και τους συμπατριώτες του...
Αν δεν το έπραττε αυτό δε θα είχε πετύχει όσα πέτυχε.
Ήταν πολύ αυστηρός, με όλους και πρώτα από όλα τον εαυτό του.
Αυτό του επέτρεπε να είναι αυστηρός και με τους άλλους.
Και με μένα για τα όσα του είχα προσάψει με την επιστολή καθώς κάποιος άλλος δεν είχε τολμήσει να του...αντισταθεί!!!
Και πως να μην είναι αυστηρός, όταν στον ίδιο του το γιο έστειλε την τροχαία να του κόψει κλήση γιατί είχε παρκάρει στο πεζοδρόμιο στο...Κίτρος..!
Υπήρξε άξιος και ικανός κοινοτάρχης, κάτι που αναγνωρίζεται σήμερα από τους συνδημότες του. Έχω την τύχη να έχω στο αρχείο μου το απολογισμό του έργου: περιγράφει όλες τις ενέργειές του, όσα πέτυχε, όσα δρομολόγησε, όσα σκόνταψαν στην γραφειοκρατία ή τις κομματικές "διακρίσεις" και όσα είχε αφήσει στους επόμενους.
Κρίθηκε και από τα μικρά και από τα μεγάλα. Από τα καθημερινά και από ξεχωριστά:
από το ότι λ.χ. πήγαινε για τις ανάγκες της Κοινότητάς του στα υπουργεία στην Αθήνα με δικά του έξοδα, ως στο ότι είχε εκχωρήσει τα οικονομικά στην αντιπολίτευση για να μην μπορεί κανείς να του προσάψει τίποτα για τη διαχείριση, τη λειτουργία και την ακεραιότητά του.
Στο έργο του καταγράφονται ως επιτυχίες, το λιμάνι, η οδοποιία, η ύδρευση, το μετέπειτα δημαρχείο, ενώ στους διορισμούς υπαλλήλων δεν έκανε λένε προσλήψεις με κομματικά κριτήρια.
Ήταν ο πρόεδρος όλων των πολιτών.
Και παρόλο που έκανε όλα τα έργα στον τόπο του άφησε την κοινότητα με μηδενικό χρέος.
Ούτε δάνεια, ούτε χρέη!
Πίστευε το ΠΑΣΟΚ, πίστευε στο ΠΑΣΟΚ και αγωνίστηκε για τις ιδέες του ταγμένος στο καθήκον του... Το ΠΑΣΟΚ θεωρώ ότι κέρδισε από τον κύρ Σπύρο και όχι ο κυρ Σπύρος από το ΠΑΣΟΚ.
Ο Πυργίδης πίστευε πως θα αλλάξει τον κόσμο, με την εργατικότητα και την τιμιότητά του.
Με την αγωνιστικότητά του και τη διάθεση προσφοράς που είχε.
Πίστευε σ΄ αυτό που εν κατακλείδι του χρεώνουν ως παρακαταθήκη:
ότι ήταν για τον τόπο του οραματιστής, αγωνιστής και υπηρέτησε την αυτοδιοίκηση με ήθος, συνέπεια και ακεραιότητα.
Ήταν ο άνθρωπος που έβαλε τα θεμέλια της ανάπτυξης του Κίτρους και της σημερινής του εικόνας.
Κύριε Σπύρο, ο κόσμος αλλάζει τραβώντας την πορεία του. Κατά πως φαίνεται όμως, σ΄ αυτή την αλλαγή, για να μην παρεκκλίνει, χρειάζεται στην εξουσία, άτομα όπως εσύ, να προσπαθούν και να αγωνίζονται για τον τόπο.
Το άλογο της ιστορίας χρειάζεται έναν αναβάτη που να κρατάει γερά τα χαλινάρια...για να μην γίνεται το όνειρο, εφιάλτης. Αυτό που ήταν, εκεί που έφτασε και εκεί που κατέληξε σήμερα η πατρίδα...
Γιατί όπως έγραψα πρόσφατα σε στήλη μου, η μεγαλύτερη πληγή της χώρας, είναι τα “αρπακτικά”: φεύγουν οι αετοί, έρχονται τα γεράκια, φεύγουν τα γεράκια, έρχονται οι γύπες…Κοινό μυστικό, εδώ και 200 χρόνια ελευθερίας…!
Εύχομαι να είστε γερός και δυνατός και παράδειγμα προς όλους τους αυτοδιοικητικούς.
Γιατί εσείς με τη στάση ζωής και το έργο σας δείξατε το δρόμο και με την πορεία σας έχετε κατακτήσει ήδη την υστεροφημία σας.
