«Ο Λευκός Νέγρος» Νόρμαν Μέιλερ, ο hipster

«...Υπάρχει μια βαθιά απελπισία σ' αυτή την κατάσταση που επιτρέπει σε κάποιον να παραμένει ζωντανός μόνο όταν εναγκαλίζεται το θάνατο, η ανταμοιβή όμως έρχεται με τη γνώση ότι αυτό που συμβαίνει σε κάθε στιγμή του ηλεκτρικού παρόντος είναι καλό ή κακό για τον hipster, καλό ή κακό για τον Σκοπό του, τον έρωτα, τη δράση, τις ανάγκες του. Αυτή ακριβώς η γνώση είναι που τροφοδοτεί την περίεργη συναισθηματική κοινότητα στον κόσμο του hipster, ένα είδος μουγκής αλλά cool θρησκευτικής θέρμης. Το στοιχείο όμως που είναι πιο συναρπαστικό, αλλά και ενοχλητικό, και εφιαλτικό ίσως, είναι ότι σε μια τέτοια κατάσταση, τα πλέον ασύμβατα πράγματα ξαπλώνουν στο ίδιο κρεβάτι: 

η εσωτερική ζωή και η βίαιη ζωή, το όργιο και το όνειρο της αγάπης, ο πόθος του φόνου και ο πόθος της δημιουργίας, μια διαλεκτική αντίληψη της ύπαρξης μαζί με μια λαγνεία για την εξουσία, μια σκοτεινή, ρομαντική κι όμως αναντίρρητα δυναμική οπτική της ύπαρξης, η οποία παρακολουθεί κάθε άντρα και γυναίκα να κινείται αυτόνομα ανά πάσα στιγμή της ζωής προς την εξέλιξη ή να οπισθοδρομεί προς το θάνατο... Η αγωνία του hipster είναι να μη νικηθεί. Δεν του παραχωρείται το δικαίωμα να γεράσει με χάρη, αφού από νεαρή ηλικία είναι όμηρος του πιο παλιού ονείρου εξουσίας, καταδικασμένος να αναζητά αιωνίως τη χρυσή πηγή της νιότης, εκεί όπου το χρυσάφι είναι πάντα στον οργασμό. Από τη στιγμή που οι hipsters ζουν με το μίσος τους, πολλοί απ' αυτούς αποτελούν εν δυνάμει καταδρομείς που μπορούν ανά πάσα στιγμή να τεθούν στη διάθεση ενός χαρισματικού ηγέτη, αν αυτός μεταφράσει τις αιμοσταγείς ιδέες του σε μια γλώσσα που να αγγίζει το συναισθηματικό κόσμο τους. 

Εξαιτίας της θέσης του ως ψυχικά απόκληρου στο κοινωνικό σύστημα, ο hipster είναι εξίσου υποψήφιος μαχητής τόσο για τα πιο ριζοσπαστικά όσο και για τα πιο αντιδραστικά κινήματα...»