(Παρασκευή 26 Ιουλίου 2024), στο πλαίσιο του προγράμματος του 53ου Φεστιβάλ Ολύμπου. Με τον Άμλετ, ο Σαίξπηρ καταθέτει στο παγκόσμιο θέατρο ένα έργο μνημειώδες που, αιώνες τώρα, έχει δημιουργήσει τη δική του μυθολογία. Μια κατάδυση στην ουσία του ανθρώπου και ταυτόχρονα ένα requiem (μνημόσυνο) στη σκοτεινή πλευρά του. Μέσα από τον Άμλετ, ο Σαίξπηρ μας περιγράφει την εποχή του, που είναι και δική μας εποχή. Ένα κείμενο υπερχρονικό και βαθιά πολιτικό. Με όχημα την μεγαλειώδη ποιητική μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά, η παράσταση παρακολουθεί το «γκρέμισμα» ενός κόσμου, ανίκανου να υπακούσει σε κανόνες και ηθική. Ένας κόσμος σκοτεινός, αδίστακτος, όπου η φιλία αλλά και οι σχέσεις αίματος δεν σημαίνουν τίποτε.
Μέσα στο αρχαίο θέατρο του Δίου, ο σκηνοθέτης Θέμης Μουμουλίδης με τον ΑΜΛΕΤ έρχεται να "ανταγωνιστεί" τις αρχαίες τραγωδίες.
Μέσα στο αρχαίο θέατρο του Δίου, ο σκηνοθέτης Θέμης Μουμουλίδης με τον ΑΜΛΕΤ έρχεται να "ανταγωνιστεί" τις αρχαίες τραγωδίες.
Με την βεβαιότητα του κοινού παρονομαστή.
Τη διαχρονικότητα των έργων και του Σαίξπηρ να εχει παρει τη σκυτάλη με τα εργα του και να γοητεύει το σήμερα. Γιατί ο Άμλετ, δεν πιστεύει πως ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος [«καμμιά χρήση του κόσμου δεν είναι καλή… Να βουλιάξει… »] όπως και η κοινωνία μας. Γιατί ο Άμλετ συνειδητοποιεί την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί ό Σαίξπηρ [Αμλετ] συνειδητοποιεί ότι ο άνθρωπος «ποτέ δεν θα γίνει πλάσμα τέλειο»!
Η ΜΟΥΣΙΚΉ συνέβαλε τα μέγιστα δίνοντας στην παράσταση "στοιχεία" του σήμερα χρωματίζοντας ιδιαίτερες στιγμές στο δίωρο έργο του Σαίξπηρ.
Το ερώτημα για τον ΑΜΛΕΤ....να δει κανείς ή να μη δει, η απάντηση για την παράσταση αυτή είναι να δει..!
Ολοι οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους... η σκηνοθεσία αξίζει τα εύσημα για την ευρηματικότητά της...φωτισμός και μουσική, κερασάκι στην τούρτα..!
Η μετάφραση του Γ. ΧΕΙΜΩΝΑ εξαιρετική.
Άμλετ ή Αμλέτος σε παλαιοτέρα βιβλιογραφία είναι ο τίτλος ενός από τα πιο γνωστά και πιο δημοφιλή θεατρικά έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, αλλά και το όνομα του κεντρικού χαρακτήρα του έργου. Επιγραμματικά, ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ο νεαρός Πρίγκιπας Άμλετ, που έχει το ίδιο όνομα με τον πατέρα του, Βασιλιά της Δανίας, ο οποίος πέθανε απροσδόκητα. Ο θείος του νεαρού Άμλετ, Κλαύδιος, ανεβαίνει στο θρόνο και παντρεύεται τη χήρα του αδερφού του, Γερτρούδη. Ο Άμλετ είναι δυσαρεστημένος από την άνοδο του θείου του στο θρόνο, τον οποίο θεωρεί πολύ κατώτερο και ανάξιο σύγκρισης με τον πατέρα του, και τον εσπευσμένο γάμο της μητέρας του, Γερτρούδης, με τον αδερφό του νεκρού συζύγου της.
ΔΙΑΝΟΜΗ
Αναστάσης Ροϊλός, Ιωάννα Παππά, Μιχάλης Συριόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης, Θανάσης Δόβρης, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Τζένη Καζάκου, Άρης Νινίκας, Δημήτρης Αποστολόπουλος
Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Άμλετ» [Να ζει κανείς ή να μη ζει]
Πράξη 3η, Σκηνή 1η
ΑΜΛΕΤ: Να ζει κανείς ή να μη ζει, αυτό είναι το ζήτημα∙
τι δείχνει πιο γενναία ψυχή, να υποφέρεις
πετριές και σαϊτιές μιας άθλιας τύχης,
ή να παίρνεις τ’ άρματα ενάντια σ’ ένα πέλαγο από βάσανα
κι αντιβγαίνοντάς να τους δίνεις τέλος; Ύπνος... θάνατος...
τίποτ’ άλλο∙ και μ’ έναν ύπνο βάζομε τέλος στης καρδιάς τον πόνο
και στα χίλια σωματικά μας βάσανα,
κληρονομία της σάρκας, είναι μια συντέλεια
που να την εύχεσαι θερμά!... Θάνατος... ύπνος...
ύπνος! να ονειρεύεσαι ίσως –ναι αυτού είναι ο κόμπος∙
γιατί σ’ αυτό τον ύπνο του θανάτου, μας βάζει σε έγνοια
τι όνειρα θα μας έρθουν όταν θάχουμε πετάξει αυτό
το θνητό κουβάρι∙ αυτή η έγνοια κάνει τόσο μακρόζωη τη δυστυχία∙
γιατί ποιος θ’ ανεχότανε, του χρόνου το ντρόπιασμα και τα χτυπήματα,
του τυράννου την αδικία, την ακαταδεξιά του φαντασμένου,
τον πόνο μιας αγάπης περιφρονημένης, τις αναβολές του νόμου,
της εξουσίας το θράσος και τις κλωτσιές
που η καρτερική αξία τρώει από τον ανάξιο,
αν μπορούσε μόνος του στον εαυτό του την ανάπαψη να δώσει
μ’ ένα μαχαίρι; Ποιος θάθελε τούτα τα βάρη να σηκώνει,
να ιδρώνει και να βογγάει κάτω από μια καταθλιπτική ζωή,
αν ο τρόμος μην υπάρχει κάτι μετά το θάνατο,
στην άγνωστη χώρα, που από την περιοχή της
κανένας ταξιδιώτης δεν γυρίζει, δε σάστιζε τη θέληση
και δεν μας έκανε να προτιμάμε αυτά εδώ τα βάσανα,
παρά να πάμε σε άλλα που μας είναι άγνωστα;
Έτσι η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς,
κι έτσι το ροδαλό χρώμα της τόλμης
κιτρινιάζει με τ’ ωχρό αντιφέγγισμα της σκέψης,
κι επιχειρήσεις μεγαλόπνοες και σπουδαίες
σταματούνε την εξέλιξή τους για το λόγο αυτό
και χάνουν τη φήμη της δράσης... Σιωπή τώρα!
[Μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης]
Πράξη 3η, Σκηνή 1η
ΑΜΛΕΤ: Να ζει κανείς ή να μη ζει, αυτό είναι το ζήτημα∙
τι δείχνει πιο γενναία ψυχή, να υποφέρεις
πετριές και σαϊτιές μιας άθλιας τύχης,
ή να παίρνεις τ’ άρματα ενάντια σ’ ένα πέλαγο από βάσανα
κι αντιβγαίνοντάς να τους δίνεις τέλος; Ύπνος... θάνατος...
τίποτ’ άλλο∙ και μ’ έναν ύπνο βάζομε τέλος στης καρδιάς τον πόνο
και στα χίλια σωματικά μας βάσανα,
κληρονομία της σάρκας, είναι μια συντέλεια
που να την εύχεσαι θερμά!... Θάνατος... ύπνος...
ύπνος! να ονειρεύεσαι ίσως –ναι αυτού είναι ο κόμπος∙
γιατί σ’ αυτό τον ύπνο του θανάτου, μας βάζει σε έγνοια
τι όνειρα θα μας έρθουν όταν θάχουμε πετάξει αυτό
το θνητό κουβάρι∙ αυτή η έγνοια κάνει τόσο μακρόζωη τη δυστυχία∙
γιατί ποιος θ’ ανεχότανε, του χρόνου το ντρόπιασμα και τα χτυπήματα,
του τυράννου την αδικία, την ακαταδεξιά του φαντασμένου,
τον πόνο μιας αγάπης περιφρονημένης, τις αναβολές του νόμου,
της εξουσίας το θράσος και τις κλωτσιές
που η καρτερική αξία τρώει από τον ανάξιο,
αν μπορούσε μόνος του στον εαυτό του την ανάπαψη να δώσει
μ’ ένα μαχαίρι; Ποιος θάθελε τούτα τα βάρη να σηκώνει,
να ιδρώνει και να βογγάει κάτω από μια καταθλιπτική ζωή,
αν ο τρόμος μην υπάρχει κάτι μετά το θάνατο,
στην άγνωστη χώρα, που από την περιοχή της
κανένας ταξιδιώτης δεν γυρίζει, δε σάστιζε τη θέληση
και δεν μας έκανε να προτιμάμε αυτά εδώ τα βάσανα,
παρά να πάμε σε άλλα που μας είναι άγνωστα;
Έτσι η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς,
κι έτσι το ροδαλό χρώμα της τόλμης
κιτρινιάζει με τ’ ωχρό αντιφέγγισμα της σκέψης,
κι επιχειρήσεις μεγαλόπνοες και σπουδαίες
σταματούνε την εξέλιξή τους για το λόγο αυτό
και χάνουν τη φήμη της δράσης... Σιωπή τώρα!
[Μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης]
