Μέσα σε ένα αφανές κελί
κρύβει τα όνειρά της,
σε μια ζεστή και οικεία ψυχή
ενδακρεως νοσταλγικό βλέμμα
με τριαντάφυλλο αγάπης
τα χέρια της δεμένα
με αδιαφορία
τραυματίζονται παθιασμένα.
Στον μαρασμό
της καθημερινής ζωής
το μαρτύριο τρομπάρει τις φλέβες,
όταν οι σκέψεις αιμορραγούν
με αδυναμία της ομιλίας.
Αυτή ,στην ειλικρινή γυμνοτητα
συνεχίζει να παραμένει,
αλλα και με δίψα θέλει να τρέχει
στο σκοτάδι της λήθης
...επειδή πόσο πονάει αυτό που
ραγίζει ή σπάει
- ξέρει καλα.-
...γιατί τις σκιές αγκαλιάζει συχνά
...διότι, χαρούμενες σκέψεις
καλλιεργούν την καρδιά,
ωστόσο οι οδυνηρές
περιλαμβάνουν πιο πολύτιμες
πληροφορίες
...και αυτο ,δεν το ξεχνά..
Αιχμάλωτη
της αγάπης και των σκέψεων
αναζητά με ελπίδα
την φλόγα αμοιβαιότητας
που ανάβει φωτιά στην καρδιά,
αν και περιοδικά
χωρίς φώς στην σήραγγα περπατά
και σκοντάφτει από δική της απερισκεψία
προσπαθώντας το άπιαστο να πιάσει
και...
...αγαπά...."ηλίθια"
και ειναι αγάπη
...χωρίς να προσπαθεί τα παντα
και το γιατί να καταλάβει ,
έτσι απλα συνεχίζει να αγαπά...