Θεοχάρης Μπικηρόπουλος
Συγγραφέας -blogger
Να, που το φετινό πρόγραμμα του 51ου Φεστιβάλ Ολύμπου μας πρόσφερε μια διαφορετική παράσταση με τους Πέρσες του Αισχύλου από την "Ομάδα Σημείο Μηδέν" και τον σκηνοθέτη Σάββα Στρούμπο...Ήταν μια παράσταση που τόσο υποκριτικά όσο και σκηνοθετικά, δείχνει ότι μέσα στο 2022, όλα μπορούν ή πρέπει να ξεκινήσουν από το σημείο μηδέν!
Γιατί αυτό το "διαφορετικό" που είδαμε, ήταν μια νέα πρόταση για το πως μπορεί να μεταλαμπαδευτεί το αρχαίο δράμα, στον σύγχρονο κόσμο, στις γενιές των Ελλήνων του σήμερα.
Όλα έχουν ειπωθεί, όλα έχουν γραφτεί, αλλά το "μυστικό" είναι, σήμερα πως μπορούμε με τα δεδομένα που έχουμε και τις συνθήκες της ζωής, να ξαναειπωθόυν ώστε να βρεθούν οι αποδέκτες στον σύγχρονο κόσμο μας, με έργα, τα οποία είναι και θα παραμείνουν διαχρονικά, όπως οι ΠΕΡΣΕΣ του Αισχύλου, ένα αντιπολεμικό έργο σε καιρό πολέμου στην ...Ουκρανία και σε άλλες γωνιές του πλανήτη.
Καλώς ή κακώς, το έργο μπαίνει στη σύγκριση, με Πέρσες προηγούμενων ετών. Ανεξάρτητα πως αποδόθηκαν και πόσο χειροκτροτήθηκαν. Μιλάμε για το σήμερα, μετά από τα μνημόνια, την πανδημία, την φτώχεια της ...ακρίβειας. Μετά τη σύγκριση ακολουθεί το επόμενο στάδιο. Το επόμενο βήμα: ένα βήμα παραπέρα, καθώς είδαμε κάτι διαφορετικό.
Μια τελετουργική επιτέλεση της τραγωδίας, με έντονο το στοιχείο της μουσικότητας και της κωδικοποιημένης σωματικότητας. Η εξέλιξη του έργου από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, συντελείται με εργαλείο το σώμα και τις φωνές του χορού-ηθοποιών. Οι ηθοποιοί, στέκονται στη σκηνή, υπάρχει μπορούμε να πούμε μια στατικότητα, η οποία ανατρέπεται από την εσωτερική κίνηση και ένταση. Οι ερμηνείες εντυπωσιακές, ειδικά με την "εσωτερική" φωνή, με την εισπνοή του...λόγου που άφησε άναυδο το κοινό. Η κίνηση, η τραγικότητα, οι επαναλήψεις στον λόγο στα τραγικά σημεία, κορυφώνουν το δράμα, προκαλούν τον σκεπτικισμό, αναμοχλεύουν τον "ξεχασμένο" προβληματισμό μας.
Το βλέμμα των θεατών ένοιωθε τις δονήσεις των ηθοποιών να εκπέμπονται και να τους πλημμυρίζει, να μεταδίδονται θαρρείς, σώμα με σώμα και το ρίγος να τους διαπερνά!
Τι καταφέρνει ο Στρούμπος με τη "νέα" πρότασή του;
Να βιώσουμε το έργο, να ενεργοποιηθούν οι αισθήσεις μας και να προβληματιστούμε, με τον ίδιο τρόπο, που "προφανώς" ο Αισχύλος, μέσα από την ανθρωποφαγική στάση των Περσών, χτυπάει το καμπανάκι στους Αθηναίους που τείνουν να μιμηθούν τους Πέρσες!
Μπορούμε να το κατανοήσουμε πολύ εύκολα οι Έλληνες, αφού οι ..."Πέρσες" είναι -δυστυχώς- δίπλα μας και μας απειλούν καθημερινά.
Το εντυπωσιακό, είναι ότι το κοινό, το εγχείρημα των "Περσών", το αποδέχθηκε εκστασιασμένο. Χειροκρότησε όρθιο, επευφημώντας με στεντόρεια "μπράβο", την παράσταση, που μόλις είχε δει κάτω από την κατακόκκινη πανσέληνο, μέσα στο αρχαίο θέατρο του Δίου(που όταν οι ηθοποιοί, επικαλούνται τους θεούς ξέρεις ότι είναι λίγα χιλιόμετρα πίσω σου, ψηλά στον Όλυμπο και παρακολουθούν...!)
Οι Πέρσες του Σάββα Στρούμπου "μαθητή" του συντοπίτη μας Θόδωρου Τερζόπουλου, κερδίζουν το στοίχημα.
Κι αυτό είναι σπουδαίο, για αυτά που έχουμε να περιμένουμε από τη νέα γενιά των σκηνοθετών στην χώρα μας, που πρωτοτυπούν, όχι για να ...πρωτοτυπήσουν ή να εντυπωσιάσουν, αλλά για να μας πούν όλα όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν, με τη γλώσσα του σήμερα και τις επιταγές των καιρών. Αν δεν υπήρχε ο Σάββας Στρούμπος έπρεπε το ελληνικό θέατρο να τον εφεύρει... Ευτυχώς όμως, υπάρχει.
Είμαι πεπεισμένος ότι αυτή η παράσταση θα μείνει χρόνια χαραγμένη στο μυαλό των -τυχερών- θεατών, στη μνήμη όλων μας.
 |
| Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ολύμπου Γιώργος Χανδόλιας με τον σκηνοθέτη Σάββα Στρούμπο μετά το τέλος της παράστασης στο αρχαίο θέατρο Δίου |
.jpg)
