αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της πατρίδας μας. ΄Ετσι το ξεφάντωμα και το μασκάρεμα σημείωσε μεγάλη επιτυχία προς δόξαν της νεοειδωλολατρίας. Στην πραγματικότητα την περίοδο αυτή βάζουμε τις μάσκες και τα προσωπεία για να δείξουμε τον πραγματικό εαυτό μας. Καταργούνται οι φραγμοί ηθικής τάξης, κοινωνικής αξιοπρέπειας και ανθρώπινης σοβαρότητας της ξετσίπωτης εποχής μας. Ο ειδωλολατρικός κόσμος, τον οποίο κατάργησε και διάλυσε ο Χριστιανισμός, στα πρόσωπα του Διόνυσου και της Αφροδίτης, ξαναζεί! Βέβαια, είναι δικαίωμα κάθε ατόμου και λαού να διασκεδάζει με τον τρόπο και τα μέσα και στο βαθμό που θέλει. Και κανένας δεν έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει στους τρόπους ζωής των ατόμων, οικογενειών και της κοινωνίας σε μια δημοκρατική χώρα, μια και ο καθένας ό,τι κάνει δεν πειράζει και δεν ζημιώνει τους άλλους. Αυτό όμως που προκαλεί τη συνείδηση και το αίσθημα αγανάκτησης και διαμαρτυρίας δεν είναι το ξετσίπωμα, τα ξέφρενα γλέντια, το ξεχείλισμα της διονυσιακής ακολασίας και του αφροδισιακού πάθους, αλλά ο αθέμιτος και ανίερος συνδυασμός των οργίων αυτών με τις θρησκευτικές τελετές και τις ιδιαίτερες εκδηλώσεις της χριστιανικής πίστης, που καθιερώθηκαν από την εκκλησία για να υπενθυμίζουν τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που συνδέονται με τα Πάθη, τον Θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού. Με την αποκριά εννοείται ότι εγκαινιάζεται η περίοδος της νηστείας και της προσευχής, για τη συμμετοχή των πιστών στα Πάθη του Σωτήρα και τον ψυχικό εξαγνισμό τους με τη δύναμη του Γολγοθά. Και ο λαός μας, αποτίοντας φόρο τιμής και ευλάβειας στα Πάθη του Χριστού, εγκαινιάζει στην πραγματικότητα την ιερή αυτή περίοδο με οργιώδεις θυσίες στο βωμό του Βάκχου και βυθίζεται ως το λαιμό τους στον βόρβορο της ακολασίας! Ο Π. Παλαιολόγος, έγραφε πριν κάποιες δεκαετίες για τα όσα ανήκουστα συμβαίνουν τις ημέρες της αποκριάς, καταλήγει: «… Νύχτες που με μια μάσκα… αποβάλλετε τον κουρασμένο εαυτό σας.. Πάρτε της (τηε γυναίκας) ότι έχει να σας δώσει. Κι αύριο. Αύριο η γονυκλισία στα μάρμαρα του ναού. Η νηστεία, η προσευχή, η συντριβή, η δέηση, η μετάνοια…». Αυτά, δυστυχώς, δεν είναι η πίστη μόνο του χρονογράφου, αλλά της πλειοψηφίας του «Χριστεπώνυμου πληρώματος». Κι όμως όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με τη χριστιανική πίστη. Αντίθετα είναι η πιο κυνική διαστρέβλωση, η πιο ωμή καπηλεία των τελετών και των γιορταστικών εκδηλώσεων της χριστιανοσύνης. Αποτελούν αναβίωση της ειδωλολατρίας με τα αχαλίνωτα όργια και με το κάλυμμα μιας θρησκείας που κήρυξε την αγνότητα, την εγκράτεια και τη λύτρωση του ανθρώπου από τα σαρκικά πάθη.
΄Υστερα όμως από ξεφάντωμα της περιόδου αυτής μένει καμιά διάθεση για νηστεία και προσευχή; Ενάντια στην καπηλεία και την ειδωλολατροποίηση της Αποκριάς έχουν εξεγερθεί κάποιοι θρησκευτικοί παράγοντες. Αυτό όμως δεν αρκεί. Πρέπει να πάρει μαχητική θέση η εκκλησία, όχι, ίσως, όπως τις πορείες και τις εκρηκτικές διαμαρτυρίες του αείμνηστου επισκόπου Αυγουστίνου Καντίωτη, αλλά με έντονες διαμαρτυρίες και πάνω απ’ όλα με τη σωστή κατήχηση του λαού μας με την καθαρή διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Καθήκον της είναι να υψώσει το ανάστημα της στο κύμα της ειδωλολατροποίησης των χριστιανικών τελετών. Αν όμως η επίσημη εκκλησία κρατά μια παθητική στάση στο θέμα αυτό, τότε πρέπει οι συνειδητοί χριστιανοί, που γεύτηκαν τη λυτρωτική χάρη του Θεού, αφού μείνουν πρώτα οι ίδιοι αμόλυντοι, κατόπι να συγκρατήσουν, με κάθε τρόπο, τους συνάνθρωπους τους από τον κατήφορο που πήραν. Κάθε συνειδητός χριστιανός ας γίνει καλό παράδειγμα στους γύρω του, σκορπώντας το άρωμα του Χριστού στο περιβάλλον του που έχει μολυνθεί από κάθε είδους αμαρτία. Ο Θεάνθρωπος Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο Σωτήρας μας, διακήρυξε ότι οι πιστοί ακόλουθοί Του να είναι το αλάτι της γης και το φως του κόσμου, σ’ έναν κόσμο σήψης και σκοταδιού!