σήμερα παρευρέθηκα στην εκδήλωση που έλαβε χώρα στο Β´ΔΑΚ λόγω της παγκόσμιας ημέρας των ανθρώπων με αναπηρία.
Αισθανόμαι την ανάγκη να εξαίρω την προσπάθεια της Μέριμνας Κατερίνης ως διοργανώτριας της εκδήλωσης καθώς τους φορείς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για την συμμετοχή τους και των φορέων Τοπικής Αυτοδιοίκησης για την συνδρομή τους.
Σήμερα δεν «γιορτάζουμε» την αναπηρία.
Σήμερα τιμάμε τους ανθρώπους. Τιμάμε τη δύναμη, την υπομονή, το χαμόγελο, την προσπάθεια και το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζει με αξιοπρέπεια, ισότητα και σεβασμό.
Η αναπηρία δεν είναι αδυναμία.
Είναι μια διαφορετική οπτική του κόσμου,ένας άλλος τρόπος να προχωράς, να επικοινωνείς, να παλεύεις, να δημιουργείς. Και όσοι ζουν με αυτήν, δεν χρειάζονται λύπηση.
Χρειάζονται ευκαιρίες, πρόσβαση, κατανόηση και πραγματική συμπερίληψη.
Σε αυτή τη μέρα θυμόμαστε ότι η κοινωνία μας γίνεται καλύτερη όταν κανείς δεν μένει πίσω.
Όταν τα σχολεία, οι δουλειές, οι δρόμοι και οι καρδιές μας ανοίγουν χώρο για όλους.
Όταν βλέπουμε πρώτα τον άνθρωπο, και όχι την αναπηρία.
Κάθε παιδί, κάθε ενήλικας, κάθε οικογένεια που δίνει τον δικό της αγώνα, μας θυμίζει κάτι βαθιά ανθρώπινο:
ότι η αξία του ανθρώπου δεν μετριέται από περιορισμούς, αλλά από το φως που κουβαλά μέσα του.
Ας κάνουμε λοιπόν αυτή την ημέρα αφορμή για να αλλάξουμε λίγο τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Για να ακούμε περισσότερο, να σεβόμαστε πιο βαθιά και να στηρίζουμε πιο ουσιαστικά.
Για να χτίσουμε έναν κόσμο όπου όλοι έχουν θέση. Όχι «παρά» τις διαφορές τους, αλλά μαζί με αυτές.
Σήμερα επίσης δεν τιμάμε μόνο τους ανθρώπους με αναπηρία.
Τιμάμε και τις οικογένειες που στέκονται δίπλα τους με αφοσίωση, δύναμη και αγάπη.
Κι όμως, αυτή η αγάπη από μόνη της δεν αρκεί.
Σε αυτή τη μέρα θυμόμαστε ότι η κοινωνία μας γίνεται καλύτερη όταν κανείς δεν μένει πίσω.
Όταν τα σχολεία, οι δουλειές, οι δρόμοι και οι καρδιές μας ανοίγουν χώρο για όλους.
Όταν βλέπουμε πρώτα τον άνθρωπο, και όχι την αναπηρία.
Κάθε παιδί, κάθε ενήλικας, κάθε οικογένεια που δίνει τον δικό της αγώνα, μας θυμίζει κάτι βαθιά ανθρώπινο:
ότι η αξία του ανθρώπου δεν μετριέται από περιορισμούς, αλλά από το φως που κουβαλά μέσα του.
Ας κάνουμε λοιπόν αυτή την ημέρα αφορμή για να αλλάξουμε λίγο τον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Για να ακούμε περισσότερο, να σεβόμαστε πιο βαθιά και να στηρίζουμε πιο ουσιαστικά.
Για να χτίσουμε έναν κόσμο όπου όλοι έχουν θέση. Όχι «παρά» τις διαφορές τους, αλλά μαζί με αυτές.
Σήμερα επίσης δεν τιμάμε μόνο τους ανθρώπους με αναπηρία.
Τιμάμε και τις οικογένειες που στέκονται δίπλα τους με αφοσίωση, δύναμη και αγάπη.
Κι όμως, αυτή η αγάπη από μόνη της δεν αρκεί.
Χρειάζεται μια κοινωνία που να στηρίζει πραγματικά.
Η ανάγκη για σύγχρονες, επαρκείς και αξιοπρεπείς δομές υποστήριξης δεν είναι πολυτέλεια· είναι δικαίωμα.
Δομές που θα προσφέρουν εκπαίδευση, θεραπεία, καθοδήγηση, ανάσα στις οικογένειες, και κυρίως ευκαιρίες στα παιδιά να αναπτύξουν το δυναμικό τους.
Δομές που θα επιτρέπουν στους γονείς να μην αισθάνονται μόνοι.
Δομές που θα δίνουν στα παιδιά τη χαρά να μαθαίνουν, να παίζουν, να ονειρεύονται — όπως κάθε παιδί.
Χωρίς αυτές τις δομές, η ευθύνη πέφτει άδικα στους ώμους των οικογενειών.
Με αυτές τις δομές, η κοινωνία γίνεται αληθινά ανθρώπινη.
Σήμερα, λοιπόν, θυμόμαστε κάτι ουσιαστικό:
ότι η αναπηρία δεν αφορά «κάποιους».
Η ανάγκη για σύγχρονες, επαρκείς και αξιοπρεπείς δομές υποστήριξης δεν είναι πολυτέλεια· είναι δικαίωμα.
Δομές που θα προσφέρουν εκπαίδευση, θεραπεία, καθοδήγηση, ανάσα στις οικογένειες, και κυρίως ευκαιρίες στα παιδιά να αναπτύξουν το δυναμικό τους.
Δομές που θα επιτρέπουν στους γονείς να μην αισθάνονται μόνοι.
Δομές που θα δίνουν στα παιδιά τη χαρά να μαθαίνουν, να παίζουν, να ονειρεύονται — όπως κάθε παιδί.
Χωρίς αυτές τις δομές, η ευθύνη πέφτει άδικα στους ώμους των οικογενειών.
Με αυτές τις δομές, η κοινωνία γίνεται αληθινά ανθρώπινη.
Σήμερα, λοιπόν, θυμόμαστε κάτι ουσιαστικό:
ότι η αναπηρία δεν αφορά «κάποιους».
Αφορά όλους μας.
Αφορά το τι κοινωνία επιλέγουμε να είμαστε.
Μια κοινωνία που χτίζει γέφυρες ή αφήνει εμπόδια;
Που ανοίγει πόρτες ή τις κρατά κλειστές;
Ας γίνει η Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας αφορμή για δέσμευση.
Για περισσότερη προσβασιμότητα, περισσότερη ισότητα, περισσότερη αγκαλιά.
Ας γίνει αφορμή για να απαιτήσουμε — με σεβασμό, αλλά και με αποφασιστικότητα —
την άμεση δημιουργία δομών που θα στηρίζουν τα παιδιά και τις οικογένειές τους όπως τους αξίζει.
Γιατί όταν στηρίζεις ένα παιδί,
Αφορά το τι κοινωνία επιλέγουμε να είμαστε.
Μια κοινωνία που χτίζει γέφυρες ή αφήνει εμπόδια;
Που ανοίγει πόρτες ή τις κρατά κλειστές;
Ας γίνει η Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας αφορμή για δέσμευση.
Για περισσότερη προσβασιμότητα, περισσότερη ισότητα, περισσότερη αγκαλιά.
Ας γίνει αφορμή για να απαιτήσουμε — με σεβασμό, αλλά και με αποφασιστικότητα —
την άμεση δημιουργία δομών που θα στηρίζουν τα παιδιά και τις οικογένειές τους όπως τους αξίζει.
Γιατί όταν στηρίζεις ένα παιδί,
στηρίζεις το μέλλον.
Και όταν στηρίζεις μια οικογένεια, κάνεις την κοινωνία πιο δίκαιη, πιο φωτεινή, πιο ανθρώπινη.
Και όταν στηρίζεις μια οικογένεια, κάνεις την κοινωνία πιο δίκαιη, πιο φωτεινή, πιο ανθρώπινη.
*** Ανάρτηση του συμπολίτη μας Μιχάλη Τσιφοδήμου στο facebook