πιστοποιεί πως πορευόμαστε ακόμα
όπως το πρώτο κερί
πιστοποίησε το σκοτάδι.
Προορισμός της ποίησης είναι να επισπεύσει
την τελική κατάργηση της τάξης των ποιητών
να συντελέσει στην τελειοποίηση της γλώσσας
τόσο που οι λέξεις άνθρωπος και ειρήνη
ν' αποτελούν συνωνυμία.
Προς το παρόν πασχίζω να μιλήσω
κοιτάζοντας κατάματα και κείνους που μου γύρισαν την πλάτη.
Που λες, τα νέα μας εδώ είναι λιγάκι μπερδεμένα.
Θα γραφτούν καινούριες ιστορίες.
Ίσως και μια "Περί παραχαράξεων της αλήθειας".
Δε βαριέσαι.
Ένα λήμμα παραπάνω στη βιβλιογραφία.
Θα 'πρεπε αλήθεια να περνούσες κρίση υπεροπτιμισμού
όταν έλεγες πώς πάντα θα βρίσκονται σπουδάστριες
που θα διαβάζουν στίχους σου για να τις παίρνει ο ύπνος.
Μια τέτοια εκλογή
μια τέτοια χρήση στίχων είναι επιτέλους καθαρά προσωπική.
Κάθε κεφάλι στρογγυλό τούς είναι απαράδεκτο
σαν κοτρώνα μέσα στο χυλό τους.
Φτάνει μονάχα να τους πεις: "Τα συρματοπλέγματα αγκυλώνουν"
για να σου κοτσάρουνε αμέσως χρυσοποίκιλτα γαλόνια
με σταυρούς αγκυλωτούς.
Όσο για τους αντίθετους
μόλις σ' ακούσουνε να λες για κόκκινα γαρίφαλα
σε βλέπουν να κρατάς όλα τα σφυροδρέπανα του κόσμου.
Κι αυτοί και κείνοι
μάς πολτοποιήσανε
μάς έχουν κάνει-το λαό-
μια μάζα ευκολομάσητη
γλοιώδη
σαν μπάμιες καζανιού.
Μετά την ολομέλεια
σκοντάφτω συνεχώς σε πεσμένες μαριονέττες.
Σπάσανε βλέπεις οι κλωστές που κρατούσε
κείνος ο "φαντάρος της ελευθερίας".
Σαν να φοβάμαι μόνο πως
όλο το ημίωρο το ξοδεύουνε από σκέψη
πως αργεί
η νέα διαταγή που θα ορίζει
τί συγκεκριμένα θα πρέπει να σκεφτούν.
Πάντως το σύστημα μάς λένε δεν ευθύνεται καθόλου.
Δεν υπήρχε σκάλα για ν' ανέβει ο Στάλιν.
Είτανε ανέκαθεν πάνω κει ψηλά
κ' εκ των υστέρων άρχισε να στοιβάζει πτώματα
σε σχήμα κλίμακος ναού.
Σ' όλα σου τα εκατό τα κομμουνιστικά
τα κομματικά βιβλία
τ' όνομα του Στάλιν αναφέρεται σπανίως.
Θα σε καλούσανε και σένα για μια μικρή ανάκριση:
"Μαγιακόβσκη, το ξέρετε πως είστε αρχιτέκτων της ανθρώπινης
ψυχής;
Όπως ένας οικοδόμος κάνει σαμποτάζ
ρίχνοντας χαλίκι στη θέση του τσιμέντου
έτσι και σεις νοθέψατε το εποικοδόμημα
στερώντας το απ' το πρέπον ποσοστό της σταλινίνης".
Πάντα απροσάρμοστος
ανεδαφικός
δεν είχες καταλάβει πως η μόνη μουσική που συντελούσε στο
γενικό καλό
είταν ο χτύπος των σφυριών
των βαποριών τα φλάουτα
κ' οι παλμικές δονήσεις των συρμάτων
την ώρα που περνούν οι διαταγές
για τις εκτελέσεις.
Έλα λοιπόν, εσύ ο πιο γεροδεμένος
φορτώσου τον βαρύγδουπο τον μεγάλο Στάλιν
και ρίχ' τον στη φωτιά.
Έλα, κουνήσου, δεν το βλέπεις πως κουβαλάω κιόλας τον Ιλίτς;
Όσο οι φλόγες θα φουντώνουν και θα σκορπίζονται οι στάχτες
εμείς θα διαρρυθμίσουμε τούτον τον νεκρότοπο σε βιβλιοθήκη.
Είναι η πορεία μας ελικοειδής κι ανοδική
περίπου τέτοια υποθέτω:
Θέση: Αστική δημοκρατία.
Αντίθεση: Δικτατορία του ενός.
Σύνθεση: Δημοκρατία του συνόλου.
Όσο θ' αγωνιζόμαστε για ένα μέλλον πιο λαμπρό
και σε τούτο το κελί
και στο προαύλιο το μέγα του πλανήτη
και πέρα κει στους δρόμους των φεγγοβόλων άστρων
πάντα θα ληστευόμαστε.
Ποτέ δε θα μάς μείνει λίγη ώρα
ν' αφεθούμε ήρεμοι κι αυτάρκεις
να μάς ταξιδέψει
φυσιολογικά
η ροή του χρόνου.
Θα υπερπηδούμε συνεχώς
θα υπερακοντίζουμε
ποτέ δε θα 'μαστε εδώ- ποτέ μέσα στο σπίτι μας.
Ανεβοκατεβαίνουμε στη στενή σανίδα
και το τσουβάλι μάς λυγίζει τη ραχοκοκκαλιά
η μαύρη σκόνη εισχωρεί μαζί με τον ιδρώτα
μέσα στο κορμί μας.
Ιδρωκοπάμε ν' ανθρακεύσουμε το πλοίο
ένα πλοίο κολλημένο στα νερά που τα' πηξε τ' αλάτι
οι καρπουζόφλουδες κ' η τέφρα των νεκρών.
Κουβαλάμε συνεχώς όλο αναβάλλοντας
σαν τους μελλοθανάτους που ανάβουνε το τελευταίο τους
τσιγάρο και τραβώντας την κάθε ρουφηξιά
αναβάλλουν για την άλλη ν' απολαύσουν
την πικράδα του καπνού.
Χαμογελάς;
Ό,τι κι αν λες, εγώ θα συνεχίσω κουβαλώντας.
Αν έχεις μνήμη θα το νιώσεις τώρα δα που σου μιλώ
πως τούτη η ληστεία η αναβολή κυκλοφορούσε κάποτε
μες στις κατακόκκινες στις ζωντανές σου φλέβες
και την είχες ονομάσει
όπως εγώ όπως και άλλοι
αίμα.
Αν έχεις μνήμη θα θυμάσαι
πως τούτη η καρβουνόσκονη
διηθείται και σταλάζει
μέσα στην καρδιά μας.
Άρης Αλεξάνδρου, Ποιήματα (1941 -1974), ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1991, 3η έκδοση