Αυτού που του λέμε τις αγωνίες μας, του εξομολογούμαστε τους φόβους μας, που του τηλεφωνούμε στα δύσκολα, πάντα κρυφά από τους άλλους που δεν θέλουμε να ακούσουν. Καρφωνόμαστε κάθε απόγευμα στις 6 να τον ακούσουμε με εκείνη τη σιγανή φωνή και το όλο νόημα μειλίχιο βλέμμα του “μπορεί να είναι δύσκολα, αλλά κοίτα παλεύουμε, έχουμε ελπίδα, έχουμε και το θεό βοηθό, θα δεις…” και παίρνουμε θάρρος και κρατιόμαστε.
Και μετά συμπληρώνει ο Νίκος Χαρδαλιάς. Ο δάσκαλος, ο διευθυντής, που θέλαμε πάντα. Αυστηρός και σαφής. Αποφασιστικός και doer. Αδιαπραγμάτευτος με κατανόηση. Με τόνο φωνής που σου εμπνέει εμπιστοσύνη από την πρώτη λέξη. Στιβαρός, σου βγάζει από μέσα το “κοίτα είμαι εδώ για σένα”. Το νιώθεις… θα σε πάει απέναντι, ακόμη κι αν συναισθάνεσαι την τρομερή δυσκολία. Έχει γράψει χιλιόμετρα πετυχημένης πορείας στην τοπική αυτοδιοίκηση, στα δύσκολα και αυτό φαίνεται. Είναι ίσως ο μόνος που ανέχεσαι να σου κουνήσει το δάχτυλο «γιατί αλλιώς»… .
Παλεύουν, όπως και οι γιατροί, οι νοσηλευτές, και όλοι όσοι εμπλέκονται, με ότι έχουν. Καμμιά φορά και με γυμνά χέρια! Και κερδίζουν χρόνο. Πολύτιμο χρόνο! Μέχρις ότου κάποιοι άλλοι σε κάποια εργαστήρια που νυχθημερόν ερευνούν και πειραματίζονται ετοιμάσουν εμβόλια, και φάρμακα και αξιόπιστα διαγνωστικά τεστ. Για όλους εμάς! Κάποιοι θα πουν ότι πολύ λιβάνισμα έπεσε! Κάποιοι άλλοι, σιγά, τη δουλειά τους κάνουν. Ναι, τη δουλειά τους κάνουν και μέχρι στιγμής την κάνουν καλά, τα καταφέρνουν και τους το αναγνωρίζουμε! Το ξέρουν ότι κάθονται σε ηλεκτρική καρέκλα. Όπως επίσης ξέρουν ότι από το ωσαννά στο σταύρωσον δυο μέρες δρόμος!
Οι κύριοι των 6 είναι ένα αχτύπητο δίδυμο που καλύτερο δεν μπορούσε να γίνει!
Επιλογή και τύχη μαζί, μας είναι αναγκαίοι, τους χρειαζόμαστε, τους στηρίζουμε, τελικά γιατί όχι… τους αγαπάμε!
Ραντεβού λοιπόν κάθε βράδυ στις 6 μέχρι να ξορκίσουμε το κακό…
Η Έφη Μπάσδρα είναι καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ