ΘΑ ’ΡΘΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ
Θά ’ρθει μιά μέρα μιά λέξη ν’ ανταμώσω
να τρυπήσει την κοιλιά σου και να την καρπίσει,
στο στήθος σου να ορθωθεί
σαν χέρι ανοιχτό συνάμα και κλεισμένο.
Θα βρω μια λέξη
ν’ ανακόψει το κορμί σου και να το γυρίζει,
να περιέχει όλο το κορμί σου,
ν’ ανοίγει τα μάτια σου σαν θεός ανέφελος
το σάλιο να σου παίρνει
και να σου διπλώνει τα πόδια.
Εσύ μπορεί να μην την ακούς
ή κι ακόμα μπορεί να μην την καταλαβαίνεις.
Δεν θά ’ναι και απαραίτητο.
Θα μπει στα σωθικά σου σαν τροχός,
να σε διατρέχει εν τέλει απ’ άκρου εις άκρον,
γυναίκα δική μου και όχι,
και να μη σταματήσει ούτε κι όταν θα πεθάνεις.
Ν’ ΑΓΑΠΑΣ ΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Να μετέρχεσαι την ενδόμυχη ωμότητα
να διορθώσεις το ένα με το δύο,
αλλά όχι με το τρία.
Να μεριμνάς για τον κορμό μάλλον
παρά για τον καρπό,
και να στήνεις, εφόσον υπάρχει λόγος,
φωλιά στον πεσμένο κορμό,
στη γυμνή του ρίζα.
Να επιμένεις πότε-πότε στο άνθος,
χωρίς όμως να ενδίδεις στον πειρασμό
να το κλέψεις κόβοντάς το
ή να του αρπάξεις το άρωμα.
Οσάκις δε δύο ή και μεγαλύτερα διορθώνουν το ένα,
να επανορθώνεις την ωμότητα
του ν’ αγαπάς στρεφόμενος εναντίον
της αγάπης
και να ταξιδεύεις προς το μηδέν,
το δρόμο παίρνοντας που βγάζει μόνο
στο μηδέν.
ΒΡΕΧΕΙ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΛΟΓΙΣΜΟ
Βρέχει πάνω στον λογισμό.
Και ο λογισμός βρέχει πάνω στον κόσμο
σαν ό,τι απόμεινε από ’να δίχτυ δεκατισμένο
που οι πόντοι του δεν γίνεται πια να μαζευτούνε.
Βρέχει μέσα στον λογισμό.
Και ο λογισμός ξεχύνεται και βρέχει μέσα στον κόσμο
ξεχειλίζοντας μετά το κέντρο και όλα τα δοχεία
ακόμα και όσα είναι σφραγισμένα και φυλάσσονται καλά.
Βρέχει κάτω από το λογισμό.
Και ο λογισμός βρέχει κάτω από τον κόσμο
τα ερείσματα διαλύοντας των πραγμάτων
για να ιδρύσει εκ νέου τον οίκο του ανθρώπου και του βίου.
Βρέχει χωρίς το λογισμό.
Και ο λογισμός
συνεχίζει να βρέχει δίχως τον κόσμο,
συνεχίζει να βρέχει χωρίς τη βροχή,
συνεχίζει να βρέχει.
ΣΤΟΜΑ ΔΙΧΩΣ ΦΩΝΗ
Στόμα δίχως φωνή
χάνει απ' το βλεφάρισμα της γεύσης
ώς και το χαλαρό τον κόμπο του φιλιού ακόμα.
Η φωνή είναι η αέναη ανάσταση,
χωρίς ωστόσο να 'ναι και πιο θαυματουργή
από τη σύμπυκνη εικόνα της ύπαρξης.
Ο άνθρωπος δε ζει – νεκρανασταίνεται.
Στο κάθε του βήμα νεκρανασταίνεται.
Η δε φωνή είναι η μοναδική του σημαία
στη συνοριακή γραμμή όλων των μνημάτων.
ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ Σʼ ΕΝΑ ΔΕΝΤΡΟ
Ένα φύλλο σʼ ένα δέντρο.
Άλλο φύλλο μες στον νου.
Τα δύο φύλλα
είναι σε διαφορετικά κλαδιά,
ο ίδιος όμως φθινοπωρινός άνεμος
θα τα ρίξει κάτω και τα δυό τους.