Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”,
το Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2022
Η κοινωνία, ως συλλογική αποτύπωση προσωπικών διαδρομών, ανασφάλειας, προτεραιοτήτων και προσδοκιών. Η κοινωνία, ως κάδρο αλλαγών, οι οποίες έχουν ως αφετηριακή διαδρομή… ψιθύρους, που οδηγούν σε εξελίξεις. Όχι απαραιτήτως ραγδαίες, αλλά σχεδόν πάντα μη αναστρέψιμες…
Δυο χρόνια μετά τη βίαιη ανατροπή της πραγματικότητας που ο καθένας είχε συνηθίσει να προσεγγίζει ως «κανονικότητα» της ζωής του, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, δώδεκα χρόνια μετά την ηθική βιαιότητα των αχρείαστων Μνημονίων, που ξεχαρβάλωσαν τον κοινωνικό ιστό, και οδήγησαν ολόκληρες γενιές στο αδιέξοδο της απόγνωσης.
Τα δυο σημεία καμπής για τη σημερινή Ελλάδα, θα πρέπει να τα προσεγγίζουμε συνδυαστικά, λειτουργούν άλλωστε σωρευτικά. Οι δραματικές συνέπειες της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων έρχονται να «κουμπώσουν» και να πολλαπλασιάσουν την ψιθυριστή οργή της κοινωνίας, με την αδημονία να αφήσουμε πίσω μας τον εφιάλτη της πανδημίας να εξελίσσεται σε «εσωτερικό εχθρό», απέναντι στην ανάγκη ψυχραιμίας, σύνεσης και κοινής λογικής.
Ένα πολιτικό σύστημα παραδομένο σχεδόν… μεταφυσικά στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, με τη συμπεριφορική νοοτροπία του ολοκληρωτισμού, ταυτοτικού στοιχείου της ακροδεξιάς ανεξαρτήτως ιδεολογικών αφετηριών και κομματικών προτιμήσεων, να καθηλώνει το εθνικό αφήγημα στον βούρκο.
Όλα αυτά φυσικά, συμπυκνώνουν την εικόνα μιας χώρας σε διαρκή παρακμή, από τη οποία αδυνατεί να ιχνηλατήσει μια βιώσιμη και ασφαλή οδό διαφυγής και υπέρβασης. Μια χώρα παραδομένη στα χειρότερα στοιχεία της γονιδιακής κληρονομιάς της.
Η κοινωνία ως αφετηρία, σημείο καμπής και προορισμός. Από εκείνη ξεκινούν όλα. Όσοι την ξεχνούν, την υποτιμούν ή την προσπερνούν βιαστικά, δεν θα αντιληφθούν εγκαίρως τους… ψιθύρους της. Και θα αιφνιδιαστούν από τις εξελίξεις που, οι ψίθυροι αυτοί θα γεννήσουν.
Η κοινωνία, ως συλλογική αποτύπωση προσωπικών διαδρομών, ανασφάλειας, προτεραιοτήτων και προσδοκιών. Η κοινωνία, ως κάδρο αλλαγών, οι οποίες έχουν ως αφετηριακή διαδρομή… ψιθύρους, που οδηγούν σε εξελίξεις. Όχι απαραιτήτως ραγδαίες, αλλά σχεδόν πάντα μη αναστρέψιμες…
Δυο χρόνια μετά τη βίαιη ανατροπή της πραγματικότητας που ο καθένας είχε συνηθίσει να προσεγγίζει ως «κανονικότητα» της ζωής του, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, δώδεκα χρόνια μετά την ηθική βιαιότητα των αχρείαστων Μνημονίων, που ξεχαρβάλωσαν τον κοινωνικό ιστό, και οδήγησαν ολόκληρες γενιές στο αδιέξοδο της απόγνωσης.
Τα δυο σημεία καμπής για τη σημερινή Ελλάδα, θα πρέπει να τα προσεγγίζουμε συνδυαστικά, λειτουργούν άλλωστε σωρευτικά. Οι δραματικές συνέπειες της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων έρχονται να «κουμπώσουν» και να πολλαπλασιάσουν την ψιθυριστή οργή της κοινωνίας, με την αδημονία να αφήσουμε πίσω μας τον εφιάλτη της πανδημίας να εξελίσσεται σε «εσωτερικό εχθρό», απέναντι στην ανάγκη ψυχραιμίας, σύνεσης και κοινής λογικής.
Ένα πολιτικό σύστημα παραδομένο σχεδόν… μεταφυσικά στα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν, με τη συμπεριφορική νοοτροπία του ολοκληρωτισμού, ταυτοτικού στοιχείου της ακροδεξιάς ανεξαρτήτως ιδεολογικών αφετηριών και κομματικών προτιμήσεων, να καθηλώνει το εθνικό αφήγημα στον βούρκο.
Όλα αυτά φυσικά, συμπυκνώνουν την εικόνα μιας χώρας σε διαρκή παρακμή, από τη οποία αδυνατεί να ιχνηλατήσει μια βιώσιμη και ασφαλή οδό διαφυγής και υπέρβασης. Μια χώρα παραδομένη στα χειρότερα στοιχεία της γονιδιακής κληρονομιάς της.
Η κοινωνία ως αφετηρία, σημείο καμπής και προορισμός. Από εκείνη ξεκινούν όλα. Όσοι την ξεχνούν, την υποτιμούν ή την προσπερνούν βιαστικά, δεν θα αντιληφθούν εγκαίρως τους… ψιθύρους της. Και θα αιφνιδιαστούν από τις εξελίξεις που, οι ψίθυροι αυτοί θα γεννήσουν.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ στα ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ