Έτσι ονομαζόταν μια μικρή συνοικία που βρισκόταν απέναντι από το κτίριο και τις γραμμές του Σιδηροδρομικού Σταθμού Κατερίνης. Η συνοικία αυτή δημιουργήθηκε από τους Γερμανούς κατακτητές στην κατοχή, την ίδια εποχή που χτίστηκε και το «φρούριο» του Σιδηροδρομικού Σταθμού. Την αποτελούσαν δέκα περίπου κτίσματα, των οποίων το χαρακτηριστικό ήταν η πολύ οξεία κεραμωτή σκεπή. Αυτό οφειλόταν στο ότι τα κτίσματα έγιναν με σχέδια Γερμανών μηχανικών, οι οποίοι ακολούθησαν την αρχιτεκτονική της πατρίδας τους. Για την κατασκευή τους εργάστηκαν αναγκαστικά Έλληνες κάτοικοι του συνοικισμού Σιδηροδρομικού Σταθμού.
Τα κτίσματα στέγασαν Γερμανούς στρατιωτικούς και υπαλλήλους του Σιδηροδρομικού Σταθμού και του Εμποτιστηρίου.
Μετά την αποχώρηση των Γερμανών τα κτίρια παραχωρήθηκαν σε ελληνικές οικογένειες και μέχρι τη δεκαετία του 80 διατηρούνταν τα περισσότερα σε ικανοποιητική κατάσταση.
Στη συνέχεια τα περισσότερα κατεδαφίστηκαν για να οικοδομηθούν στη θέση τους νέα σύγχρονα κτίσματα. Έτσι έχουν απομείνει μόνο μερικά, τα οποία είναι ακατοίκητα και χρησιμοποιούντα από τον ΟΣΕ ως αποθήκες.
Τα εναπομείναντα κτίρια περικλείονται από την οδό Διογένους και τις σιδηροδρομικές γραμμές.
Η γειτονιά των Γερμανικών είναι πολύ σημαντική στη σύγχρονη ιστορία της πόλης μας. Πολύ κοντά στη γειτονιά αυτή εκτελέστηκε ο Αιμίλιος Ξανθόπουλος, Δήμαρχος Κατερίνης, με άλλους 39 Έλληνες πατριώτες, 34 από Άγιο Δημήτριο και 5 από το Λιβάδι, στις 23 Φεβρουαρίου 1943, σε αντίποινα για το θάνατο 2 Γερμανών στρατιωτών στην ανατίναξη του μηχανοστασίου του ορυχείου χρωμίου στον Άγιο Δημήτριο από άνδρες της Εθνικής Αντίστασης. Στη θέση αυτή, όπου εκτελέστηκαν ομαδικά οι 39 και ο Δήμαρχος Κατερίνης, τους οποίους συνέλαβαν οι Γερμανοί σε αντίποινα αυτής της ενέργειας, στη σημερινή οδό Διγενή Ακρίτα, στήθηκε Μνημείο των πεσόντων συμπατριωτών μας που θυσιάστηκαν.
Από το βιβλίο του Παρασκευά Καλπακτσόγλου «Το σπίτι μου… Η γειτονιά μου… Η πόλη μου…», Κατερίνη 2015.
Η γειτονιά των Γερμανικών είναι πολύ σημαντική στη σύγχρονη ιστορία της πόλης μας. Πολύ κοντά στη γειτονιά αυτή εκτελέστηκε ο Αιμίλιος Ξανθόπουλος, Δήμαρχος Κατερίνης, με άλλους 39 Έλληνες πατριώτες, 34 από Άγιο Δημήτριο και 5 από το Λιβάδι, στις 23 Φεβρουαρίου 1943, σε αντίποινα για το θάνατο 2 Γερμανών στρατιωτών στην ανατίναξη του μηχανοστασίου του ορυχείου χρωμίου στον Άγιο Δημήτριο από άνδρες της Εθνικής Αντίστασης. Στη θέση αυτή, όπου εκτελέστηκαν ομαδικά οι 39 και ο Δήμαρχος Κατερίνης, τους οποίους συνέλαβαν οι Γερμανοί σε αντίποινα αυτής της ενέργειας, στη σημερινή οδό Διγενή Ακρίτα, στήθηκε Μνημείο των πεσόντων συμπατριωτών μας που θυσιάστηκαν.
Από το βιβλίο του Παρασκευά Καλπακτσόγλου «Το σπίτι μου… Η γειτονιά μου… Η πόλη μου…», Κατερίνη 2015.
