Πεθαίνουμε μόνο όταν σταματήσουμε να ζούμε.
Πεθαίνουμε όταν παραιτούμαστε από τη ζωή, όταν ζούμε την κάθε μέρα σαν να είμαστε στον αυτόματο πιλότο.
Η ζωή δεν είναι στο αύριο που θα έρθει, στο «καλύτερο» αύριο που ελπίζουμε να εμφανιστεί κάποτε. Η ζωή δεν είναι στο παρελθόν και τις άσχημες στιγμές που σκεφτόμαστε και αναβιώνουμε μέσα μας.
Η ζωή βρίσκεται στο εδώ, στο τώρα, στο σήμερα, στη στιγμή.
Τι κάνουμε για να νιώσουμε ευτυχία και αφθονία στο τώρα; Πώς επιλέγουμε να ξυπνάμε την κάθε μέρα; Παραπονούμενοι για το χτες και όσα μας λείπουν; Ή ευγνωμονώντας για το γεγονός ότι ξυπνάμε υγιείς με όλα όσα κάνουν τη ζωή μας πιο πλούσια;
Η ζωή είναι τώρα.
Πώς θα κάνουμε την κάθε μας μέρα ξεχωριστή; Αν την ζούμε μηχανικά και αυτόματα, είμαστε ήδη νεκροί. Κάνουμε συνειδητά την κάθε μας πράξη ή όπως έχουμε μάθει; Μαγειρεύουμε συνειδητά; Βουρτσίζουμε τα δόντια μας συνειδητά; Δουλεύουμε συνειδητά; Χαιρετάμε όσους συναντάμε συνειδητά; Λέμε «σ’ αγαπώ» συνειδητά;
Ας σταματήσουμε να είμαστε ρομπότ σε ό,τι κι αν κάνουμε, ας βάλουμε την καρδιά μας, την ψυχή μας, την ζωτικότητά μας στο κάθε τι που κάνουμε καθημερινά. Ας γίνουμε ξανά δράστες της δικής μας ζωής και όχι παθητικοί δέκτες του ό,τι συμβαίνει γύρω μας.
Πώς βελτιώνουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή μας; Τι κάνουμε εμείς οι ίδιοι για να είμαστε ευτυχισμένοι;
Όταν σταματήσουμε να είμαστε έρμαια των αλλαγών και των συμπεριφορών των άλλων ανθρώπων προς εμάς, όταν σταματήσουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον για τα προβλήματα που έχουμε, θα πάρουμε και τη ζωή στα χέρια μας, θα είμαστε εμείς οι δημιουργοί της αλλαγής, εμείς θα φτιάχνουμε την αφθονία, την ευτυχία μας.
Εμείς θα δημιουργούμε, εμείς θα δίνουμε ενέργεια στις μικρές λεπτομέρειες της ζωής, θα είμαστε πραγματικά ζωντανοί…