«Ένας άντρας καταλαβαίνει πότε αρχίζει να γερνάει, όταν αρχίζει να φροντίζει μαζί με τα παιδιά του και τα μεγάλα «παιδιά». Τους γονείς του. Όταν δεν είναι σε θέση μόνοι τους... να ανταποκριθούν στις καθημερινές ανάγκες, όταν τα φάρμακα είναι περισσότερα από το φαγητό τους… Τότε που πλέον αυτοί που τον έφεραν στη ζωή πλησιάζουν στο θάνατο.Όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε δυο ηλικίες, στα μωρά και τους γέρους, την ανατολή και τη δύση της ζωής, την άγνοια και τη γνώση τον ενθουσιασμό και την απελπισία, στη λεωφόρο της ζωής και στο τέλος του δρόμου. Τότε συνειδητοποιείς ότι πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η σειρά σου να αναλάβεις άλλες ευθύνες. Απέναντι στη ζωή. Είπαμε, κανένας δεν ξέρει τι ξημερώνει και κυρίως πότε θαρθει εκείνη η ώρα για την γειτονιά των αγγέλων. Πότε θα ρθει η σειρά μας…»
Αναστέναξε. Ο αναστεναγμός που βγήκε από τα στήθη του παρέσυρε όλο το βάρος που κουβαλούσε μέρες τώρα.
Αλάφρυνε.
«Πολύ το βαρύναμε. Τέλος. Και τώρα δουλειά. Η ζωή συνεχίζεται…».
