Λέξεις που ξεχειλίζουν από συναίσθημα αλλά και κριτική σκέψη, οργή, αγανάκτηση, αμφισβήτηση, αγωνιστική διάθεση… Με τέτοιες λέξεις έχει συνθέσει τη νέα της ποιητική συλλογή η Μάγδα Παπαδημητρίου – Σαμοθράκη. Μέσα από την προσωπική της αναζήτηση και πάντα ανήσυχη και έτοιμη να δώσει αγώνα για τα πιστεύω της, έκλεισε στους στίχους της όσα ήθελε να
Διάβασα πως στην τελευταία ποιητική σας συλλογή «Αντανακλάσεις» υπάρχουν τριάντα εννέα ποιήματα που γράφτηκαν τα δύσκολα χρόνια της δοκιμασίας του λαού μας αλλά και της δικής σας προσωπικής αναζήτησης. Μιλήστε μας γι’ αυτή την αναζήτηση…
Πρώτα θέλω να σας ευχαριστήσω για τις πολύ ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας αλλά και για τη φιλοξενία σας στο Vivlio-life. Κάθε δημιουργός αλλά και σκεπτόμενος άνθρωπος κάνει συχνά τον απολογισμό του, βλέπει τα λάθη του, μακριά από εγωιστικές μικρότητες και χαράζει την πορεία του σε προσωπικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Εγώ όλα αυτά τα αναζητώ μέσα από τους στίχους, τη γραφή ή αντικρίζοντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Αν δεν αναζητήσεις και δεν παραδεχτείς τα δικά σου λάθη πώς θα γράψεις να βοηθήσεις τους άλλους; Όλοι μας κάνουμε λάθη σε όλα τα επίπεδα αρκεί να τα παραδεχτούμε.
Δανείζομαι την έκφραση «Μονοπάτια φυγής» από το σχετικό ενημερωτικό δελτίο της συλλογής σας και θα ήθελα να μου πείτε πόσο μοναχικό είναι το μονοπάτι ενός ποιητή.
Ο κάθε δημιουργός αγαπά τη μοναχικότητα, πόσο περισσότερο ο ποιητής. Η μοναξιά είναι επιτακτική ανάγκη ώστε να μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά του. Να δώσει χώρο ελεύθερο στην οργή, την ανησυχία, στον έρωτα, ώστε να αναζωπυρωθούν και να εκφραστούν. Νομίζω ότι μόνο αν ακολουθήσει τις μοναχικές διαδρομές θα καταφέρει να βγει στο φως χωρίς να τον τυφλώσει. Μόνο έτσι θα έχει την ελευθερία να βρεθεί με τον εαυτό του κατάματα και να τον ανακρίνει, να τον καταδικάσει ή να τον αθωώσει.
Ας μείνουμε και στον χαρακτηρισμό «Αφυπνιστικά» και «αγωνιστικά». Πείτε μας τους λόγους και τα γεγονότα που έδωσαν «τροφή» στη σκέψη, ώστε να εμπνευστείτε τους ανάλογους στίχους.
Η ποιητική αυτή συλλογή συμπεριλαμβάνει ποιήματα αγωνιστικά από την εποχή των Αγανακτισμένων, των μνημονίων και από τα χρόνια που ήμουν ενεργό μέλος της Εθελοντικής Ομάδας δράσης Ν. Πιερίας. Βλέποντας και ζώντας από πολύ κοντά το Κοινωνικό Παντοπωλείο αλλά και το κοινωνικό Ιατρείο με την υποστήριξη των Γιατρών του Κόσμου. Το Μαζί ήταν αυτό που μας ένωνε. Το Εγώ δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μας. Όπως θα το διακρίνατε σε κάποια ποιήματα. Ακόμη υπάρχουν ποιήματα εμπνευσμένα από τον Αγώνα κατά των Ανεμογεννητριών για τα Πιέρια όρη, που μπορεί να έχει παγώσει αλλά μένουμε σ’ επιφυλακή αφού ήδη, όπως είδα σ’ ένα περίπατό μου, έχουν σημαδευτεί τα δέντρα που θα κοπούν για να περάσουν αυτά τα θηρία. Δεν έχουν καταλάβει φυσικά αυτοί που υπέγραψαν πόσο μεγάλη οικολογική καταστροφή θα φέρουν. Επίσης εκφράζω την ανησυχία μου για την εγκατάστασή τους στην Τήνο, που ήδη έχουν φτάσει οι ανεμογεννήτριες. Εμπνεύστηκα από το ντοκιμαντέρ του Nazim Hassan Allatras «Ο ασκός του Αιόλου» που μου έδωσε πολλά μηνύματα και στη συνέχεια τα έδωσα ματωμένη ψυχή στο χαρτί. Για τα ποιήματα των προσφύγων εκτός των δελτίων ειδήσεων και των εκθέσεων φωτογραφίας που έχουν γίνει για το προσφυγικό, εμπνεύστηκα από την έκθεση Small Room Project, του κινηματογραφιστή Βασίλη Τσαρτσάνη «το ταξίδι των προσφύγων από τις εμπόλεμες ζώνες, στην Ελλάδα, την Ειδομένη και τη ζωή τους σήμερα στην Ευρώπη», που διοργάνωσε το φιλανθρωπικό και μη κερδοσκοπικό Σωματείο «Περιχώρησις» της Ευαγγελικής Εκκλησίας Κατερίνης που δεν άφησε ασυγκίνητο κανένα ευαίσθητο πολίτη. Τα αφυπνιστικά ποιήματα γεννήθηκαν μετά από συζητήσεις που έγιναν στο Φιλοσοφικό Κατερίνης, της Εστίας Πιερίδων Μουσών, μια ιδέα της ακτιβίστριας Γιώτας Παπαδοπούλου που είχε μεγάλη επιτυχία. Δυστυχώς ο κορονοϊός μας στέρησε τις ενδιαφέρουσες συναντήσεις. Όταν ζεις μέσα στην κοινωνία υπάρχουν πολλά ερεθίσματα. Άλλωστε η θέση του Ποιητή δεν είναι μέσα σε μια γυάλα αλλά μέσα στον κόσμο.
Θα τους χαρακτηρίζατε στίχους αγανάκτησης; Αν, ναι, επιλέξτε τους στίχους κάποιου από τα ποιήματά σας που θα μας βάλουν στο ανάλογο κλίμα.
Θα πρόσθετα τον θυμό και την οργή στην αγανάκτηση. Πιστεύω πως οι στίχοι «Για ποια πατρίδα θα μιλάς τώρα/ένθερμε πατριώτη/αφού μια σπίθα γης/δεν κράτησες για τα παιδιά σου;» φανερώνουν τα συναισθήματα μου.
Για άλλη μια φορά μέσα από δικούς σας στίχους εισπράττουμε το άρωμα Αιγαίου, από τη θαλασσινή αύρα της Τήνου. Είναι το αγαπημένο σας νησί. Το καταφύγιο και η έμπνευσή σας. Ποιο ήταν το τελευταίο ποίημα που γράψατε εκεί μετά την έκδοση της ποιητικής σας συλλογής;
Βούτηξε στα νερά του Αιγαίου και θυμήσου/τότε που ο Έρωτας/αχ αυτός ο έρωτας./βρήκε καταφύγιο το ξύλινο σκαρί στον όρμο./Θυμήσου/που σ’ ακούμπησε στης άμμου τους κόκκους/και τυλίχτηκες στα δίχτυα του./Που άγγιξες το κορμί του/και μέθυσες με το άρωμα του/Προσκάλεσε ξανά τη μνήμη./ Τότε, θυμάσαι;/ που διαβαίνατε χέρι-χέρι/στα ερείπια του Ισμαήλ/και σου έδωσε στου Χαλεπά το αλωνάκι/φιλί μεθυστικό;
Όσοι είμαστε διαδικτυακοί σας φίλοι, γνωρίζουμε τον αγώνα σας και πόσο πολύ ανησυχείτε για τις συνέπειες εγκατάστασης των ανεμογεννητριών στα ελληνικά νησιά. Έχετε αποτυπώσει την ανησυχία αυτή σε κάποιους στίχους;
Μακάρι να μπορούσα να ήμουν εκεί ως φυσική παρουσία και ν’ αγωνιζόμουν ουσιαστικά κι όχι μόνο στο διαδίκτυο. Δυστυχώς, όποιες ενέργειες γίνονται παράνομες ή νόμιμες για την εγκατάστασή τους, οι επενδυτές τις τολμούν μόλις το νησί αδειάζει από τον πολύ κόσμο που θα μπορούσε ν’ αντισταθεί. Μου μένει λοιπόν να προσφέρω στο αγαπημένο μου νησί με το μοναδικό μου όπλο, την πένα. Δεν μπορώ να διανοηθώ το «χειροποίητο νησί» κατά τον Καστοριάδη, να συνυπάρχει μ’ αυτά τα σιδερένια τέρατα. Η ζημιά που θα προκαλέσουν στο περιβάλλον αλλά και στον τουρισμό θα είναι ανεπανόρθωτη. Κάθε λέξη των ποιημάτων μου κατά της καταστροφής γίνεται συμπαράσταση σ’ όλους αυτούς που επωμίζονται τον δύσκολο αγώνα. Γιατί λίγοι παλεύουν και βγαίνουν μπροστάρηδες. Όσο κι αν ο λαός της Τήνου συμπαρίστανται στις παντηνιακές πορείες. Θα καταθέσω στίχους από το ποίημα «Η τελευταία Ιθάκη»: Τα πουλιά τρομάξανε/οι ξένες λαλιές χαθήκανε/στο βουητό των σιδερένιων στροβίλων/Η καρδιά σου έχει ξέφρενους παλμούς/Δεν τους αντέχεις/Τα πλοία περιμένουν στο λιμάνι/Έφυγες μαζί με τους τελευταίους/Έχασες την τελευταία σου Ιθάκη.
Τα προσφυγικά ρεύματα προς τη χώρα μας ήταν επίσης ένα κοινωνικό θέμα που σας ενέπνευσε. Πώς μπορεί, αλήθεια, και πόσο πονά ο ποιητής όταν πρέπει να αποδώσει με λέξεις την τραγωδία ενός ναυαγίου, τον πόνο της απώλειας, το χλωμό χαμόγελο των παιδιών στους καταυλισμούς.
Ο Ποιητής που έχει ως κέντρο της σκέψης του τον Άνθρωπο δεν μπορεί να μη σταθεί στην τραγωδία αυτών των ανθρώπων που ήρθαν κυνηγημένοι για διάφορους λόγους από την πατρίδα τους. Κανείς δεν θέλει ν’ αφήσει την πατρίδα του, τους ανθρώπους του, την καθημερινότητά του. Μπορεί να βρεθούμε όλοι μας κάποια στιγμή στη θέση τους για διάφορους λόγους. Αυτό δεν το έχουν σκεφτεί όσοι τους καταδιώκουν; Θα τους άρεσε να τους φερόταν έτσι οι άλλοι λαοί που θα πρόστρεχαν για βοήθεια; Φυσικά και όχι. Τι φταίνε λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα παιδιά που στοιβάζονται στους καταυλισμούς και δέχονται τη μικροψυχία κάποιων αφελών που οδηγούνται από φανατισμούς εναντίον τους; Όταν τα έγραφα τα ποιήματα της συλλογής έκλαιγα, έβαζα τον εαυτό μου στη θέση τους και οργιζόμουν με τις συμπεριφορές κάποιων που αποκαλούνται Χριστιανοί αλλά απέχουν πάρα πολύ από τη φιλοσοφία του.
Σ’ αυτή την έκτη ποιητική συλλογή έχετε συνοδοιπόρο (όπως τον χαρακτηρίζετε) τον Κατερινιώτη εικαστικό φωτογράφο Παναγιώτη Φτάρα. Ποίηση και Φωτογραφία σε απόλυτη αρμονία, λοιπόν! Μιλήστε μας γι’ αυτή τη συνεργασία.
Τον Παναγιώτη Φτάρα τον πρωτογνώρισα στα 2α Κινηματογραφικά Αφιερώματα, το 2017, που έγιναν στον κινηματογράφο Ευκαρπίδη, στην Κατερίνη και είχαν διοργανώσει η καλλιτεχνική ομάδα «Ετεροτοπίες» μαζί με φορείς του τόπου μας. Εγώ έκανα ρεπορτάζ και συνεντεύξεις στους προσκεκλημένους σκηνοθέτες κι εκείνος φωτογράφιζε. Εθελοντική δουλειά και επίπονη αφού κάθε μέρα έπρεπε ν’ αφήνουμε τις οικογένειές μας και να δινόμαστε ολοκληρωτικά σ’ αυτό που υποσχεθήκαμε να φέρουμε σε πέρας. Ακολούθησαν τα ρεπορτάζ για τις παραστάσεις του θεάτρου Μώ που και εκεί η συνεργασία μας ήταν συχνή. Διέκρινα την οργάνωση, τη σοβαρότητα, την τελειομανία, την υπευθυνότητα και την εργασιομανία, που σπάνια τα βρίσκεις συγκεντρωμένα σ’ ένα άτομο στις ημέρες μας. Ιδιαίτερα στον χώρο της Τέχνης. Έτσι αποφάσισα να του κάνω πρόταση συνεργασίας την οποία αποδέχτηκε με πολλή χαρά. Ναι, είναι συνοδοιπόρος. Είναι σαν να το γεννήσαμε μαζί το βιβλίο αφού έγιναν πολλές συζητήσεις και ανταλλάχτηκαν απόψεις μέχρι να βγει αυτό το αποτέλεσμα που έχετε στα χέρια σας. Όταν ταιριάζουν τα χνώτα δυο δημιουργών μπορούν να γίνουν υπέροχα πράγματα. Και εννοείται ότι δεν σταματά η συνεργασία μας σ’ αυτή τη συλλογή. Ετοιμάζουμε και άλλες δουλειές που θα τις μάθετε στην ώρα τους.
Με δεδομένο πως είναι δύσκολη η παρουσίαση ενός ποιητή μέσα από τις εικόνες θεωρείτε πως η εικαστική ματιά του και το φωτογραφικό αποτέλεσμα που βλέπουμε στην έκδοσή σας ήταν ακριβώς αυτό που είχατε στο μυαλό;
Ναι, το αποτέλεσμα είναι ακριβώς αυτό που επιθυμούσα και φυσικά ενθουσιάστηκα με τις υπέροχες φωτογραφίες του.
Γράφετε γι’ αυτή τη συνεργασία: «Δυο Τέχνες, δυο Αισθήσεις που αγκαλιάζονται, που διδάσκεται η μία από την άλλη». Πιστεύετε πως πρωτίστως η ποίηση είναι εκείνη που εμπνέει τον φωτογράφο, το ζωγράφο, το μουσικό, τον ηθοποιό, τον καλλιτέχνη γενικά ή μήπως μπορεί να συμβεί και αντίστροφα;
Η Ποίηση εμπνέει όλους τους δημιουργούς που αναφέρατε. Πιστεύω όμως πως κατέχει την πρώτη θέση, ότι είναι η μητέρα των Τεχνών, αφού η γλώσσα είναι το κατεξοχήν εκφραστικό μέσο του ανθρώπου. Σ’ αυτή την ποιητική συλλογή λειτουργήσαμε παράλληλα. Δεν ήρθε η φωτογραφία να απειλήσει τους στίχους αλλά ήρθε ως ευκαιρία να βοηθήσει την ποίηση να απελευθερωθεί από τα δεσμά της αναπαράστασης και να οδηγηθεί επιτυχώς στο δρόμο της αφαίρεσης. Μετά το αποτέλεσμα αυτής της συλλογής πειραματιστήκαμε κάνοντας την αντίστροφη διαδρομή για να δούμε κατά πόσο η ποίηση μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα. Νομίζω πως τα κατάφερα και πιστεύω πως θα ευοδώσει σε μια επόμενη συνεργασία.
Ό, τι μπορεί να εξηγηθεί δεν είναι ποίηση είχε πει βραβευμένος με Νόμπελ Ιρλανδός ποιητής. Συμφωνείτε;
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Εννοείται ότι δεν μπορώ να αμφισβητήσω και να μη σεβαστώ την άποψη του Γέιτς, νομπελίστα και από τους κορυφαίους αγγλόφωνους ποιητές του 20ου αιώνα. Η άποψή μου είναι ότι η ποίηση ανήκει στον λαό. Αυτός είναι η πηγή έμπνευσης για όλους τους ποιητές και σ’ αυτόν πρέπει να επιστρέφει. Αν δεν μπορεί να εξηγηθεί για ποιους να τη γράψω; Ο λαός πρέπει να την καταλαβαίνει, να την εξηγήσει, να διεισδύσει στους στίχους και να πάρει τα μηνύματά του. Η ποίηση πρέπει να διαβάζεται στα πατάρια των βιβλιοπωλείων, στον δρόμο, στα θέατρα, στα πάρκα και όχι πχ στα σαλόνια των αριστοκρατών και της υψηλής κοινωνίας.
Είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι για να διαβάσουν ποίηση; Ποια είναι η άποψή σας για τους έτσι κι αλλιώς λιγοστούς (βάσει στατιστικών) Έλληνες αναγνώστες;
Όχι, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι κατάλληλοι για να διαβάσουν Ποίηση και σ’ αυτό δεν ευθύνονται οι ίδιοι. Σίγουρα φταίει η Παιδεία που δεν τον βοήθησε να την καταλάβει και να την αγαπήσει αλλά και η πολιτική της προώθησής της. Επιτρέπεται η χώρα που γέννησε την Ποίηση να μη διαβάζεται; Πιστεύω πως ο απλός λαός δειλιάζει ότι δεν θα μπορεί να κατανοήσει την ποίηση λόγω των δύσκολων νοημάτων ή των επιτηδευμένων λέξεων. Γι’ αυτό και δεν τολμά να την αγγίξει. Οι περισσότεροι της γενιάς μας, αλλά και της προηγούμενης, έχουν αγαπήσει τη μελοποιημένη ποίηση των Ποιητών, που ευτυχώς ασχολήθηκαν οι μεγάλοι μας συνθέτες και τη γνώρισε ο λαός μας. Δεν ξέρω αν τους γνώριζαν έστω κι αυτούς οι περισσότεροι. Εννοείται ότι υπάρχει μικρό κομμάτι του λαού μας που διεισδύει σε άλλους ποιητές αλλά δυστυχώς είναι λίγοι για να καταφέρουν να αλλάξουν τις στατιστικές. Θλίβομαι πραγματικά όταν ρωτούν νέα παιδιά να τους πουν έλληνες ποιητές και κομπιάζουν. Σταματούν στον Ελύτη οι περισσότεροι άντε και στον Σεφέρη που πήραν τα νόμπελ. Ας ευχηθούμε να έρθει και στη χώρα μας η άσπρη μέρα για τους Ποιητές. Αρκεί όμως πρώτα ν’ αλλάξει η φιλοσοφία των υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού.
Πώς βιώσατε τον εγκλεισμό;
Διάβασμα, γράψιμο και μουσική. Τι καλύτερο για να περάσουν οι μέρες και να βγούμε σώοι από αυτό που ταλαιπωρεί εδώ κι ένα χρόνο τον πλανήτη; Ευτυχώς που πάντα υπάρχει απόθεμα βιβλίων στη βιβλιοθήκη.
Ετοιμάζετε εκδοτικά κάτι για τη νέα χρονιά,
Έχω υπογράψει συμβόλαιο με τις εκδόσεις Άπαρσις και το νέο μου μυθιστόρημα βρίσκεται στην επιμέλεια. Επίσης έχω συμμετοχή με κείμενα στο ημερολόγιο καραντίνας μαζί με άλλες δυο δημιουργούς, εμπνευσμένα από μαυρόασπρες φωτογραφίες του εικαστικού Παναγιώτη Φτάρα. Ξεκίνησαν από τον προηγούμενο Μάρτιο και σταμάτησε τη μέρα που βγήκε το εμβόλιο. Θέλω να πιστεύω πως θα το καταφέρουμε να βγει κι αυτό φέτος. Ευχαριστώ.
Βιογραφικό
Η Μάγδα Παπαδημητρίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963 και μεγάλωσε στην Κατερίνη όπου τελείωσε τις λυκειακές της σπουδές. Εργάστηκε στον ΟΤΕ για 27 χρόνια. Ξεκίνησε να ασχολείται με την συγγραφή μετά από μια επιστολή του δασκάλου της Ποιητή και πρεσβευτή της Ουνέσκο, Γιάννη Κουτσοχέρα από το Παρίσι που της έδωσε τη δύναμη να προχωρήσει. Υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Πολιτιστική Έκφραση» του Πολιτιστικού κέντρου ΟΤΕ Αττικής. Συνεργάστηκε με πολιτιστικά έντυπα της Αθήνας. Είναι παντρεμένη με τον Γιάννη Σαμοθράκη και έχει δυο παιδιά, την Ειρήνη και το Ζαχαρία.
Έχουν δημοσιευτεί άρθρα της σε πολλές έντυπες εφημερίδες του νομού Πιερίας με πολιτιστικά θέματα. Σήμερα αρθρογραφεί στην ηλεκτρονική ενημερωτική ιστοσελίδα e-pieria και είναι ανταποκρίτρια του κοινωνικού δικτύου για βιβλία Bookia στην Πιερία και στην Τήνο.
Μέλος της Παγκόσμιας Ένωσης Ποιητών.
Ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Πιερίας. Έχει βραβευτεί από τον Δήμο Κατερίνης και την Παναιτωλοακαρνανική Συνομοσπονδία για την προσφορά της στα Γράμματα
ΕΡΓΑ
«Χωρίς ταυτότητα» Ποίηση 1988 ιδιωτική συλλογή εξαντλημένο
«Ιριδίσματα» Ποίηση 1990 εκδόσεις Γκοβόστη εξαντλημένο
«Ηώ» 1992 Ποίηση εκδόσεις Γκοβόστη. Σ’ αυτή τη συλλογή υπάρχουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες του φωτογράφου Σωκράτη Μαθιά.
«Το ταξίδι του Έρωτα από τον Όλυμπο στου Αιγαίου τα κύματα» Ποίηση 2008 από την Εκδοτική Όλυμπος.
«Καθρέφτης ψυχής» από τις εκδόσεις Άνεμος 2011. με φωτογραφίες της συγγραφέως και φωτογράφου Τέσσυς Μπάιλα.
Μεταφράστηκαν ποιήματά της στο ιταλικό πολιτιστικό έντυπο I Paesaggi Dell’ Anima των εκδόσεων Edizioni Universum
“Ζωή σε θαλασσοσταλιές” 2014 εκδόσεις Έναστρον
«Στο κόκκινο του ουρανού» 2017 μυθιστόρημα-εκδόσεις Πνοή
«Αντανακλάσεις» Ποιητική συλλογή με την εικαστική ματιά του Παναγιώτη Φτάρα-2009 Αυτοέκδοση, Β’ έκδοση’
Ηλεκτρονικό βιβλίο
“Ο Ασυμβίβαστος: Πάνος Μεϊντάνης-Γέρο-Ανένδοτος” Βιογραφία 2015
Βιογραφικό Παναγιώτη Φτάρα
Γεννήθηκε το 1976 στη Νυρεμβέργη Γερμανίας. Κατάγεται από την Γανόχωρα, χωριό της Πιερίας. Επαναπατρίστηκε το 2004 όπου εγκαταστάθηκε προσωρινά στη Θεσσαλονίκη. Από το 2006 ζει και εργάζεται στην Κατερίνη. Σπούδασε «Γραφιστική» στο Τ.Ε.Ε. Θεσσαλονίκης, στην ειδικότητα «Γραφικών Τεχνών του Τομέα Καλλιτεχνικών Εφαρμογών», καθώς και στο I.E.K. Κατερίνης στην ειδικότητα «Σχεδιαστής μέσω Ηλεκτρονικών Συστημάτων». Εργάστηκε από το 2006 έως το 2017 στην Αρχαιολογική Υπηρεσία της Κατερίνης ως Γραφίστας, Σχεδιαστής και Φωτογράφος. Φωτογραφίζει περίπου δώδεκα χρόνια, δημιουργώντας κυρίως ασπρόμαυρες εικόνες. Τα τελευταία δύο χρόνια το ενδιαφέρον του στρέφεται στη φωτογραφία θεάτρου.
Από το 2015 είναι μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος. Του έχει απονεμηθεί το 1ο Βραβείο Φωτογραφίας, στον 5ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Εικαστικών, που διοργανώνεται από τον σύλλογο, υπό τον τίτλο “Παράλληλοι δρόμοι”.
Από την ίδια χρονιά είναι μέλος του Συλλόγου Εικαστικών Καλλιτεχνών Πιερίας όπου διδάσκει την τέχνη της φωτογραφίας. Το 2016 ίδρυσε την Φωτογραφική Ομάδα Κατερίνης στο Σύλλογο Εικαστικών Καλλιτεχνών Πιερίας. Από το 2017 είναι μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Το καλοκαίρι 2018 φωτογραφίζει ως επίσημος φωτογράφος, του Φεστιβάλ Ολύμπου. Είναι παντρεμένος και έχει ένα γιο.
Βιβλίο του:
Το 2018 εκδίδει τον «Χωροχρόνο», στις εκδόσεις Όστρια. Είναι το πρώτο του φωτογραφικό λεύκωμα με 126 φωτογραφίες που συνοδεύεται από 69 λογοτεχνικά κείμενα με την συμμετοχή 22 συγγραφέων και δημιουργών. Τον Απρίλιο του 2019 ο «Χωροχρόνος» προχώρησε στη Β’ έκδοση του.
Συμμετοχές σε βιβλία και εκθέσεις
To 2017 η ποιητική συλλογή της Ειρήνης Γκόλτσιου, υπό τον τίτλο “Υπέρηχοι”, από της εκδόσεις Εντευκτήριο, φέρει την φωτογραφία του στο εξώφυλλο.
Το 2018 συμμετέχει με τρία έργα του, στο εικαστικό λεύκωμα «50 Σύγχρονοι Έλληνες εικαστικοί δημιουργοί», από τις εκδόσεις Όστρια.
Στις 20 Ιανουαρίου 2019, η έκθεση φωτογραφίας του «Χωροχρόνου», συμπράττει στην μουσική παράσταση του Λουδοβίκο των Ανωγείων, που πραγματοποιήθηκε στην Κατερίνη, στο Άλλο…Καφενείο.
Στις 25 Φεβρουαρίου 2019, το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης διοργανώνει έκθεση στο Café Bazaar, όπου παρουσιάζει τον «Χωροχρόνο», με μία αναφορά στο συνολικό του έργο μέχρι σήμερα.
Τον Μάιο του 2019, συμμετέχει στην ποιητική συλλογή της Έλενας Χριστίδου, “Της ψυχής το Ηχόχρωμα”, από της Εκδόσεις Ελκυστής, με 15 φωτογραφίες του.
Έχει παρουσιάσει τα έργα του σε μία ατομική καθώς και σε περισσότερες από τριάντα ομαδικές εκθέσεις, στην Κατερίνη, Θεσσαλονίκη και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Περισσότερες πληροφορίες στην σελίδα – κανάλι του:
Facebook PanagiotisFtaras
Youtube, Παναγιώτης Φτάρας
Και στην ηλεκτρονική διεύθυνση: panosf_kat@yahoo.gr
https://vivlio-life.gr/%ce%bc%ce%ac%ce%b3%ce%b4%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%80%ce%b1%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%b7%cf%84%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-%cf%83%ce%b1%ce%bc%ce%bf%ce%b8%cf%81%ce%ac%ce%ba%ce%b7-%cf%83%cf%85%ce%bd%ce%ad%ce%bd/?fbclid=IwAR3JRVEnivfSaO1xq7C9gE9qzTCBRyfGCPPHrX0ayxrGyqbkg7daZaepH5I