Η ψυχολογία του φόβου και του πανικού εξαιτίας του ιού έχει παραλύσει τα πάντα. Οι λοιμωξιολόγοι λένε ότι «ο πανικός είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον ιό». Έχει επηρεάσει για τα καλά την καθημερινότητα του ανθρώπου παγκοσμίως και προκαλεί σύγχυση, ανησυχία αλλά και παροξυσμό, που φτάνει στα όρια της παράνοιας.
Η αβεβαιότητα και οι αντιφατικές πληροφορίες, η παραπληροφόρηση, τα μαντζούνια, η εκμετάλλευση ανθίζουν σε μια πανδημία και οδηγούν σε ακραίες αντιδράσεις, απειλώντας την κοινωνική συνοχή.
Σταδιακά έκλεισαν τα πάντα, ακόμη και οι εκκλησίες, κι εμείς κλειστήκαμε στα σπίτια μας… Τίποτα δεν είναι σαν χθες. Στ’ αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαμε, σε διάφορες περιστάσεις της ζωής μας, «Θεού θέλοντος» ή «πρώτα ο Θεός», όπως αναφέρει ο Ιάκωβος στην Επιστολή του: «Θα ζήσουμε αν το θελήσει ο Κύριος και θα κάνουμε αυτό ή εκείνο» (4:15); Οι προγραμματισμοί, τα … μακροχρόνια σχέδιά μας ανατράπηκαν μέσα σε λίγα λεπτά. Πρωτοφανή τα δραστικά μέτρα που έχουν ληφθεί. Οι άρχοντες με σοβαρότητα τονίζουν ότι βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση.
Υπάρχει πραγματικά ένας αόρατος εχθρός εκεί έξω που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Οι ηγέτες των πανίσχυρων και καλά εξοπλισμένων κρατών ταπεινώνονται μπροστά στην αδυναμία τους να αποφύγουν την πραγματικότητα. Κανένας στρατός με πυρηνικά όπλα δεν μπορεί να τον αναχαιτίσει. Ο άνθρωπος σ’ όλο το μεγαλείο της αλαζονικής αδυναμίας του! Το πρωταρχικό μέλημα δεν είναι η παρούσα ασθένεια και οι θάνατοι, αλλά η πιθανή γενική καταστροφή, που θα μπορούσε να προκαλέσει αυτή η ασθένεια. Τι πρέπει να κάνουμε εμείς, ο απλός λαός; Πρακτικά, απλώς να ακολουθήσουμε τις οδηγίες των αρμόδιων. Ήδη τηλεόραση και τα ΜΜΕ συνεχώς μας ενημερώνουν.
Τώρα, εμείς, ως πιστοί του Κυρίου, τι πρέπει να κάνουμε; Κάποιος είπε: «Το τελευταίο πράγμα που θα κάναμε είναι ο ΠΑΝΙΚΟΣ και το πρώτο η ΠΡΟΣΕΥΧΗ». Επίσης, πρέπει να αποφύγουμε δύο προσεγγίσεις. Η μια είναι η αλαζονεία. Να νομίζουμε ότι, επειδή είμαστε παιδιά του Θεού, έχουμε ανοσία και ο Πατέρας μας θα μας εξαιρέσει από άσχημες καταστάσεις. Και οι πιστοί στενάζουν με την υπόλοιπη φύση (Ρωμ. 8:23).Το άλλο άκρο είναι ο πανικός. Να παρασυρθούμε από το πλήθος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «ο Θεός δε μας έδωσε πνεύμα δειλίας αλλά πνεύμα δύναμης…» (Β΄ Τιμοθέου 1:7). Επίσης, τα λόγια του Ψαλμωδού: «Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι φως μου και σωτηρία μου· ποιον θα φοβηθώ; Ο Κύριος είναι δύναμη της ζωής μου· από ποιον θα δειλιάσω;» (Ψαλ. 27:1-5).
Όταν σκεφτόμαστε τη δοκιμασία αυτή, μας καταλαμβάνει άγχος. Τι είναι όμως αυτό που μας φοβίζει; Ανησυχούμε για την πιθανότητα θανάτου; Ως πιστοί έχουμε το αντίδοτο στον φόβο του θανάτου. Είναι ο Ιησούς Χριστός, που είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή». Στις διάφορες κρίσεις και στον θάνατο που ελλοχεύει, η ελπίδα μας είναι ριζωμένη στον Θεό.
Έχετε σκεφτεί ποτέ την πιθανότητα, ότι ο Θεός θέλει να χρησιμοποιήσει την Εκκλησία, για να δείξει στον κόσμο ποιος είναι ο Θεός, από τον τρόπο που αντιδρούμε στον κορονοϊό; Ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος σε συνέντευξή του είπε :
Η αβεβαιότητα και οι αντιφατικές πληροφορίες, η παραπληροφόρηση, τα μαντζούνια, η εκμετάλλευση ανθίζουν σε μια πανδημία και οδηγούν σε ακραίες αντιδράσεις, απειλώντας την κοινωνική συνοχή.
Σταδιακά έκλεισαν τα πάντα, ακόμη και οι εκκλησίες, κι εμείς κλειστήκαμε στα σπίτια μας… Τίποτα δεν είναι σαν χθες. Στ’ αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που είπαμε, σε διάφορες περιστάσεις της ζωής μας, «Θεού θέλοντος» ή «πρώτα ο Θεός», όπως αναφέρει ο Ιάκωβος στην Επιστολή του: «Θα ζήσουμε αν το θελήσει ο Κύριος και θα κάνουμε αυτό ή εκείνο» (4:15); Οι προγραμματισμοί, τα … μακροχρόνια σχέδιά μας ανατράπηκαν μέσα σε λίγα λεπτά. Πρωτοφανή τα δραστικά μέτρα που έχουν ληφθεί. Οι άρχοντες με σοβαρότητα τονίζουν ότι βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση.
Υπάρχει πραγματικά ένας αόρατος εχθρός εκεί έξω που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Οι ηγέτες των πανίσχυρων και καλά εξοπλισμένων κρατών ταπεινώνονται μπροστά στην αδυναμία τους να αποφύγουν την πραγματικότητα. Κανένας στρατός με πυρηνικά όπλα δεν μπορεί να τον αναχαιτίσει. Ο άνθρωπος σ’ όλο το μεγαλείο της αλαζονικής αδυναμίας του! Το πρωταρχικό μέλημα δεν είναι η παρούσα ασθένεια και οι θάνατοι, αλλά η πιθανή γενική καταστροφή, που θα μπορούσε να προκαλέσει αυτή η ασθένεια. Τι πρέπει να κάνουμε εμείς, ο απλός λαός; Πρακτικά, απλώς να ακολουθήσουμε τις οδηγίες των αρμόδιων. Ήδη τηλεόραση και τα ΜΜΕ συνεχώς μας ενημερώνουν.
Τώρα, εμείς, ως πιστοί του Κυρίου, τι πρέπει να κάνουμε; Κάποιος είπε: «Το τελευταίο πράγμα που θα κάναμε είναι ο ΠΑΝΙΚΟΣ και το πρώτο η ΠΡΟΣΕΥΧΗ». Επίσης, πρέπει να αποφύγουμε δύο προσεγγίσεις. Η μια είναι η αλαζονεία. Να νομίζουμε ότι, επειδή είμαστε παιδιά του Θεού, έχουμε ανοσία και ο Πατέρας μας θα μας εξαιρέσει από άσχημες καταστάσεις. Και οι πιστοί στενάζουν με την υπόλοιπη φύση (Ρωμ. 8:23).Το άλλο άκρο είναι ο πανικός. Να παρασυρθούμε από το πλήθος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι «ο Θεός δε μας έδωσε πνεύμα δειλίας αλλά πνεύμα δύναμης…» (Β΄ Τιμοθέου 1:7). Επίσης, τα λόγια του Ψαλμωδού: «Ο ΚΥΡΙΟΣ είναι φως μου και σωτηρία μου· ποιον θα φοβηθώ; Ο Κύριος είναι δύναμη της ζωής μου· από ποιον θα δειλιάσω;» (Ψαλ. 27:1-5).
Όταν σκεφτόμαστε τη δοκιμασία αυτή, μας καταλαμβάνει άγχος. Τι είναι όμως αυτό που μας φοβίζει; Ανησυχούμε για την πιθανότητα θανάτου; Ως πιστοί έχουμε το αντίδοτο στον φόβο του θανάτου. Είναι ο Ιησούς Χριστός, που είπε: «Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή». Στις διάφορες κρίσεις και στον θάνατο που ελλοχεύει, η ελπίδα μας είναι ριζωμένη στον Θεό.
Έχετε σκεφτεί ποτέ την πιθανότητα, ότι ο Θεός θέλει να χρησιμοποιήσει την Εκκλησία, για να δείξει στον κόσμο ποιος είναι ο Θεός, από τον τρόπο που αντιδρούμε στον κορονοϊό; Ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος σε συνέντευξή του είπε :
«Ο κορονοϊός μπορεί να εξελιχθεί σε ευλογία». Σκεφτείτε το αυτό.
Όταν οι φίλοι μας μας λένε πόσο ανησυχούν για την εξέλιξη της αρρώστιας, ας τους αναφέρουμε τα λόγια του Κυρίου μας: «Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι να φάτε και τι να πιείτε… Κοιτάξτε με προσοχή στα πουλιά τού ουρανού, ότι δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν… και ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει· εσείς, δεν είστε πολύ ανώτεροι απ' αυτά;» (Ματθαίος 6:25-27).
Αν ο Κύριος είναι πραγματικά ο ποιμένας μας, τότε πιστεύουμε ότι κατεργάζεται το καλό στη ζωή εκείνων που Τον αγαπούν. Ποτέ δεν ξέρουμε πόσο βαθιές είναι οι ρίζες της πίστης μας, μέχρι να βρεθούμε σε μια κρίση. Η ιστορία αναφέρει πως περίοδοι πανδημιών και άλλων τραγωδιών έγιναν ευκαιρίες για τους χριστιανούς να λάμψουν στην κοινωνία.
Το 165 μ.Χ. η πανώλη των Αντωνίνων που είχε συμπτώματα ευλογιάς, θέρισε το 10% του πληθυσμού της Ρώμης. Οι ηγέτες και οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων των γιατρών, άρχισαν να εγκαταλείπουν την πόλη, αφήνοντας τους άρρωστους πίσω να πεθάνουν.
Όταν οι φίλοι μας μας λένε πόσο ανησυχούν για την εξέλιξη της αρρώστιας, ας τους αναφέρουμε τα λόγια του Κυρίου μας: «Μη μεριμνάτε για τη ζωή σας, τι να φάτε και τι να πιείτε… Κοιτάξτε με προσοχή στα πουλιά τού ουρανού, ότι δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν… και ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει· εσείς, δεν είστε πολύ ανώτεροι απ' αυτά;» (Ματθαίος 6:25-27).
Αν ο Κύριος είναι πραγματικά ο ποιμένας μας, τότε πιστεύουμε ότι κατεργάζεται το καλό στη ζωή εκείνων που Τον αγαπούν. Ποτέ δεν ξέρουμε πόσο βαθιές είναι οι ρίζες της πίστης μας, μέχρι να βρεθούμε σε μια κρίση. Η ιστορία αναφέρει πως περίοδοι πανδημιών και άλλων τραγωδιών έγιναν ευκαιρίες για τους χριστιανούς να λάμψουν στην κοινωνία.
Το 165 μ.Χ. η πανώλη των Αντωνίνων που είχε συμπτώματα ευλογιάς, θέρισε το 10% του πληθυσμού της Ρώμης. Οι ηγέτες και οι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων των γιατρών, άρχισαν να εγκαταλείπουν την πόλη, αφήνοντας τους άρρωστους πίσω να πεθάνουν.
Οι χριστιανοί έμειναν στην πόλη για να φροντίσουν εκείνους που ήταν άρρωστοι.
Ο Candida Moss, (1978), Άγγλος ιστορικός και καθηγητής της Καινής Διαθήκης, σημειώνει: «Μια επιδημία που φαινόταν σαν το τέλος του κόσμου, προώθησε πραγματικά την εξάπλωση του Χριστιανισμού».
Μετά από εκατό περίπου χρόνια, το 250 μ.Χ., ενέσκηψε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και πάλι μια τρομερή επιδημία πανώλης.
Μετά από εκατό περίπου χρόνια, το 250 μ.Χ., ενέσκηψε στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και πάλι μια τρομερή επιδημία πανώλης.
Ο άγιος Κυπριανός αναφέρει ότι 5000 άνθρωποι κάθε μέρα πέθαιναν μόνο στη Ρώμη. Ενώ πολλοί άνθρωποι εγκατέλειψαν εκείνους που αρρώστησαν, οι χριστιανοί διακινδύνευσαν τη ζωή τους, για να φροντίσουν εκείνους που είχαν εγκαταλειφθεί από τις οικογένειές τους.
Πιστεύουμε στην πραγματικότητα ότι ο Ιησούς, ο Καλός Ποιμένας μας, μας οδηγεί «σε βοσκές χλοερές και σε νερά ανάπαυσης»,«ανορθώνει την ψυχή μας…» και δεν μας εγκαταλείπει, όταν περνάμε «μέσα από κοιλάδα σκιάς θανάτου» (Ψαλμός 23:1). Στη ζωή υπάρχουν όλων των ειδών οι «κοιλάδες»:
Πιστεύουμε στην πραγματικότητα ότι ο Ιησούς, ο Καλός Ποιμένας μας, μας οδηγεί «σε βοσκές χλοερές και σε νερά ανάπαυσης»,«ανορθώνει την ψυχή μας…» και δεν μας εγκαταλείπει, όταν περνάμε «μέσα από κοιλάδα σκιάς θανάτου» (Ψαλμός 23:1). Στη ζωή υπάρχουν όλων των ειδών οι «κοιλάδες»:
η αρρώστια,
η μοναξιά,
ο πόνος,
η απόρριψη,
η ταλαιπωρία,
τα ανεκπλήρωτα όνειρα,
η ανεργία,
η έλλειψη στέγης,
η κοιλάδα του θανάτου.
Αυτές είναι κοιλάδες, όπου δεν έχουμε εμείς κανέναν έλεγχο, αλλά ο Καλός Ποιμένας είναι μαζί μας.
Και τώρα καθώς περνούμε «την κοιλάδα» του κορονοϊού, που έδειξε την παντελή ανεπάρκεια του ανθρώπου κι έχει παραλύσει τα πάντα, καθώς είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας, είναι καιρός για προβληματισμό και περισυλλογή. Καθώς διαπιστώνουμε ότι όλα και όλοι κλονίζονται γύρω μας, είναι καιρός να στραφούμε στον ΕΝΑΝ, τον Παντοδύναμο Θεό, που μένει αιώνιος και αναλλοίωτος. Είναι ο Δυνάμενος!
«Καλύτερα να ελπίζει κανείς στον Κύριο, παρά να έχει το θάρρος του επάνω σε άνθρωπο. Καλύτερα να ελπίζει κανείς στον Κύριο, παρά να έχει το θάρρος του επάνω σε άρχοντες» (Ψαλμός 118:8,9)
Και τώρα καθώς περνούμε «την κοιλάδα» του κορονοϊού, που έδειξε την παντελή ανεπάρκεια του ανθρώπου κι έχει παραλύσει τα πάντα, καθώς είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας, είναι καιρός για προβληματισμό και περισυλλογή. Καθώς διαπιστώνουμε ότι όλα και όλοι κλονίζονται γύρω μας, είναι καιρός να στραφούμε στον ΕΝΑΝ, τον Παντοδύναμο Θεό, που μένει αιώνιος και αναλλοίωτος. Είναι ο Δυνάμενος!
«Καλύτερα να ελπίζει κανείς στον Κύριο, παρά να έχει το θάρρος του επάνω σε άνθρωπο. Καλύτερα να ελπίζει κανείς στον Κύριο, παρά να έχει το θάρρος του επάνω σε άρχοντες» (Ψαλμός 118:8,9)
Γεώργιος Σ. Κανταρτζής