ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΙΚΙΛΙΔΗΣ: Γιατί χρειαζόμαστε ένα μουσείο. [Η κυρά Δέσποινα, το πιάνο, οι Γερμανοί, ο Χάρης Λεμονόπουλος και ο ΚΩΣΤΑΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ - ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ ]

Πόνεσε η ψυχή μου σήμερα όταν η κυρία Δέσποινα μου είπε με χαρά ότι αγόρασε ένα καινούργιο πιάνο Yamaha και ότι έδωσε το παλιό της πιάνο στον έμπορο για να το πετάξει. "Γιατί κυρία Δέσποινα;" της παραπονέθηκα. "Αν μου το είχες πει θα το παίρναμε για το μουσείο". "Ποιο μουσείο;" με ρώτησε απορημένη. Έλα ντε, ποιο μουσείο; Εξάλλου μήπως είναι το πρώτο ή το τελευταίο παλιό πιάνο που αποσύρεται από την κυκλοφορία καθώς γίνεται αδύνατο το σωστό κούρδισμά του λόγω της παλαιότητας των υλικών; Όχι αλλά το συγκεκριμένο πιάνο έχει ιστορική αξία. Τον Ιούνιο του 1944 σε αυτό έπαιξε η 14χρονη Δέσποινα Δενεσίδου - Γαζή την Ουγγρική Ραψωδία ν.2 του Λίστ σε σόλο πιάνο. Πού; Στον κινηματογράφο "Διονύσια", στην πρώτη καταγεγραμμένη συναυλία κλασικής μουσικής που έγινε ποτέ στην πόλη μας. Ναι, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής κάποιοι άνθρωποι είχαν το κουράγιο, τη διάθεση και τα μέσα να εκτελέσουν έργα απαιτήσεων. 

Μάλιστα, για τη συναυλία αυτή, η Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κατερίνης και οι Φίλοι του Μουσείου ετοιμάζουμε ειδική εκδήλωση/αφιέρωμα που θα πραγματοποιηθεί αν όλα πάνε καλά στις 2 Απριλίου 2023. 

Το πιάνο λοιπόν αυτό, όπως αναφέρει η κυρία Δέσποινα, το έπαιρναν και οι Γερμανοί για τις διάφορες συναυλίες που οργάνωναν οι ίδιοι. Αλλά και αργότερα με αυτό συνόδευσε πολλούς καλλιτέχνες που έρχονταν στην πόλη μας. Θυμήθηκε ότι το 1955 την κάλεσε ο Χάρης Λεμονόπουλος να συμμετάσχει σε συναυλία που οργάνωσε ο ίδιος στα "Διονύσια". Τότε έπαιξε ξανά σόλο την Ουγγρική Ραψωδία του Λίστ (από τα δυσκολότερα έργα για πιάνο) και συνόδευσε έργα στα οποία ο Χάρης έπαιζε βιολί. Θυμήθηκε επίσης ότι σε αυτή τη συναυλία "ακομπάνιαρε" και έναν τραγουδιστή που είχε φέρει ο Χάρης από την Αθήνα και τον λέγανε Κώστα Προκοπίου. Αν είχαμε λοιπόν μουσείο αλλά και τη μουσειακή και ιστορική κουλτούρα που απαιτείται, θα μπορούσαμε να διασώζουμε πολύτιμες ψηφίδες και τεκμήρια του πολιτισμικού μας μωσαϊκού που χάνονται μαζί με τους ανθρώπους. Για την ιστορία της ανάρτησης βρήκα ένα απόσπασμα από ελληνική ταινία που τραγουδάει ο Κώστας Προκοπίου.