Ο κόσμος ξόδευε τη ζωή του με απάθεια, ίσα -ίσα ζούσε βυθισμένος στις ανάγκες του.

[...]Ο κόσμος ξόδευε τη ζωή του με απάθεια, ίσα -ίσα ζούσε βυθισμένος στις ανάγκες του. Χωρίς όνειρα, χωρίς όραμα. Ίσως και χωρίς ελπίδα. Προτεραιότητα είχε γίνει η επιβίωση και όχι μια ζωή με νόημα και αξιοπρέπεια.Το άσχημο ήταν ότι όλα έμοιαζαν φυσιολογικά. Το σαράκι του καθένα ήταν καλά καμουφλαρισμένο. Η περηφάνια ήταν το τελευταίο «οχυρό» των Ελλήνων. Ταίριαζε για την εποχή, του λαού η σοφία: «Ας γελάμε κι ας πηδάμε για να λεν πως δεν πεινάμε». 

 Την Τρίτη μετά τις εκλογές με τον κόσμο να προσπαθεί να ερμηνεύσει το αποτέλεσμα των εκλογών, η Αθήνα έμοιαζε με τα έκπληκτα μάτια νεογνού που αντικρίζει το φως αλλά δεν βλέπει.