που περισσότερο από κάθε άλλη
εποχή του χρόνου όλοι οι Έλληνες έρχονται σε επαφή με ανθρώπους από διαφορετικές
εθνικότητες και πολιτισμούς. Και τον τομέα αυτό του τουρισμού μας τον είχαμε στήσει ήδη από πολύ νωρίς πάνω στο στερεότυπο του καλοκάγαθου και ευγενικού Έλληνα που είναι έξω καρδιά και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει. Η εικόνα, όμως, αυτή που είχαμε πλάσει εμείς οι ίδιοι για να πλασάρουμε τον εαυτό μας προς τα έξω, ανταποκρίνεται όντως στην πραγματικότητα ή τελικά επικρατεί μια τελείως διαφορετική άποψη στο εξωτερικό για εμάς του Έλληνες;
Έχοντας, λοιπόν, ήδη ως προίκα μου ενάμιση χρόνο διαμονής στο εξωτερικό και έχοντας συναναστραφεί όλο αυτό το διάστημα άτομα από διαφορετικές χώρες, με διαφορετικές αντιλήψεις, τρόπο ζωής και νοοτροπία, νομίζω πως θα μπορούσα να παρουσιάσω όσο το δυνατόν καλύτερα ποιες είναι οι επικρατούσες στάσεις απέναντι στους Έλληνες.
Κατ’ αρχάς μέχρι στιγμής δε νομίζω να έχω συναντήσει κάποιον που να κρατά μια ουδέτερη στάση απέναντι στην Ελλάδα και τους Έλληνες, κάποιον που να του είναι εντελώς αδιάφορη και αδιάφοροι. Θα έλεγα, επομένως, πως μπορεί κανείς να μιλήσει για δύο ειδών “στρατόπεδα”: για εκείνους που μιλούν για την Ελλάδα και τους Έλληνες με τα καλύτερα λόγια, σε βαθμό μάλιστα που πολλές φορές αγγίζουν και τα όρια της υπερβολής, και, από την άλλη πλευρά, για εκείνους που εξαπολύουν μύδρους εναντίον των Ελλήνων. Με λίγα λόγια, επομένως, την Ελλάδα είτε κάποιος θα την αγαπήσει είτε θα τη μισήσει (με τη λιγότερο οξεία σημασία της έννοιας βέβαια).
Υπάρχει, λοιπόν, η μερίδα εκείνη των ανθρώπων οι οποίοι αναγνωρίζουν πως ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός χτίστηκε και αναπτύχθηκε πάνω στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και δείχνουν απέναντί μας συμπάθεια και σεβασμό, καθώς βλέπουν σε μας τους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων και είμαστε, κατά τη γνώμη τους, οι συνεχιστές του πολιτισμού τους. Μιλώντας πάντα βασισμένη στην προσωπική μου εμπειρία, έχω συναντήσει ανθρώπους, οι οποίοι έτυχαν να μου απαγγείλουν στίχους από τα Έπη του Ομήρου ή από αρχαίες τραγωδίες, τη στιγμή μάλιστα που ορισμένοι Νεοέλληνες έχουν μαύρα μεσάνυχτα, παρ’ όλο που αποτελούν κομμάτι της πολιτιστικής τους κληρονομιάς. Έχω συναντήσει, επίσης, ανθρώπους που θαυμάζουν και το νεοελληνικό πολιτισμό, που μου μιλούσαν για τις νεοελληνικές διαλέκτους, για τη μουσική των μεγάλων Ελλήνων συνθετών (πχ. Μ. Θεοδωράκη, Μ. Χατζιδάκι κ.α.), για σημαντικούς Έλληνες ηθοποιούς και σκηνοθέτες και πραγματικά δεν πίστευα στα αυτιά μου ακούγοντάς τους και θαύμαζα τις γνώσεις τους ακόμα και για τη νεότερη συνέχεια του πολιτισμού μας. Ιδιαίτερα, όμως, με συγκινεί το γεγονός (φοιτώντας και στο ανάλογο πανεπιστημιακό τμήμα) πως πάρα πολλά άτομα έρχονται και παρακολουθούν μαθήματα αρχαίων αλλά και νέων ελληνικών και ελληνικής γλωσσολογίας και γενικότερα δείχνουν τόσο μεγάλο ενδιαφέρον να γνωρίσουν έτσι τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Και πράγματι, αυτή η μερίδα των ανθρώπων υποστηρίζει την κλισέ πλέον εικόνα του Έλληνα που προβάλλεται παγκοσμίως, δηλαδή του ανοιχτόκαρδου, φιλικού και ευγενικού ανθρώπου.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και αυτοί που μάλλον δεν έχουν να πουν για εμάς και τα καλύτερα λόγια. Θεωρούν δηλαδή πως οι Νεοέλληνες (πάντα) είναι άτομα της ήσσονος προσπάθειας, που προσπαθούν πάντα να προχωρήσουν βασιζόμενοι σε κουτοπονηριές και ατιμίες. Επίσης, αρκετοί αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να σπουδάζουν τα Ελληνόπουλα στο εξωτερικό δεδομένης της οικονομικής κατάστασης της χώρας και μάλιστα έχω ακούσει και σχόλια, όπως: “Μα πώς σπουδάζετε εσείς οι Έλληνες στο εξωτερικό, αφού είστε φτωχοί;”. Ακόμα, αρκετοί από αυτούς δύσκολα θα εμπιστευτούν Έλληνες στις συνδιαλλαγές τους και αν είναι ανάγκη να γίνει κάτι τέτοιο, τότε θα λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα και προφυλάξεις (υπογραφή συμβολαίων, προκαταβολές κλπ. ακόμα και για τις πιο απλές υποθέσεις) για να μη βρεθούν, όπως νομίζουν, μπλεγμένοι. Ωστόσο, το αξιοσημείωτο ακόμα και με αυτούς τους ανθρώπους που στέκονται κατά κάποιο τρόπο απέναντί μας, είναι πως όσο δεν εκτιμούν τους Νεοέλληνες τόσο εκτιμούν και αναγνωρίζουν ακόμα και αυτοί το μεγαλείο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού αφ’ ενός, και του νεοελληνικού αφ’ ετέρου.
Ο ορισμός που είχε δώσει κάποτε ο δικαστής Ν. Κέλλυ για τον Έλληνα ίσως αποτυπώνει με τον πιο πετυχημένο τρόπο το χαρακτήρα μας και επαληθεύει την ύπαρξη και των δύο αντικρουόμενων απόψεων γι’ αυτόν:
“Μπροστά στο δικαστήριο της…. αδέκαστης ιστορίας ο Έλληνας αποκαλύφθηκε πάντοτε κατώτερος από τις περιστάσεις, αν και από διανοητική άποψη, κατείχε πάντοτε τα πρωτεία.
Ο Έλληνας είναι ευφυέστατος αλλά και εγωιστής, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά γεμάτος προλήψεις, θερμόαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής.
Έκτισε τον Παρθενώνα και αφού μέθυσε από την αίγλη του, τον άφησε αργότερα να γίνει στόχος των έριδων, ανέδειξε τον Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει, θαύμασε τον Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει, υπηρέτησε τον Αριστοτέλη για να τον καταδιώξει.
Έκτισε το Βυζάντιο για να το εκτουρκίσει, έφερε το 21 για να το διακυβεύσει, δημιούργησε το 1909 για να το λησμονήσει. Τριπλασίασε την Ελλάδα και παραλίγο να τη θάψει. Κόπτεται τη μία στιγμή για την αλήθεια και την άλλη μισεί αυτόν που αρνιέται να υπηρετήσει το ψέμα.
Παράξενο πλάσμα, ατίθασο, περίεργο, εγωπαθές και σοφόμωρο, ο Έλληνας. Λυπηθείτε τον, θαυμάστε τον αν θέλετε. Κι αν μπορείτε προσπαθήστε να τον ταξινομήσετε“.
Όσο, όμως, και να διίστανται οι απόψεις των ξένων για τη χώρα μας και για εμάς τους ίδιους, αναμφίβολα η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν περνά απαρατήρητη και ακόμα και από περιέργεια για το πώς είναι τελικά αυτός ο τόπος που τόσα ακούγονται γι’ αυτόν διαχρονικά και που τόσο νωρίς έγινε γνωστός παγκοσμίως, κάθε χρόνο εκατομμύρια τουρίστες επισκέπτονται τη χώρα μας κατατάσσοντας την έτσι σε έναν από τους 10 πιο δημοφιλείς προορισμούς του κόσμου.
https://www.maxmag.gr/politismos/apopseis-politismos/ellines-oi-agapimenoi-ton-xenon-i-mipos-ochi/