της Κρεμόνα.
«Είναι επτά, η βάρδια τελειώνει: 12 ώρες σερί».
Δεν μπορείς να μπερδευτείς: επτά το πρωί με επτά το βράδυ.
Μπαίνεις με το φως, βγαίνεις και είναι σκοτάδι.
«Πριν φύγετε, μπείτε κάτω από το νερό και πλυθείτε από την κορφή ως τα νύχια, να έχετε την αίσθηση ότι βγάζετε τον ιό από πάνω σας, να είσαστε καθαροί».
Στη συνέχεια, παίρνεις το αυτοκίνητο και η μέρα περνάει μπροστά σου. Απλά θέλεις να τα κλείσεις όλα, δεν ανοίγεις καν το ραδιόφωνο.
Ο Πάολο Μιράντα είναι νοσηλευτής εδώ και εννέα χρόνια. Μονάδα ανάνηψης και εντατικής φροντίδας στην Κρεμόνα. «Είμαστε το τελευταίο οχυρό. Οι ασθενείς που έρχονται σε εμάς, όταν έχουμε κρεβάτια, είναι σε απελπιστική κατάσταση. Και είναι ψέμα να λέμε στους νέους ότι αποκλείονται από αυτή την κατάσταση: εκεί είναι κι αυτοί».
Ο Πάολο έχει πάθος με τη φωτογραφία, αλλά δεν υπάρχει χρόνος για χόμπι τώρα.
Έτσι πήρε την κάμερα του και αποτύπωσε τη δουλειά στα χαρακώματα του νοσοκομείου αυτές τις μέρες.
Σε μια λήψη μια συνάδερφος του, κάθεται στο πάτωμα εξαντλημένη. Κλαίει.
«Μια στιγμή απόγνωσης και η προϊσταμένη που την συναντά, σκύβει, και της λέει ότι όλα θα πάνε καλά. Είμαστε άνθρωποι, όχι ήρωες».
Τα κρεβάτια στην εντατική είναι γεμάτα.
«Από την αρχή της κρίσης δεν έχω δει ακόμα κάποιον να συνέρχεται, είναι όλοι ακόμα διασωληνωμένοι εδώ». Και μόνοι τους.
«Δεν υπάρχουν συγγενείς που πηγαινοέρχονται με τσάντες γεμάτες πράγματα.
Ο θάλαμος είναι κλειστός: όλοι έξω. Στο τέλος της ημέρας, κάποιος από εμάς κάνει τα τηλεφωνήματα: υπάρχουν γονείς και παιδιά που κρέμονται από το καλώδιο και περιμένουν την κλήση μας. Δεν είναι όλα τα νέα καλά.
Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν με τα ρούχα που φορούσαν όταν μπήκαν».
Αυτό δεν συμβαίνει πάντα όμως. «Για παράδειγμα δύο μέρες πριν.
Μια συνάδελφός μου έκανε το τεστ.
Ήμασταν στο θάλαμο, της είπαν ότι ήταν αρνητική και ήταν έτοιμη να πετάξει από τη χαρά της».
Μετά από δώδεκα ώρες η βάρδια τελειώνει, πάμε σπίτι.
«Ζω με τη γυναίκα μου Κορίνε, είναι και αυτή νοσηλεύτρια. Μαντέψτε τι λέμε στο δείπνο... ποτέ δεν τελειώνει, ούτε καν στο σπίτι: σκεφτείτε και σκεφτείτε τι κάνατε, την επόμενη μέρα, όταν όλα θα τελειώσουν».
Μέχρι τη νύχτα.
«Ξυπνάω απότομα, κοιμάμαι λίγο. Μερικές φορές έτσι όπως στριφογυρίζω στο κρεβάτι βλέπω τη γυναίκα μου με ανοιχτά μάτια, επίσης άυπνη».
Μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι. Πέντε και μισή. Καλημέρα.
«Από την αρχή της κρίσης δεν έχω δει ακόμα κάποιον να συνέρχεται, είναι όλοι ακόμα διασωληνωμένοι εδώ». Και μόνοι τους.
«Δεν υπάρχουν συγγενείς που πηγαινοέρχονται με τσάντες γεμάτες πράγματα.
Ο θάλαμος είναι κλειστός: όλοι έξω. Στο τέλος της ημέρας, κάποιος από εμάς κάνει τα τηλεφωνήματα: υπάρχουν γονείς και παιδιά που κρέμονται από το καλώδιο και περιμένουν την κλήση μας. Δεν είναι όλα τα νέα καλά.
Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν με τα ρούχα που φορούσαν όταν μπήκαν».
Αυτό δεν συμβαίνει πάντα όμως. «Για παράδειγμα δύο μέρες πριν.
Μια συνάδελφός μου έκανε το τεστ.
Ήμασταν στο θάλαμο, της είπαν ότι ήταν αρνητική και ήταν έτοιμη να πετάξει από τη χαρά της».
Μετά από δώδεκα ώρες η βάρδια τελειώνει, πάμε σπίτι.
«Ζω με τη γυναίκα μου Κορίνε, είναι και αυτή νοσηλεύτρια. Μαντέψτε τι λέμε στο δείπνο... ποτέ δεν τελειώνει, ούτε καν στο σπίτι: σκεφτείτε και σκεφτείτε τι κάνατε, την επόμενη μέρα, όταν όλα θα τελειώσουν».
Μέχρι τη νύχτα.
«Ξυπνάω απότομα, κοιμάμαι λίγο. Μερικές φορές έτσι όπως στριφογυρίζω στο κρεβάτι βλέπω τη γυναίκα μου με ανοιχτά μάτια, επίσης άυπνη».
Μέχρι να χτυπήσει το ξυπνητήρι. Πέντε και μισή. Καλημέρα.