Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”,
το Σάββατο 5 Ιουνίου 2021
Η Ιστορία και η ζωή μας έχουν διδάξει ότι απεχθάνονται τα κενά. Δυσκολεύονται να επιτρέψουν τις ολιγωρίες. Προσπερνούν με συναισθηματική αποστασιοποίηση, εκείνους που καθηλώνονται σε ρόλο σιωπηλού και άβουλου παρατηρητή των εξελίξεων. Επιλέγοντας να μην παρέμβουν σε καμία στροφή της διαδρομής.
Οι κρίσεις λειτούργησαν πάντοτε ως μαιευτήριο εξελίξεων. Καινούριων δεδομένων. Νέων σελίδων. Είναι εκεί, και περιμένουν τους αποφασισμένους… συγγραφείς των νέων «σεναρίων». Προσωπικών, συλλογικών και εθνικών. Στο μεταίχμιο μετάβασης σε καινούριες συγκυρίες, με επικαιροποιημένες και μη στατικές προτεραιότητες.
Σε αυτό το σημείο βρίσκεται και η χώρα μας. Μετά από μια χρόνια αναστολής της κανονικότητας, λόγω των πολυεπίπεδων συνεπειών της πανδημίας του κορονοϊού, μετά από μια δεκαετία στασιμότητας και οπισθοδρόμησης, λόγω των δραματικών συνεπειών της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων.
Οι δυο κρίσεις άλλωστε, που ψυχολογικά διαδέχθηκαν η μια την άλλη με ολιγόχρονη ανάπαυλα ανασυγκρότησης, λειτουργούν σωρευτικά. Και επομένως φορτίζουν δραματικά το κόστος της επιβάρυνσης που καλείται να σηκώσει, να διαχειριστεί και να αποτινάξει ο καθένας από εμάς.
Οι επιμέρους πτυχές του νέου «εθνικού σεναρίου», από το οποίο έχει επιτακτική ανάγκη η πατρίδα μας, δεν μπορούν να μορφοποιηθούν από απόντες. Από απρόθυμους. Από εξαντλημένους και παραιτημένους. Κάθε φορά που μια πτώση μας δυσκολεύει να ξανασηκωθούμε με περίσσευμα πείσματος, το κενό το καλύπτουν οι άλλοι. Εκείνοι που, υπό κανονικές συνθήκες θα παρέμεναν στη βολική σκιά του περιθωρίου. Στα άκρα.
Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, άφησαν το επώδυνο και αχρείαστο αποτύπωμά τους στη διαμόρφωση του «εθνικού σεναρίου» την τελευταία δεκαετία.
Οριζόντια στο πολιτικό σύστημα, στα ΜΜΕ, στα κοινωνικά δίκτυα, στον δημόσιο βίο.
Ένα «υποκείμενο νόσημα» για το οποίο δεν έχει βρεθεί ακόμη ο κατάλληλος και αποτελεσματικός «εμβολιασμός».
Περισσότερα στα ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ