Η ζωή του ήταν τα παιδιά του. Είναι σταθμός στη ζωή του ανθρώπου, να πάψει να αγαπά τον εαυτό του και να νοιάζεται περισσότερο για τον «άλλο». Αυτό, το να αγαπάμε είναι ίσως η μόνη ανθρώπινη εκδήλωση που βγάζει από μέσα μας τον καλύτερό μας εαυτό. Όταν μισούμε, βγάζουμε από μέσα μας τον χειρότερο εαυτό, τόσο, που σε στιγμές σωφροσύνης, εκπλησσόμεθα που μπορούμε να φτάσουμε, πόσο μεταμορφώνεται ο ίδιος μας ο εαυτός ! Αυτοί είναι οι δύο πόλοι του χαρακτήρα.
Τα εξωτερικά ερεθίσματα ρυθμίζουν ποιος κυριαρχεί μέσα μας κατά καιρούς. Μα και το να σε αγαπούν και να σε λατρεύουν δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πολλοί φοβούνται, πολλοί δεν αντέχουν την προσκόλληση μιας μεγάλης αγάπης πάνω στο δέρμα τους, στο μυαλό τους.
Πνίγονται.
Από το μυθιστόρημα Ο Κένταυρος που αγαπούσε τη Γοργόνα, του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου, εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ
