Αν ανατρέξουμε στο 1938 και τη Συμφωνία του Μονάχου (η οποία ουσιαστικά διαμέλισε την Τσεχοσλοβακία ερήμην της), παρατηρούμε ότι διαγράφεται μια παρόμοια στρατηγική, κυρίως από τη Γερμανία, η οποία στηρίζεται στο ότι πρέπει να ληφθούν αποφάσεις στα ελληνοτουρκικά, χωρίς εμάς, για εμάς.
Μια μικρή ιστορική αναδρομή:
Το 1938 στο Μόναχο της Γερμανίας, για να αποτραπεί επικείμενη πολεμική σύρραξη μεταξύ Γερμανίας και Τσεχοσλοβακίας, συνήλθε διεθνής συνδιάσκεψη, στην οποία συμμετείχαν: ο Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, Άρθουρ Νέβιλ Τσάμπερλεν, ο Πρωθυπουργός της Γαλλίας, Εντουάρ Νταλαντιέ, ο ηγέτης της Ιταλίας, Μπενίτο Μουσολίνι και της Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ, συνοδευόμενοι από τους υπουργούς Εξωτερικών των χωρών τους.
Εκεί υπεγράφη το Σύμφωνο του Μονάχου με το οποίο αποφασίστηκε η προσάρτηση της Σουδητίας (περιοχή Γερμανών Σουδητών της Τσεχοσλοβακίας) στο Γ’ Ράιχ, ΧΩΡΙΣ τη συμμετοχή εκπροσώπου, ή έστω παρατηρητή της Τσεχοσλοβακίας, η οποία ήταν άμεσα ενδιαφερόμενη και υπέστη τις συνέπειες αυτής της απόφασης την ερχόμενη περίοδο με οδυνηρό διαμελισμό των εδαφών της.
Επιστρέφοντας στο σήμερα, Γερμανία και Τουρκία συνεχώς καλούν την Ελλάδα σε διάλογο για την –και καλά- αποκλιμάκωση της κατάστασης και την εξεύρεση λύσης στα ελληνοτουρκικά.
Αν σκεφτούμε όμως το πώς εννοεί η Τουρκία τον διάλογο, με τους δικούς της όρους (μόνο), με συνεχείς απειλές και με τα όρια του παραλόγου να έχουν ξεπεραστεί στα όσα απαιτεί η Άγκυρα και σιγοντάρει το Βερολίνο, τότε η αλήθεια είναι, ότι η Ελλάδα δεν απέχει πολύ από το να γίνει η Τσεχοσλοβακία του σήμερα, αν συρθεί σε τέτοιου είδους διαπραγμάτευση.