«Πλούσιοι επτώχευσαν και επίνασαν οι δε εκζητούντες τον Κύριο…» μουρμούρισε η κ. Γεώργαινα που στράφηκε προς τους άντρες του σπιτιού και με ύφος γεμάτο σιγουριά συνέχισε τη συζήτηση: « Όσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από το θεό, τόσο πιο κακότυχοι γίνονται…Πρέπει να δουλεύουμε και για την ψυχή μας. Ο θεός μας στέλνει μηνύματα για τις πράξεις μας. Δε θέλει να τον ξεχνάμε. Αλλά δυστυχώς τον θυμόμαστε όταν είναι αργά…Όταν είμαστε σε απόγνωση, όταν είμαστε δυστυχισμένοι. Όταν δεν έχουμε που αλλού να στραφούμε, τότε τον θυμόμαστε. Όταν είμαστε στα "καλά" μας, τον ξεχνάμε. Αλλά επειδή είναι φιλεύσπλαχνος, ποτέ δεν είναι αργά. Αγαπάει τους ανθρώπους και τους δίνει πάντα μια δεύτερη ευκαιρία…» Οτιδήποτε σχολίαζε στη μάνα του εκείνη τη στιγμή θα οδηγούσε σε σύγκρουση.
Αυτό που έλεγε το πίστευε.
100 επιχειρήματα να τις κατέθετε, καμιά επιστημονική ή λογική εξήγηση δε θα την έπειθε.
Πήγε με τα νερά της.
«Ναι, έχεις δίκιο μάνα. Ασχολούμαστε με όλα και όλους εκτός από τον δημιουργό μας…Είναι λογικό να πικραίνεται από τη συμπεριφορά μας και να μας στέλνει δοκιμασίες…Την Κυριακή θα πάμε όλοι μαζί στην εκκλησία. Να κοινωνήσουμε και τα παιδιά.»
