της πατρίδας.Είσαι η επιστροφή κι εν ταυτώ ο αιώνιος
απόπλους — πώς να πλήξω; Κωπηλατώ, ελλιμενίζομαι στις
προβλήτες των λαγόνων σου.
Οδυσσεύω στις πελαγίσιες σου σπηλιές.
Η φωνή σου διευρύνει της ακοής μου το όστρακο,ώσπου
να γίνει σχολείο που έχει να δείξει παμπάλαιες προτομές.
Κι αίθουσες νέες,για να μπορούν αμέριμνα να τρέχουν και να
είναι παιδιά μελλοντικών ανθρώπων τα λόγια μας.