Όλο το δράμα που υποφέρουμε στις σχέσεις μας είναι επειδή, όταν ήμασταν αθώοι, υπήρξαμε μάρτυρες σε τόσα πολλά ψέματα και χρησιμοποιήσαμε αυτά τα ψέματα για να κατασκευάσουμε το δικό μας παραμύθι. Συνέχισα να μελετάω το παραμύθι της ζωής μου και αυτό που ανακάλυψα είναι ότι τα πάντα στο παραμύθι αφορούν εμένα. Βέβαια, έτσι πρέπει να είναι, επειδή εγώ είμαι το κέντρο της αντίληψής μου και το παραμύθι είναι βγαλμένο μέσα από τη δική μου οπτική. Ο πρωταγωνιστής που ζει στο παραμύθι μου βασίζεται σε κάποιον χαρακτήρα που υπάρχει πραγματικά αυτό είναι αλήθεια. Αυτό όμως που πιστεύω για μένα δεν είναι αλήθεια είναι ένα παραμύθι. Εγώ δημιουργώ τον χαρακτήρα μου και είναι απλώς μια εικόνα που βασίζεται σε αυτά που εγώ έχω συμφωνήσει να πιστεύω για τον εαυτό μού. Προβάλλω την εικόνα μου σε άλλους ανθρώπους, στην κοινωνία, και οι άλλοι αντιλαμβάνονται αυτή την προβολή, την τροποποιούν και αντιδρούν σε εμένα ανάλογα με τα δικά τους παραμύθια.
Δημιουργώ επίσης μια εικόνα για κάθε δευτερεύοντα χαρακτήρα που ζει μέσα στο παραμύθι μου. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες βασίζονται σε ανθρώπους που υπάρχουν στην πραγματικότητα αλλά κάθε τι που πιστεύω γι’ αυτούς είναι ένα παραμύθι δικής μου δημιουργίας. Δημιουργώ τον χαρακτήρα της μητέρας μου, τον χαρακτήρα του πατέρα μου, τον χαρακτήρα των αδελφών μου, των φίλων μου, των αγαπημένων μου, ακόμα και του σκύλου και της γάτας μου. Συναντάω έναν άνθρωπο τον χαρακτηρίζω. Του κάνω μια κριτική που βασίζεται σε όλη τη γνώση που έχω στον νου μου. Με αυτόν τον τρόπο διατηρώ την εικόνα τους στη μνήμη μου.
Στο παραμύθι μου, εσύ είσαι ένας δευτερεύων χαρακτήρας που σε δημιούργησα και αλληλεπιδρώ μαζί σου. Προβάλλεις αυτό που θέλεις να πιστεύω για σένα και εγώ τροποποιώ αυτή την προβολή ανάλογα με τα πιστεύω μου. Είμαι βέβαιος ότι εσύ είσαι αυτό που εγώ πιστεύω ότι είσαι. Ακόμα θα μπορούσα να πω: «Σε ξέρω», ενώ η αλήθεια είναι ότι δεν σε ξέρω καθόλου. Ξέρω μόνο το παραμύθι που δημιουργώ γύρω από σένα. Μου πήρε αρκετό καιρό για να καταλάβω ότι γνωρίζω μόνο το παραμύθι που δημιουργώ γύρω από τον εαυτό μου.
Για χρόνια νόμιζα ότι γνώριζα τον εαυτό μου, μέχρι που ανακάλυψα ότι δεν ήταν αλήθεια. Γνώριζα μόνο όλα εκείνα που πίστευα για μένα. Τότε ανακάλυψα ότι δεν είμαι αυτό που πιστεύω ότι είμαι! Είχε πολύ ενδιαφέρον, όμως ήταν πολύ τρομακτικά όταν ανακάλυψα ότι δεν γνωρίζω πραγματικά κανέναν, αλλά ούτε και οι άλλοι γνωρίζουν εμένα.
Η αλήθεια είναι ότι γνωρίζουμε μόνο όσα γνωρίζουμε και το μόνο πράγμα που γνωρίζουμε πραγματικά είναι το παραμύθι μας. Πόσες φορές ακούσατε ανθρώπους να λένε: «Γνωρίζω τα παιδιά μου πολύ καλά• ποτέ δεν θα κάνουν κάτι τέτοιο!» Νομίζεις ότι γνωρίζεις τα παιδιά σου πραγματικά; Νομίζεις ότι γνωρίζεις πραγματικά τον σύντροφό σου; Ωστόσο, μάλλον είσαι βέβαιος ότι ο σύντροφός σου δεν σε ξέρει καθόλου! ‘Η μπορεί να είσαι βέβαιος ότι κανείς δεν σε γνωρίζει πραγματικά, αλλά εσύ γνωρίζεις πραγματικά τον εαυτό σου; Υπάρχει κάποιος που να τον γνωρίζεις πραγματικά; Πίστευα ότι γνώριζα τη μητέρα μου, αλλά το μόνο πράγμα που ξέρω για εκείνη είναι ο ρόλος που της ανέθεσα να παίξει στο παραμύθι μου. Έχω μια εικόνα για τον χαρακτήρα που παίζει τον ρόλο της μητέρας μου. Κάθε τι που γνωρίζω για εκείνη είναι αυτό που πιστεύω για εκείνη. Δεν έχω ιδέα τι έχει μέσα στο κεφάλι της. Μόνο η μητέρα μου μπορεί να γνωρίζει τι είναι η ίδια, αλλά σίγουρα ούτε κι αυτή ξέρει.
Το ίδιο ισχύει και για σένα. Η μητέρα σου μπορεί να ορκιστεί ότι σε ξέρει πάρα πολύ καλά. Αλλά αυτό είναι αλήθεια; Δεν νομίζω. Ξέρεις ότι δεν έχει ιδέα τι έχεις στον νου σου. Γνωρίζει μόνο αυτά που πιστεύει για σένα, που σημαίνει ότι γνωρίζει σχεδόν τίποτε. Στο παραμύθι της είσαι ένας δευτερεύων χαρακτήρας. Παίζεις τον ρόλο του γιου ή της κόρης της. Η μητέρα σου δημιουργεί μια εικόνα για σένα και θέλει να ταιριάζεις στην εικόνα που εκείνη δημιουργεί. Εάν δεν είσαι αυτός που εκείνη θέλει να είσαι σύμφωνα με το παραμύθι της, μάντεψε τι θα συμβεί: αισθάνεται πληγωμένη από σένα και προσπαθεί να σε κάνει να ταιριάξεις με την εικόνα που έχει για σένα. Γι’ αυτό το λόγο αισθάνεται την ανάγκη να σε ελέγχει, να σου πει τι να κάνεις και τι να μην κάνεις, να σου επιβάλει όλες της τις απόψεις για το πώς πρέπει να ζήσεις τη ζωή σου.
Όταν εσύ ξέρεις ότι αυτό είναι απλώς το παραμύθι της, γιατί να κάνεις τον κόπο να υπερασπίσεις τη δική σου οπτική; Δεν έχει σημασία αυτό που λες• δεν θα σε πιστέψει. Πώς μπορεί να πιστεύει στο δικό σου παραμύθι όταν αυτή δεν είναι η δική της άποψη και οπτική; Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να αλλάξεις τη συζήτηση, να απολαύσεις την παρουσία της και να την αγαπήσεις έτσι ακριβώς όπως είναι. Όταν έχεις αυτή την επίγνωση, θα μπορέσεις να συγχωρέσεις τη μητέρα σου για ό,τι σου έκανε, σύμφωνα πάντα με το παραμύθι σου. Απλά, μέσα από την πράξη της συγχώρεσης θα αλλάξει πλήρως η σχέση σου με τη μητέρα σου.
Από τη στιγμή που ανακαλύπτουμε ότι δημιουργούμε και ζούμε μέσα στο δικό μας παραμύθι, τότε πώς μπορούμε να κρίνουμε τους άλλους; Πώς μπορούμε να παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά, όταν ξέρουμε ότι απλώς είμαστε ένας δευτερεύων χαρακτήρας στο παραμύθι τους; Γνωρίζω ότι όταν οι άλλοι μιλούν μαζί μου, στην πραγματικότητα μιλάνε στον δευτερεύοντα χαρακτήρα του παραμυθιού τους. Οτιδήποτε λένε οι άνθρωποι για εμάς είναι απλώς μια προβολή της δικής τους εικόνας για εμάς. Δεν έχει να κάνει με εμάς. Δεν χάνω τον καιρό μου παίρνοντας προσωπικά τα πράγματα. Εστιάζω την προσοχή μου στη δημιουργία του δικού μου παραμυθιού.
Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ
DON MIGUEL RUIZ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΣΟΠΤΡΟΝ
Εικόνα: https://gr.pinterest.com/pin/280208408054163321/?nic_v1=1ae%2FxwXY%2BXHoeQPrPoHGv3WJ4PLqG0Pin1yVgP3N%2BTHBeydn6jwE%2FsFznfdfeh6wDH