Κανείς δεν ξέρει αν αυτή η αιφνίδια ρήξη της πολυετούς σιωπής θα διαρκέσει και τι αντίκτυπο θα έχει στο εσωτερικό και στις διεθνείς σχέσεις. Πάντως, φαίνεται να συμφωνούμε όλοι, σχεδόν όλοι, ότι στην Ευρώπη το κοινωνικό σώμα και οι θεσμοί διαβρώνονται όλο και βαθύτερα από την ισλαμική στρατηγική.
Οι παρεμβάσεις των ισλαμιστών γονέων στο σχολείο, η εξαίρεση των παιδιών τους από τους κανονισμούς, ο εκφοβισμός του διδακτικού προσωπικού είναι μέρος της τακτικής για τη μετατροπή του λαϊκού, δημόσιου σχολείου σε κάτι που να μοιάζει με κορανικό. Την ιδέα αυτή μοιράζονται πολλοί φιλήσυχοι μουσουλμάνοι, οι οποίοι θα ήθελαν να προστατεύονται τα παιδιά τους από «την εισβολή και την πολιτιστική αλλοτρίωση» ώστε να αναπτύσσεται «η μουσουλμανική τους προσωπικότητα», όπως υπαγορεύει η Ισλαμική Οργάνωση για την Παιδεία, τις Επιστήμες και τον Πολιτισμό (Isesco).
Με λίγα λόγια, μέχρι σήμερα ζητούσαν από τη Γαλλία να εφαρμόζει την πολιτική των χωρών από τις οποίες προέρχονται: αντί να εντάσσονται στη γαλλική κοινωνία καλούσαν τη γαλλική κοινωνία να ενταχθεί στο ισλάμ.
Η κυβέρνηση Μακρόν-Καστέξ υποσχέθηκε να τερματίσει αυτή τη διεκδίκηση –θα δούμε.
Προς το παρόν, η κατάσταση έχει ως εξής: στο μάθημα της ιστορίας, οι καθηγητές αντιμετωπίζουν ανυπακοή και φασαρίες μέσα και έξω από την τάξη, κυρίως όταν διδάσκουν περί της Ευρώπης του Καρλομάγνου, γέννησης του Ισλάμ, Σταυροφοριών, άλωσης της Κωνσταντινούπολης, αποικιοκρατίας και τα τοιαύτα.
Στο μάθημα της πολιτικής αγωγής, περιορίζονται σε γενικότητες προκειμένου να μη θίξουν τα πολιτικά και θρησκευτικά ήθη των μουσουλμάνων μαθητών, γονέων και ιμάμηδων (οι οποίοι ενημερώνονται με το νι και με το σίγμα για όλα όσα ακούγονται στις σχολικές τάξεις μέσω μαγνητοφωνήσεων με κινητά).
Στα αθλήματα και στη γυμναστική το επίμονο αίτημα είναι να μη συνυπάρχουν τα αγόρια με τα κορίτσια: πολλοί αριστεροί δήμοι έχουν διαφορετικά ωράρια για τα κορίτσια των μουσουλμανικών οικογενειών στις πισίνες.
Στο μάθημα της βιολογίας και των επιστημών, οι καθηγητές δεν τολμούν να παρουσιάσουν την ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπου και του Μπινγκ Μπανγκ.
Στο μάθημα της σεξουαλικής αγωγής η αίθουσα αδειάζει: όταν τα παιδιά των μουσουλμάνων μένουν στην τάξη κλείνουν επιδεικτικά τα αυτιά τους.
Το μάθημα της ιστορίας της τέχνης βάλλεται επίσης εξαιτίας της «γυμνότητας» στη ζωγραφική και στη γλυπτική. Και παρότι η μαντίλα απαγορεύεται στο σχολείο, τα κορίτσια έρχονται ως την πύλη κουκουλωμένα και ύστερα καλύπτουν το κεφάλι με τουρμπάνι το οποίο ελάχιστα διαφέρει από τη μαντίλα. Το ζήτημα εμφανίζεται ως ενδυματολογικό.
Τέλος, υπάρχει πίεση για τρόφιμα χαλάλ στις καντίνες και, προσφάτως, για την εισαγωγή του μαθήματος της αραβικής γλώσσας, άρα και την πρόσληψη περισσότερων μουσουλμάνων καθηγητών.
Μπροστά σε όλα τούτα οι καθηγητές ήταν –είναι– μόνοι. Το σύστημα τούς ζητούσε να αυτολογοκρίνονται, να αποφεύγουν τις διαμάχες και να μην πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα.
Πολύ πριν από τους τελευταίους αποκεφαλισμούς, ένας καθηγητής στη Μυλούζ τιμωρήθηκε με τέσσερις μήνες διαθεσιμότητα επειδή μίλησε ευνοϊκά για το Charlie Hebdo· ένας άλλος επειδή διάβασε μια σελίδα από τη Βίβλο.
Η αυτολογοκρισία δεν επαρκεί: μουσουλμάνοι γονείς διαμαρτύρονται επειδή οι καθηγήτριες φορούν φούστα ή επειδή επιπλήττουν τα παιδιά τους· η επίπληξη θεωρείται αντιμουσουλμανική συμπεριφορά.
Γενικά, οι ισλαμικές οικογένειες καλλιεργούν δυσπιστία έναντι του σχολείου, το οποίο, κατά τη γνώμη τους, επιβάλλει βιαίως η γαλλική δημοκρατία.
Τις τελευταίες εβδομάδες πολλοί καθηγητές ομολόγησαν ότι έχουν δεχτεί απειλές κι ότι κάθε μέρα φοβούνται μήπως ξεστομίσουν κάτι που θα προσβάλει τους μουσουλμάνους.
Όμως, ήδη το 2018, σε δημοσκόπηση του ifop, 38% από τους 650 ερωτηθέντες καθηγητές είχαν δηλώσει ότι δέχονται πιέσεις από γονείς και ιμάμηδες. Κανείς δεν τους έδωσε σημασία.
Το πρόβλημα δεν είναι η τρομοκρατία που όσο κι αν επεκταθεί θα έχει λιγοστά θύματα· ούτε πρέπει να παγιδευτούμε σε επιμέρους ζητήματα όπως η ελευθερία του λόγου ή της βλασφημίας. Το πρόβλημα είναι ότι, από το 1995 τουλάχιστον, όταν ο Αλγερινός Χαλέντ Κελκάλ δολοφόνησε ένα μετριοπαθή ιμάμη και τοποθέτησε βόμβες στον προαστιακό σκοτώνοντας οκτώ άτομα, ακόμα και οι μουσουλμάνοι που διαφωνούν με την τρομοκρατία, διαφωνούν ταυτοχρόνως με τους γαλλικούς νόμους: προβάλλουν ένα διαρκές «ναι με αλλά» που χαρακτηρίζει επίσης μεγάλο μέρος της αριστεράς.
Όταν η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε τον Χαλέντ Καλκάλ, η κοινή γνώμη έριξε το φταίξιμο στην αστυνομία. Κι όμως, αν δει κανείς το βίντεο, ο Καλκάλ κρατούσε όπλο μέχρι το τέλος.
Δεν είναι μόνο η σύμπλευση της αριστεράς με το ισλάμ που έχει κάνει το σχολείο τόσο εύθραυστο· είναι η υποβάθμιση του νομικού πολιτισμού και η διεστραμμένη πρόσληψη του κράτους δικαίου. Πολλοί καθηγητές σιωπούν διότι απλούστατα έχουν αποδεχθεί τον ισλαμικό εξαιρετισμό· φρονούν ότι οφείλουμε στους μουσουλμάνους ειδική μεταχείριση. Αντιμετωπίζουν το ισλάμ ως «διαφορά» και «πολυμορφία»· όχι ως δυστοπική, σεχταριστική, ολοκληρωτική ιδεολογία που εχθρεύεται τη μόρφωση και την ξεριζώνει όπου έχει την ευκαιρία και τα μέσα.
Toν τελευταίο μήνα οι τζιχαντιστές έκλεισαν όλα τα σχολεία στην περιοχή Μόπτι του Μάλι: 750.000 παιδιά έμειναν χωρίς σχολείο.
Στη Γαλλία με τα 2.200 τζαμιών –ο αριθμός τους δεν είναι ακριβής· υπάρχουν πολλά μη δηλωμένα– τους χιλιάδες ιμάμηδες που δεν μιλούν γαλλικά και κηρύσσουν το μίσος, καθώς και το απροσδιόριστο πλήθος νεοφερμένων μεταναστών που βρίσκουν καταφύγιο στις ισλαμικές κοινότητες και στις συμμορίες, ο ρόλος του σχολείου αντί να ενισχυθεί έχει συρρικνωθεί.
Οι διοικήσεις είναι συνυπεύθυνες: παρά τις επαναλαμβανόμενες εκθέσεις, προειδοποιήσεις, μαρτυρίες για τον εξισλαμισμό των συνοικιών και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων όλων των βαθμίδων, επέδειξαν απροθυμία, ορρωδία ή ανημπόρια.
Αλλά αν δεν επιμείνουμε, έστω με τόση καθυστέρηση, στα κατάλληλα μέτρα, οι αποκεφαλισμοί θα συνεχιστούν: τις τελευταίες εβδομάδες συμφωνήσαμε και σ’ αυτή τη σκοτεινή προφητεία. Πού κρύβονταν τόσο χρόνια όλες αυτές οι φωνές της λογικής;
Αναρωτιέμαι.
Πηγή | Τα Νέα, 31/10/2021