1.5.24

Τάκης Σινόπουλος

[…]Σιγά-σιγά οι φωνές γαλήνεψαν.
Σιγά-σιγά, όπως ήρθανε, χαθήκανε.
Πήρανε το λαγκάδι, αέρας, χάθηκαν.
Στερνή φορά τους κοίταξα, τους φώναξα.
Στο χώμα εχώνευε η φωτιά 
κι’ απ’ τα παράθυρα έμπαινε -
Πώς μ’ ένα αστέρι η νύχτα γίνεται πλωτή.[…]