Φοβάμαι το σκοτάδι,
τη νύχτα που κυλά
ενώ εσύ τρέμεις ακόμα πάνω στο στήθος μου.
Φοβάμαι να κλείσω τα μάτια,
μήπως εκραγεί ο φόβος μου
και πνίξει όλον τον κόσμο
Ίσως
Περιμένω, ίσως
Τους ανέμους που θυμίζουν μια γυναίκα του βορά
"άραγε ήσουν αγκάθι ξεχασμένο στο χέρι μου;
Με αντικρούει
και εξαπολύει τα παγωμένα της ρόδα στο κορμί μου
Τότε εγώ αφήνω το βρεγμένο πουλί να πετάξει
στον αγκάθινο ουρανό της
για να επιστρέψει σαν βράχος θυσιαστηρίου
ή σαν ξεφτισμένο αγκάθι.
Για να της πει:
" Ας συναντηθούμε την προηγούμενη νύχτα"
Θα σε περιμένω.
Δολοφονημένος
Καταμεσής της γης βαδίζω
Όμορφος
Με παλάμες άδειες
και καρδιά ορθάνοιχτη στην ξαφνική μαχαιριά.
Παιχνιδιάρικος πόθος φαντάζουν όλα σε μένα
κι έχω ένα δέντρο να του μάθω
τη γραφή και το τραγούδι.
Έπειτα/ το αφήνω πίσω μου
και συνεχίζω
καταμεσής της γης να βαδίζω.
Δολοφονημένος.
Παγιδευμένοι σε μια συνάντηση
Αναρριχήθηκες σε μένα
μέσα από το όνειρο
ή μήπως μέσα από το λήθαργο;
Είσαι η παιδούλα μου
η χαμένη, ή μήπως η ανέφικτη γυναίκα;
Μια γυναίκα που το χρόνο της σκορπά
στους πλάνητες και τους περαστικούς
των δρόμων;
σε σένα ήρθα ο σπιλωμένος, ο κενός,
εγώ ο πάντα προδομένος.
με λήστεψαν.
Μες τη ζωή μου εφορμάς,
σφραγίζεις πίσω σου τη μνήμη
Γυναίκα,
γυμνώσου απ των λόγων σου την τέφρα και πλησίασε
στου δρόμου την άκρη σε προσμένω.
το συναπάντημα μας θα είναι η ολοκλήρωση της σκοτεινιάς
και η θανή του χρόνου
Βύθισε τα χέρια της στη μνήμη μου κι με ξεπλένει
από τα σαπισμένα πλάσματα
από τη σκόνη, από τον καιρό.
από τον ίδιο μου τον εαυτό
με αποκαθαίρει.
Με σκεπάζουν τα χέρια της
κι αυτά αποκαλύπτουν
την καρδιά μου.
Ατσάλι!
Μια ιστορία το κορμί μου
και τα μέλη μου
άνυδροι αγροί.
ποτέ νερό δεν τα ποτίζει, ούτε η λησμονιά.
Δυο φορές
Η σιωπή στεκόταν εκεί σαν μάρτυρας
Άνοιξα την πόρτα
γλίστρησα σκαρφαλώνοντας
σ¢ ένα περαστικό σύννεφο
η σιωπή συνέχιζε να στέκεται εκεί σαν μάρτυρας.
Δύο φορές προκάλεσα βροχή
πέτρες φτιαγμένες από σκόνη
παρόλα αυτά δε βράχηκα
Δυο φορές: Νέφη από δόλιες αναμνήσεις
και δεν βράχηκα
άνοιξα την πόρτα
και γλίστρησα έξω
για να επιστρέψω.
Λήθη
Στη λήθη απίθωσα το σώμα και την ιστορία του
Τα μικρά πράγματα της ζωής μου
Στη λήθη εγκατέλειψα τη σκιά μου
Και το αστέρι του μεσημεριού
Με ξεχάσατε
Κι έτσι κατακρημνίζομαι στη γη της αμαρτίας
Για να αναδυθώ και πάλι στους πικρούς μου ουρανούς
Rifaat Salam
Μετάφραση: Πέρσα Κουμούτση
Ο Ρίφαατ Σαλάμ γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 1951
https://www.poeticanet.gr/exi-poiimata-a-205.html