Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 11 Ιουλίου 2020
Δεν χρειαζόμασταν φυσικά περαιτέρω αποδείξεις για να εξάγουμε το σχετικό συμπέρασμα. Το ζούμε εδώ και πολλά χρόνια. Απλώς, οι παρενέργειες από
την πανδημία του κορονοϊού στην οικονομία, ήρθαν να επιβεβαιώσουν πόσο τραγικά απέτυχαν τα μνημονιακά προγράμματα στη χώρα μας.
Μια δεκαετία εθνικής τραγωδίας. Εθνικής καταστροφής. Ακραίας φτωχοποίησης της κοινωνίας μας. Ξεχαρβαλώματος των εργασιακών δομών. Αναίρεσης της εθνικής αυτοδιάθεσης. Προσωπικής και συλλογικής κατάθλιψης.
Και όλα αυτά, για να συνεχίσει η ελληνική οικονομία να εξαρτάται αποκλειστικά από τον τουρισμό. Να μην παράγει… σχεδόν τίποτα. Να αδυνατεί να μετεξελιχθεί, να επικαιροποιήσει τις προτεραιότητές της, να συμβαδίσει με τις ανάγκες της σύγχρονης εποχής.
Μια ατροφική οικονομία, που δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ανάχωμα σε καμία κρίση. Και δεν μπορεί να προσφέρει «πρώτη ύλη» σε μια κυβέρνηση, για να θωρακίσει αποτελεσματικότερα το μέλλον της χώρας, με όρους τρέχοντος παρόντος.
Μια αχρείαστη δεκαετής φτωχοποίηση, που ξεκίνησε με την υπογραφή του Γιώργου Παπανδρέου στο πρώτο και μοιραίο Μνημόνιο, με φόντο το Καστελόριζο, το οποίο, σύμφωνα με συνοδοιπόρους του Κώστα Σημίτη… πέφτει μακριά.
Η εθνική μας μοναξιά. Ως αντανάκλαση στον καθρέφτη της ιστορικής αδυναμίας μας να αντισταθούμε στην αχρείαστη έλξη προς τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν.