Αθάνατος ανάμεσα στους κύκλους των αιώνων,
Αλέξανδρε, ω βασιλιά τρανέ των Μακεδόνων,
εσύ η ψυχή της είσ’, εσύ! Παντού είσαι σκορπισμένος.
Κάθε ποτάμι της γοργό, και κάμπος ανθισμένος,
οι λόγγ’, οι χώρες, τα χωριά, κι η πιο κρυφή μεριά της,
ο πιο μεγάλος άρχοντας, κι ο πιο μικρός χωριάτης,
κι όσα ζωή δεν έχουνε κι όσα ζωή βαστούνε,
σ’ έχουν στο νου, σε προσκυνούν, θαρρείς σε καρτερούνε,
κι όταν φουρτούνα ρυάζεται στη χώρα και ξεσπάει,
«Ο βασιλιάς Αλέξανδρος, κράζουν, περνά και πάει!»