παραθυρόφυλλα κλειστά
ξεθωριασμένα
κάποτε κόκκινα
σπασμένα κεραμίδια
και από την καμινάδα
αχνά μια θλίψη να αναθρώσκει
μια παγερή ερημιά
καθώς θυμούνται ακόμη σιωπηλά
εκείνους που πολύ αγαπήθηκαν
και από χρόνια έχουν φύγει
φωνές παιδιών μέρες γιορτής
σαν ρίγος ένα χνώτο ανθρώπινο
σπίτια παλιά
που τώρα κατοικούνται από τη μνήμη
από μια λάμψη αδιόρατη
έναν βαθύ ανέκφραστο λυγμό
(από τη συλλογή Φαντάσματα, 2020)
