Μας μεταφέρουν την εικόνα ενός ανθρώπου με μία ιδιαίτερη αύρα ευαισθησίας, ενός άνθρωπου με αισιοδοξία. Η Μένη Σεϊρίδου με τις φωτογραφίες της, με ένα μοναδικό τρόπο καταφέρνει να ταξιδέψει τον θεατή στο δικό της, μοναδικό σύμπαν. Υπακούοντας σε μια εσωτερική παρόρμηση, δίνει ένα προσωπικό ύφος στις φωτογραφικές της καταγραφές, εκφραζόμενη μέσα από αυτές.
Όταν φωτογραφίζει, βγαίνουν συναισθήματα, που τα είχε σκεπάσει το πέπλο του χρόνου. Τα συναισθήματα υπάρχουν, ενεργούν και δοκιμάζουν διαφορετικά τον καθένα μας. Δεν υπάρχει έργο τέχνης που να μην μεταφέρει πάνω του τα συναισθήματα πολλών. Τουλάχιστον δύο. Του δημιουργού και του αποδέκτη. Αλλά κάθε ένας από αυτούς τους ρόλους χωρά πολύ κόσμο. Η Μένη έχει καταφέρει να ενώσει αυτά τα συναισθήματα των πολλών και να δημιουργήσει έναν διάλογο.
Αιχμαλωτίζει τη ροή των κινήσεων, των διαλόγων και των αγγιγμάτων. Πρόθεσή της είναι να προσδώσει στις άψυχες αυτές συνθέσεις, ζωή. Η τέχνη και η ζωή συνδιαλέγονται άλλες φορές σιωπηλά και άλλες φορές φωνάζοντας δυνατά.
Ένα δέντρο μοναχικό, μια ομπρέλα στην παραλία τη λάθος εποχή, ένας βράχος κι ένας σταυρός με τη φωτεινή σκιά του, ένα χάδι που το πήρε ο άνεμος, ένα αλμυρό φιλί πάνω στον αχινό, ένα έρημο παγκάκι που περιμένει κάποιον απρόσμενο επισκέπτη, ένα ερειπωμένο σπίτι που αναπολεί την χαμένη του αίγλη, ένα αλαβάστρινο ομοίωμα εκπάγλου ομορφιάς βυθισμένο στη λήθη, ένα καράβι στα σύννεφα, ένα σκοτάδι στο φως φωτογραφημένο με μπλε και μαύρες σταγόνες μελανιού.
Φωτογραφίζοντας σε άσπρο - μαύρο ζητούμενο είναι να εστιάσει στην ουσία του θέματος που φωτογραφίζει, έτσι οι όγκοι, οι σκιές, οι φόρμες καλούνται να ορίσουν και να χαρακτηρίσουν το θέμα της φωτογράφου, τονίζοντάς το με την απόλυτα οπτική μονοχρωμία που επιλέγει να το παρουσιάσει.
Το ενδιαφέρον κρύβεται μέσα στις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις. Αυτές είναι που γεννούν ερωτηματικά και αυτά είναι που προκαλούν συγκίνηση στο θεατή. Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία της Μένης η γλώσσα της νοσταλγίας επικρατεί.
Η φωτογράφος επιλέγει να συνθέσει ένα διάλογο ανάμεσα σε άψυχα, σε ανθρώπινες φιγούρες και χώρους που αποτελούν μέρος της καθημερινότητας της, με εικόνες ασπρόμαυρες σιωπηλές, ερμητικά κλειστές και συχνά μελαγχολικές.
Όποιο σκηνικό χώρου και να διαλέξει, όποια πρόσωπα και να αποφασίσει να βάλει στο κάδρο της, όποιο είδος σκηνοθεσίας και αν χρησιμοποιεί, δεν παύει να διηγείται την ιστορία της ζωής της και του γενέθλιου τόπου της, την Ν. Αγαθούπολη και την Πιερία που τόσο πολύ αγαπά.
Ο χώρος, η κορυφογραμμή, ο ορίζοντας, η θάλασσα, το φως, οι όγκοι του τόπου της, την γοητεύουν. Γιατί είναι μέσα της ένας τόπος σαν αιώνιος προορισμός. Οι εικόνες που δημιουργούνται, αυτές από κάπου προέρχονται, συνειδητά ή ασυνείδητα ψάχνει να φτιάξει αυτά που έχει δει με τα μάτια της ή με το νου της. Καταθέτει την αλήθεια της, όπερ σημαίνει πως αυτοβιογραφείται μ’ έναν τρόπο.
Καθώς η Μένη θα υφαίνει και θα μας παρουσιάζει τους καινούργιους φωτογραφικούς της κόσμους, εμείς θα παρακολουθούμε την αξιόλογη δημιουργική πορεία της και θα έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε κοινωνοί της τέχνης της.
Παράλληλα με την έκθεση κυκλοφορεί και το ομώνυμο λεύκωμα Blue drops of ink, το οποίο είναι το πρώτο της λεύκωμα, με φωτογραφίες δικές της και ποιήματα του Σωτήρη Γάκου, από τις εκδόσεις Άθωνος Art Space.
Περιέχει 19 ποιήματα και 19 φωτογραφίες αλληλοτροφοδοτούμενα, καθώς το έργο του κάθε συντελεστή συμπληρώνει το άλλο ή εμπνέεται από αυτό.
