Το ποσοστό αυτό περιλαμβάνει σχεδόν το 30% των ανδρών κάτω των 30 ετών, ποσοστό που έχει τριπλασιαστεί από το 2008. Στη δεκαετία του 1990, περίπου οι μισοί Αμερικανοί έκαναν σεξ τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα - το ποσοστό αυτό είναι τώρα κάτω από το 40%. Για πολλούς που κάνουν σεξ, η συχνότητα έχει μειωθεί κατακόρυφα. Και δεν είναι μόνο το σεξ: Η συμβίωση και η συγκατοίκηση έχουν επίσης μειωθεί. Λιγότερος χρόνος που αφιερώνεται με φίλους και εραστές - αυτά δεν είναι ξεχωριστά ζητήματα αλλά συμπτώματα της ίδιας πολιτισμικής κακοδαιμονίας, μιας απομόνωσης που κατεδαφίζει την κοινωνική ζωή, την ερωτική ζωή και την ευτυχία των Αμερικανών.
Οι εκτιμήσεις ποικίλλουν, αλλά κάπου μεταξύ του ενός τρίτου και των δύο τρίτων των Αμερικανών αναφέρουν ότι αισθάνονται μοναξιά. Η μοναξιά εμφανίζεται σε μια λούπα αυτοτροφοδότησης: Η διάβρωση των πολιτιστικών δεσμών, η κλονισμένη σωματική υγεία και η μειωμένη κοινωνική επαφή επιδεινώνουν τη μοναξιά και επιδεινώνονται από αυτήν, μέχρι του σημείου που η μοναξιά μειώνει ακόμα και το προσδόκιμο ζωής.
Η μοναξιά είναι ένα πολύ απαιτητικό φαινόμενο για τους ερευνητές ώστε να το ποσοτικοποιήσουν, αλλά υπάρχουν ενδεικτικά σημάδια που δείχνουν ότι η κοινωνία χάνει το δρόμο της. Ο αριθμός των Αμερικανών που δηλώνουν ότι δεν έχουν καθόλου στενούς φίλους έχει τετραπλασιαστεί από το 1990, σύμφωνα με μελέτη του Survey Center on American Life. Ένας μέσος Αμερικανός το 2021 περνάει 58% λιγότερο χρόνο με φίλους από ό,τι το 2013, διαπίστωσε το Γραφείο Απογραφής.
Το Covid-19 έχει συμβάλει στην έξαρση της μοναξιάς και στη μείωση του σεξ, αλλά μόνο μερικώς ευθύνεται. Μεταξύ 2014 και 2019, η μείωση του χρόνου που περνούν οι άνθρωποι με φίλους ήταν υψηλότερη από ό,τι ήταν κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, πολλοί Αμερικανοί περνούσαν όλο και περισσότερο χρόνο μόνοι τους, χωρίς φίλους ή ερωτικούς συντρόφους. Οι νεότεροι Αμερικανοί είναι, ως γνωστόν, λιγότερο πιθανό να κάνουν σεξ από τις γενιές των γονιών τους - και όταν κάνουν σεξ, το κάνουν με λιγότερους συντρόφους.
Στο πλαίσιο της δουλειάς μου ως συγγραφέας που καλύπτει το σεξ και τον πολιτισμό, έχω μιλήσει με δεκάδες άνδρες για τους οποίους η έλλειψη σεξ είναι το καθοριστικό χαρακτηριστικό της καθημερινότητάς τους. Διαμορφώνει τα ενδιαφέροντα, τα κίνητρα και τις ελπίδες τους. Ορισμένοι είναι incels - συντομογραφία για τους «ακούσια άγαμους», οπαδοί μιας τοξικής, μισογυνιστικής ιδεολογίας - αλλά οι περισσότεροι δεν είναι έτσι.
Κάποιοι πιστεύουν ότι η επιδίωξη του σεξ είναι εντελώς μάταιη. Με τη σειρά τους, έχουν αρχίσει να εκλαμβάνουν το να βγαίνουν έξω, να περνούν χρόνο με φίλους και να γνωρίζουν νέους ανθρώπους επίσης ως μάταιο. Αυτή η σκέψη γίνεται κυκλική - σύντομα, όχι μόνο φοβούνται ότι δεν θα καταφέρουν να βρουν σεξουαλικό σύντροφο, αλλά αρχίζουν να φοβούνται ακόμη και τις πλατωνικές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Το σεξ είναι μόνο μια συνιστώσα της συνολικής απομόνωσής τους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι αυτή πάνω στην οποία στηρίζεται το συνολικό πρόβλημα.
Είναι εύκολο να παραμερίσουμε αυτούς τους άνδρες ως αποκλίσεις, να χαρακτηρίσουμε την κατάστασή τους ως αποτέλεσμα προσωπικών αδυναμιών ή ακόμη και ως συνέπειες της σύγχρονης αρρενωπότητας. Αλλά ενώ μεγάλο μέρος της έρευνας γύρω από τη μείωση του σεξ επικεντρώνεται στους νεαρούς άνδρες, σχεδόν κάθε ομάδα Αμερικανών βιώνει την απουσία του σεξ από τη ζωή του - και οι συνέπειες είναι βαθιές. Αν η έλλειψη σεξ επηρεάζει την πολιτιστική και κοινωνική συμμετοχή αυτών των νέων ανδρών, είναι πιθανό να επηρεάζει και τους υπόλοιπους από εμάς. Η έλλειψη σεξ μπορεί εύκολα να μεταφραστεί σε λιγότερη κοινωνικοποίηση, λιγότερες οικογένειες και έναν πιο άρρωστο πληθυσμό: Το σεξ, εξάλλου, μειώνει τον πόνο, ανακουφίζει από το στρες, βελτιώνει τον ύπνο, μειώνει την αρτηριακή πίεση και ενισχύει την υγεία της καρδιάς.
Συγγραφείς σαν εμένα έχουν γνωστοποιήσει δημόσια για την έλλειψη σεξ από τους άντρες, ακόμη και όταν οι γυναίκες βρίσκονται στην ίδια ή ακόμα και χειρότερη κατάσταση. Στοιχεία από τη Γενική Κοινωνική Έρευνα δείχνουν ότι μπορεί να κάνουν ακόμη λιγότερο σεξ από τους άνδρες. Το 2021, περίπου το ένα τέταρτο των γυναικών κάτω των 35 ετών ανέφεραν ότι δεν έκαναν καθόλου σεξ τον τελευταίο χρόνο. Για τους άνδρες, το ποσοστό ήταν 19 τοις εκατό. Και οι γυναίκες που κάνουν σεξ είναι λιγότερο πιθανό να είναι ευχαριστημένες με το σεξ που κάνουν. Τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες αναφέρουν συναισθήματα λύπης και δυστυχίας μετά από περιστασιακό σεξ, αλλά είναι πιο συνηθισμένο στις γυναίκες - πιθανώς εν μέρει λόγω των πολιτισμικών προκαταλήψεων για τη σεξουαλική αυτονομία. Το σεξ μπορεί να φέρει τους ανθρώπους κοντά, αλλά αυτό λειτουργεί μόνο όταν πρόκειται για καλό σεξ.
Οι γυναίκες και οι άνδρες όχι μόνο βαδίζουν μαζί προς την ασεξουαλικότητα, αλλά βρίσκονται επίσης στον ίδιο δρόμο προς τη μοναξιά. Οι νεαρές γυναίκες ήταν πιο πιθανό από τους άνδρες να αναφέρουν ότι έχασαν την επαφή με τους φίλους τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, και μια βρετανική μελέτη διαπίστωσε ότι οι γυναίκες ήταν πιο πιθανό από τους άνδρες να αναφέρουν ότι αισθάνονται μοναξιά «συχνά» ή «πάντα». Η αναφορά συχνά επικεντρώνεται στην έλλειψη σεξ των νέων ανδρών - και στην ιδεολογία των incels - αλλά η μείωση του σεξ και η αύξηση της μοναξιάς και της κοινωνικής απομόνωσης δεν είναι ανδρικά προβλήματα. Στην Αμερική του 21ου αιώνα, η μοναξιά είναι ουσιαστικά πανταχού παρούσα, και ο κλισέ φόβος του γυμνασιόπαιδου ότι «όλοι οι άλλοι κάνουν σεξ» δεν ήταν ποτέ λιγότερο αληθινός.
Δεν υπάρχει μία λύση. Η επιδημία της μοναξιάς έχει προκληθεί από μυριάδες παράγοντες που έχουν επιδεινωθεί επί δεκαετίες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ένας ένοχος- ο πόλεμος φθοράς του 20ου αιώνα κατά των περιπατητικών κοινοτήτων είναι ένας άλλος. Αλλά καθώς η μοναξιά έχει επιταχυνθεί, έχει γίνει αυτοτροφοδοτούμενη: Η σημερινή μας κοινωνική μοναξιά - και η σεξουαλική έλλειψη - είναι αποτέλεσμα κοινωνικών και πολιτισμικών αλλαγών, ενώ η συνέχισή της διαιωνίζει αυτές τις αλλαγές περαιτέρω.
Η επιδημία της μοναξιάς μπορεί να είναι ένα κοινωνικό ζήτημα, αλλά μπορεί να επιλυθεί, τουλάχιστον εν μέρει, στο επίπεδο των ατομικών υπνοδωματίων. Όσοι από εμάς είμαστε σε θέση να κάνουμε περισσότερο σεξ, οφείλουμε να το κάνουμε. Εδώ είναι η σπάνια ευκαιρία να κάνεις κάτι για τη βελτίωση του κόσμου γύρω σου που δεν περιλαμβάνει τίποτα περισσότερο από το να αφεθείς σε μια από τις πιο βασικές απολαύσεις της ανθρωπότητας.
Το να κάνεις περισσότερο σεξ αποτελεί τόσο προσωπική καθοδήγηση - ο γιατρός σου μπορεί κάλλιστα να συμφωνεί - όσο και πολιτική δήλωση. Η αμερικανική κοινωνία είναι λιγότερο συνδεδεμένη, αποτελούμενη από άτομα που φαίνονται όλο και πιο πρόθυμα να απομονωθούν. Το να κάνεις περισσότερο σεξ μπορεί να είναι μια πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης.
Δεν είναι όλοι όσοι θέλουν να κάνουν περισσότερο σεξ εξίσου ικανοί να το κάνουν κιόλας. Οι αναπηρίες, οι θρησκευτικές ενστάσεις, η ασεξουαλικότητα και οποιοδήποτε σύνολο καθημερινών περιορισμών και ευθυνών περιορίζουν ή αποκλείουν το σεξ για πολλούς. Μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που απλώς δεν θέλουν να κάνουν περισσότερο σεξ ή καθόλου σεξ. Αλλά ακόμη και εκείνοι που δεν θέλουν να κάνουν περισσότερο σεξ θα πρέπει να αποφύγουν την απάθεια. Το σεξ είναι αναπόσπαστο στοιχείο μιας κοινωνίας που βασίζεται στις κοινωνικές συνδέσεις - και αυτή τη στιγμή, οι συνδέσεις μας και η σεξουαλική μας ζωή καταρρέουν παράλληλα.
Πολλοί άνθρωποι - όπως μερικοί από τους νεαρούς άνδρες με τους οποίους έχω μιλήσει στο πλαίσιο της εργασίας μου - έχουν παραιτηθεί από το να απωθούν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες, βασιζόμενοι εξ ολοκλήρου σε πορνό ή άλλα διαδικτυακά ερεθίσματα, αντικατοπτρίζοντας τόσους πολλούς τύπους σχέσεων που έχουν ενταχθεί στον ψηφιακό κόσμο. Ως βάλσαμο για τη μοναξιά, το ψηφιακό σεξ μπορεί να είναι λίγο καλύτερο από την ψηφιακή φιλία - πηγή φθόνου, δυσαρέσκειας και κακίας, παράγοντας της μοναξιάς παρά θεραπεία της. Δεν μπορεί να συγκριθεί με την πραγματική φιλία.
Κάθε άνθρωπος, λοιπόν, πρέπει να κάνει σεξ - όσο περισσότερο μπορεί, όσο πιο ευχάριστα μπορεί, όσο πιο συχνά μπορεί.
από τους NYT