Ο Γιάννης εύγλωττος, πληθωρικός και επιδραστικός, όπως πάντοτε, καθήλωσε το πολυπληθές «πιστό» ακροατήριό του που έχει μάθει να τον εμπιστεύεται στη θέση του ομιλητή.
Πράγματι η παρουσίαση του θέματος δεν διέψευσε τις προσδοκίες του κοινού που έτσι κι αλλιώς είναι εκπαιδευμένο σε μεγάλο βαθμό να ακούει διαλέξεις χριστιανικού (και όχι μόνο) περιεχομένου, ήδη από την πρώτη γενιά των προσφύγων της «Ανταλλαγής».
Ακούσαμε για τη ζωή του προτεστάντη και συγκυριακού πάστορα Βάν Γκόγκ και τις αμφίθυμες σχέσεις του με τη θρησκεία, την Εκκλησία, την Τέχνη (έμπορος και δημιουργός), τις γυναίκες (και την πορνεία), την ψυχική του υγεία, τις εξαρτήσεις, την οικογένεια.
Μάθαμε για τη σχέση του με τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους της εποχής τους, για την αγάπη του για το φως και τη φύση, για το κίτρινο χρώμα και τους συμβολισμούς του στα έργα του, για την αγάπη του στην ιαπωνική τέχνη, για την κοινωνική απαξίωση, για το ενδιαφέρον του γύρω από τους ανθρώπους του μόχθου και του περιθωρίου. Μάθαμε τέλος για το «αναπόφευκτο» τέλος του με αυτοχειρία και για την εκτόξευση της μεταθανάτιας παγκόσμιας αναγνώρισής του.
Αυτό που μου έκανε όμως πιο πολύ εντύπωση ήταν ότι ο κοινωνικά αποκλεισμένος Βίνσεντ αγαπούσε τους λαϊκούς, βασανισμένους ανθρώπους του καιρού του και ήθελε να «σώσει» τον κόσμο με την τέχνη του.
Θα κρατήσω και άλλα από την εξαιρετική ομιλία του αγαπητού Γιάννη Τσεβά που βέβαια αφορούσε πολύ περισσότερα από τη σχέση του Βάν Γκόγκ με τη «Βίβλο».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΙΚΙΛΙΔΗΣ
