κανει τις λεξεις να κρεμονται αναυδες...
ομολογει ανασες ποιηματα…
αυτομολει ζεστη, ξεσκεπαζοντας τη νυχτα...
βαφει κοκκινα τα δικα μου χαραματα...
αποφασιζει ηδονες στην ακρη της γλωσσας της…
νανουριζει λησμονιες…
αναδιπλωνει το συμπαν στο τσιγαρο της…
ειναι θηλυκο οπως η μαχη, η σφαγη, η σμιξη…
κυλλαει αργα σε θυσιασμενες ωρες…
γινεται ποταμι οταν ανατρεπει την αρνηση…
χαριζει τα παντα αρκει να σου ματωσει λιγο ενα ονειρο…
σ αγγιζει τρυφερα….
σε φοβαται σα σπασιμο…
σε ξερει σα νερο…
σ ανακαλυπτει σα σπηλια…
σε φυλαει σαν εποχη…
Μ. Καραγάτσης - Γιούγκερμαν