Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
«δημοκρατία»
Όπως παρουσιάζεται μέσα από τις δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων, οι τουρκικές στρατηγικές κινήσεις έχουν ενεργοποιηθεί κατά μήκος τριών αξόνων, που περιστρέφονται γύρω από την αναβίωση της οθωμανικής ισχύος, την ανάδειξη της Τουρκίας σε υπερδύναμη μέσω της ανάπτυξης της εγχωρίου τεχνολογίας και της αμυντικής βιομηχανίας, και την εξουδετέρωση των εναπομεινάντων ισχνών συνιστωσών του Ελληνισμού. Ικανή και αναγκαία συνθήκη για να ευοδωθούν οι πρώτες δύο επιδιώξεις του τουρκικού αναθεωρητισμού αποτελεί η στρατηγική εκμηδένιση του Ελληνισμού. Πράγματι, ενώ οι πρώτες δύο στρατηγικές επιλογές άρχισαν να υλοποιούνται μετά το 1990, η τρίτη είχε αρχίσει να εφαρμόζεται πρώτα μέσα στην Τουρκία από το 1942, μέσω της επιβολής ενός φόρου κατοχής στην ακίνητη περιουσία, γνωστού και ως Βαρλίκ Βεργκισί. Ο φόρος ιδιοκτησίας, που απετέλεσε έμπνευση για τον ΕΝΦΙΑ, επιβάρυνε κυρίως τους χριστιανούς και τους Εβραίους πολίτες, επειδή η κλιμάκωσή του ήταν συνάρτηση της εθνικότητας των Τούρκων υπηκόων. Ο φόρος ιδιοκτησίας έπληξε κυρίως τους Ρωμιούς της Πόλης, επειδή οι μη έχοντες ή οι αρνούμενοι να πληρώσουν κατέληγαν στα τουρκικά τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού).
Η σημαντικότερη επιδίωξη της Τουρκίας, όπως αναδεικνύεται μέσα από τους πρόσφατους αμετροεπείς και προσβλητικούς απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς των Τούρκων αξιωματούχων για τον ελληνικό λαό και τη χώρα, δεν είναι μόνο η «αντιπαράθεση χώρου», όπως συνήθως παρουσιάζεται από τις γερμανικές δεξαμενές σκέψεις στην Αθήνα, αλλά η στρατηγική εξουδετέρωση του Ελληνισμού, επειδή οι τουρκικές ελίτ και κατ’ επέκταση και η τουρκική κοινωνία δεν έχουν ακόμα ξεπεράσει τους ψυχολογικούς κραδασμούς της Μικρασιατικής Εκστρατείας, αρνούμενες να δεχτούν το γεγονός ότι οι πρώην ραγιάδες έφτασαν λίγα χιλιόμετρα έξω από την Άγκυρα.
Συνεπώς, μια στρατηγική ήττα της Ελλάδος όχι μόνο θα επιτύχει την επιθυμητή εκμηδένιση του Ελληνισμού, που έχει ήδη βαρέως πληγεί από το πολιτικό σύστημα και την ιδεολογική σαπίλα της Μεταπολίτευσης, αλλά κυρίως θα επιδράσει θετικά στην ψυχολογία του τουρκικού λαού, ο οποίος θα απεξαρτηθεί από τα αρνητικά σύνδρομα της Συνθήκης της Λωζάννης. Μία ελληνική στρατηγική συντριβή είναι σημαντική για τα στρατηγικά σχέδια της Τουρκίας όχι μόνο επειδή με την εξουδετέρωση του ελληνικού χώρου η Τουρκία θα επιτύχει τον έλεγχο και την ενοποίηση της Αφρικής με την Ασία, αλλά κυρίως επειδή ο τουρκικός λαός, έχοντας αποβάλει το σύνδρομο του ψυχολογικού κραδασμού από τη Μικρασιατική Εκστρατεία, θα ακολουθήσει πρόθυμα το όραμα του Ερντογάν, παρά τις αιματηρές οικονομικές θυσίες που το εγχείρημα της παγκόσμιας κυριαρχίας συνεπάγεται.
Μια ελληνοτουρκική σύγκρουση δεν θα αποτελέσει ένα απλό «θερμό επεισόδιο», όπως παρουσιάζεται η κατάσταση στην Ελλάδα, επειδή η τουρκική ηγεσία θα πρέπει να διακατέχεται από το «ελληνικό πολιτικό σύνδρομο της βλακείας», ώστε να μην επιδιώξει την ολοκληρωτική συντριβή της χώρας μας. Δοθέντων των γεωστρατηγικών ανακατατάξεων και της αναβίωσης των παλιών συμμαχιών στην Ευρώπη, ξενίζουν οι αναλύσεις των «επαϊόντων» στην Ελλάδα περί της άμεσης «επεμβάσεως του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να περιοριστούν τα αποτελέσματα της σύγκρουσης».
Ο γερμανικός άξονας των φιλοτουρκικών κρατών στην Ευρώπη (Ισπανία, Ουγγαρία, Φιλανδία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Αλβανία, Ουκρανία, Ιταλία, Μάλτα, Ολλανδία) θα πράξει τα δέοντα για να εξουδετερώσει την παρουσία της Γαλλίας στη Μεσόγειο, επειδή η αποχώρησή της από την περιοχή θα παραδώσει τον έλεγχο της Αφρικής, της Συρίας και του Λιβάνου στη Γερμανία. Ο αγγλοσαξονικός κόσμος επίσης επιδιώκει μια «ελληνική ήττα», επειδή η εξάλειψη των εντάσεων μέσω αυτής θα απομακρύνει τον κίνδυνο της διάλυσης του ΝΑΤΟ από τη μακροχρόνια αντιπαράθεση, ενώ ταυτόχρονα θα αποδυναμώσει τη Γαλλία και την Ευρώπη.
Η πραγματική θέση του αγγλοσαξονικού κόσμου στην κρίση της ανατολικής Μεσογείου ανεδείχθη μέσα από τη στάση της Μάλτας, που ελέγχεται από τη βρετανική διπλωματία, καθώς θέτοντας βέτο στην Ευρωπαϊκή Ένωση για τη γαλλική επιχείρηση «Ειρήνη», ενίσχυσε την τουρκική παρουσία στη Λιβύη. Το ελληνικό πρόβλημα συνίσταται στο γεγονός ότι οι πολιτικές ελίτ και οι δεξαμενές σκέψης στην Ελλάδα προσποιούνται ότι δεν έχουν αντιληφθεί τον τουρκικό αναθεωρητισμό, επειδή ελέγχονται από το Βερολίνο, με αποτέλεσμα η χώρα να αφοπλιστεί εκουσίως με το ψευδοεπιχείρημα της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, παρά το γεγονός ότι ο τουρκικός αναθεωρητισμός έχει παρουσιάσει το αφήγημά του, τις προθέσεις και τη στρατηγική του από το 2001.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
https://www.olympia.gr/