Μόνο τα πρεζόνια και οι πόρνες μιλούσαν.
Είτε για να τους δώσεις μισό ευρώ ή για μια ξεπέτα των 10 ευρώ!
Με δώρο ένα αφροδίσιο εφ΄ όρου ζωής.!
Η αγένεια ήταν ορατή σε κάθε ανθρώπινη συναλλαγή. Το μίσος στο βλέμμα των ανθρώπων. Η κατάσταση όδευε ολοένα προς το χειρότερο. Είχε φτάσει στο απροχώρητο, για ένα λαό που είχε σε πρώτη προτεραιότητα την καλοπέραση.
Το μαύρο πέπλο της απελπισίας και της κατάντιας είχε απλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα. Αλλά στην Αθήνα είχε πέσει πάνω από τα κεφάλια τους.
Στα πρόσωπα των ανθρώπων το χαμόγελο έλιωνε σαν πάγος κι εξατμιζόταν, αφήνοντας πίσω του την ξηρασία της δυστυχίας.
Η αγένεια ήταν ορατή σε κάθε ανθρώπινη συναλλαγή. Το μίσος στο βλέμμα των ανθρώπων. Η κατάσταση όδευε ολοένα προς το χειρότερο. Είχε φτάσει στο απροχώρητο, για ένα λαό που είχε σε πρώτη προτεραιότητα την καλοπέραση.
Το μαύρο πέπλο της απελπισίας και της κατάντιας είχε απλωθεί σε ολόκληρη τη χώρα. Αλλά στην Αθήνα είχε πέσει πάνω από τα κεφάλια τους.
Στα πρόσωπα των ανθρώπων το χαμόγελο έλιωνε σαν πάγος κι εξατμιζόταν, αφήνοντας πίσω του την ξηρασία της δυστυχίας.
Ρυτίδες σαν σκασμένο έδαφος αποξηραμένης λίμνης. Η επαρχία ακόμη κρατούσε.
Η ζωή μπορεί είναι σκληρή, είναι όμως γεμάτη από εκπλήξεις.
Η ζωή επίσης δεν είναι ποτέ άδικη με όσους προσπαθούν. Με όσους μοχθούν.
Με όσους επιμένουν στο όνειρό τους.
Στο στόχο τους.
[απόσπασμα...]
