Ήμουνα μια τρίλια μοναχά;
Ίσως, μα τώρα
στο άπειρο μέσα και στο χρόνο κάτι άλλο με καλεί
Δε μου άξιζες; Δε σου άξιζα;
Ίσως με τραγουδήσει τώρα άλλο πουλί.
* * *
Μπορεί να ήμουν τίγρης
Μπορεί να ήμουν πάνθηρ
Μπορεί να ’μουν λεπίδα λαιμητόμου
π’ άστραφτε μες στο φως.
Μπορεί τ’ αλέτρι που θα σ’ όργωνε·
ποιος σου ’πε ότι ένα ποίημα
μπορεί να μην οργώνει;
Έπρεπε να ρισκάρεις
Να ’μπαινες στο κλουβί μου
σα γη να μου απλωθείς
να κάψω τα ζιζάνια που φύτρωναν στο χώμα της,
να ’σκυβες τον αυχένα στην εγκοπή του ξύλου
που θα ’πεφτε η λεπίδα πιθανόν.
Ποιος σου ’πε ότι ’ναι εύκολα τα ποιήματα;
Ποιος σου ’πε ότι ένα ποίημα
μπορεί να γίνει ο δίσκος της χρονιάς;
* * *
Άσε τους −σου ’λεγα− να παίζουνε χαρτιά
να στοιχηματίζουν στο ιπποδρόμιο
τις ώρες τους τις μάταιες να περνούν
σε τυχερά, λογής λογής, παιχνίδια.
Εσύ,
ν’ ακολουθείς πάντοτε τ’ άστρο σου.
όσο κι αν σου φαίνεται μακριά
κι όταν ακόμα ούτε καν το διακρίνεις
είναι σκυμμένο πάν’ απ’ το κεφάλι σου
Εκεί, ψηλά θαν το ’βρεις.
Όσο κι αν φαίνεται άπιαστο
γεννήθηκε για σένα.
Κάποτε θα τ’ αγγίσεις.
Και μια στιγμή πριν ξεψυχήσεις
θα διασχίσει τ’ άπειρο διάπυρος διάττων
και θα εκραγεί βεγγαλικό
μες στην αιωνιότητα.
Πού πάει, πού με πάει αυτό το ποίημα (1985).
Πηγή: «Σταύρος Βαβούρης, Πού πήγε, ώς πού πήγε αυτό το ποίημα [1940-1993]», εκδ. Ερμής 1998.