«Έχεις μαχαίρι τρως καούνι*»

Το υπάρχον εκλογικό σύστημα, µε το διπολισμό, που προωθεί, καλλιεργεί µια εθνοδιχαστική πολιτική, ή ευνοεί αήθεις προσμίξεις (ως και τα χριστιανόπουλα δήλωσαν σωτήρες του σοσιαλισμού), διαφθείρει πολιτικές συνειδήσεις (η βουλευτική έδρα δίκην οικοπέδου προσφέρεται δι’ αντιπαροχήν), η Βουλή γίνεται πάνθεον συναλλαγής και γεννιτσαρικού βεληγκεκισμού, κι ο βουλευτής, αφού βολευτεί στο έδρανό του, περιορίζεται απλώς στο να χειροκροτεί τον αρχηγό του. Ένα από τα κορυφαία πνεύματα και πολιτικά αναστήματα του περασμένου αιώνα, ο Θεόδωρος Μόµµσεν, είχε πει πως ένα εξευτελισμένο κοινοβούλιο είναι χειρότερη μορφή τυραννίας και από την πιο απόλυτη μορφή απολυταρχίας. Μήπως κοντά στο σημείο αυτό βρίσκεται κι η δική μας βουλή; Πού ακριβώς από ηθική άποψη βρίσκεται το στίγμα της πολιτικής μας ζωής; [...] Στην Ελλάδα του σήμερα, έντεκα χρόνια μετά την πτώση της χούντας, νικητής δεν φαίνεται να είναι το Πολυτεχνείο, αλλά το πνεύμα του Παπαδόπουλου, μια και η πολιτική πρακτική όλων των πολιτικών μας σχηματισμών είναι ο απροκάλυπτος αυταρχισμός.
Όπως η αναθεωρητική Βουλή του 1911 έβγαλε την Ελλάδα από τα πολιτικά της αδιέξοδα, έτσι και μια νέα Βουλή, που θα βγει άμεσα από το λαό χωρίς έντονη παρεμβολή των κομματικών μηχανισμών, μπορεί να μας δώσει κάτι νέο, αρκεί οι νέοι να πιστέψουν στον εαυτό τους και οι παλιοί να συνετιστούν από τα λάθη τους.




Σαράντος Ι. Καργάκος, «“Το Πλοίο των Τρελών” και η Άγονος Πολιτική μας Γραμμή», Gutenberg, 1986
____________________________
* Καούνι (από το τουρκ. Kayun) = πεπόνι