Μήνυμα της Προέδρου της Δημοκρατίας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου και Πνευματικών Δικαιωμάτων

Η Πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τί­ας

 Κα­τε­ρί­να Σα­κελ­λα­ρο­πού­λου στο μή­νυ­μά της, με αφορ­μή την Πα­γκό­σμια Ημέ­ρα Βι­βλί­ου και Πνευ­μα­τι­κών Δι­καιω­μά­των, 

απευ­θύν­θη­κε στις ανα­γνώ­στριες και 

στους ανα­γνώ­στες με έναν λό­γο προ­σω­πι­κό,
 κα­τα­δει­κνύ­ο­ντας τη βα­θιά αγά­πη της για το 

βι­βλίο και τους δη­μιουρ­γούς, αλ­λά και την εμπε­ρι­στα­τω­μέ­νη γνώ­ση της για τα θέ­μα­τα που απα­σχο­λούν τον χώ­ρο.

Το μή­νυ­μα όπως αναρ­τή­θη­κε στη σε­λί­δα της Προ­έ­δρου της Δη­μο­κρα­τί­ας στο Facebook:

Πα­γκό­σμια ημέ­ρα βι­βλί­ου σή­με­ρα και ξε­φυλ­λί­ζο­ντας ένα από τα αγα­πη­μέ­να μου βι­βλία, το «Αδρια­νού Απο­μνη­μο­νεύ­μα­τα» της Μαρ­γκε­ρίτ Γιουρ­σε­νάρ, πέ­φτω πά­νω στη φρά­ση: 

«Ανα­ζή­τη­σα την ελευ­θε­ρία πιο πο­λύ από τη δύ­να­μη, και τη δύ­να­μη μό­νο για­τί ως ένα ση­μείο ευ­νο­εί την ελευ­θε­ρία».
Μέ­σα σε λί­γα λό­για, η συγ­γρα­φέ­ας κα­τορ­θώ­νει να απο­τυ­πώ­σει τον τρό­πο με τον οποίο άσκη­σε την εξου­σία ένας Ρω­μαί­ος αυ­το­κρά­το­ρας που δεν θέ­λη­σε να γί­νει θε­ός για­τί εκτι­μού­σε απε­ριό­ρι­στα τον άν­θρω­πο μέ­σα του, ού­τε και Καί­σα­ρας, για­τί θε­ω­ρού­σε, ως το τέ­λος, τον εαυ­τό του «υπάλ­λη­λο του Κρά­τους». 

Να συλ­λά­βει, κα­θώς γρά­φει η ίδια η Γιουρ­σε­νάρ, «μια ζωή γνω­στή, συ­μπλη­ρω­μέ­νη, κα­θο­ρι­σμέ­νη από την Ιστο­ρία» και να μας κά­νει κι εμάς συμ­με­τό­χους της.
Αυ­τό δεν εί­ναι η λο­γο­τε­χνία; 

Αυ­τό δεν εί­ναι η ανά­γνω­ση; 

Μια βα­θιά σχέ­ση με τον εαυ­τό μας και μια σύν­δε­ση με τον εσω­τε­ρι­κό μας κό­σμο. 

Γι­νό­μα­στε πολ­λοί όταν δια­βά­ζου­με, με­τέ­χου­με με χί­λια πρό­σω­πα στην αν­θρώ­πι­νη πε­ρι­πέ­τεια. Αρ­χί­ζου­με να συ­νο­μι­λού­με με τον συγ­γρα­φέα και να κα­τα­νο­ού­με τι ση­μαί­νει ο άλ­λος, ο δια­φο­ρε­τι­κός από μας. 

Και βέ­βαια συ­σχε­τί­ζου­με τα βι­βλία που αγα­πή­σα­με με στιγ­μές από τη ζωή μας: ένα τα­ξί­δι με πλοίο, μια πο­λύ­ω­ρη ανα­μο­νή σ’ ένα σταθ­μό, μια μα­κρι­νή πα­ρα­λία, μια μο­να­χι­κή βρα­διά, γό­νι­μες κου­βέ­ντες με φί­λους.
Η φε­τι­νή πα­γκό­σμια ημέ­ρα του βι­βλί­ου συ­μπί­πτει με μια πο­λύ δύ­σκο­λη πε­ρί­ο­δο για όλο τον κό­σμο.

 Μας λεί­πουν τα βι­βλιο­πω­λεία, οι δη­μό­σιες και δη­μο­τι­κές βι­βλιο­θή­κες, οι εκ­θέ­σεις βι­βλί­ου, όλοι αυ­τοί οι συ­ναρ­πα­στι­κοί χώ­ροι που υπο­δέ­χο­νται και καλ­λιερ­γούν τις ανα­ζη­τή­σεις μας. Μας προ­βλη­μα­τί­ζει η κρί­ση στην οποία έχει πε­ριέλ­θει ολό­κλη­ρη η αλυ­σί­δα πα­ρα­γω­γής και δια­νο­μής του βι­βλί­ου.

 Μας λυ­πεί η μι­κρή εμ­βέ­λεια των δη­μό­σιων και δη­μο­τι­κών βι­βλιο­θη­κών μας, για­τί εν μέ­σω παν­δη­μί­ας θα μπο­ρού­σαν να απο­τε­λέ­σουν μια εξαι­ρε­τι­κή δί­ο­δο συ­νά­ντη­σης του βι­βλί­ου με τους ανα­γνώ­στες του, μέ­σω του δα­νει­σμού. Μας ανη­συ­χεί η βιω­σι­μό­τη­τα των εκ­δο­τι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, ιδί­ως των μι­κρό­τε­ρων, που συμ­βάλ­λουν στη ζω­ντά­νια και την ποι­κι­λο­μορ­φία του εκ­δο­τι­κού το­πί­ου.
Πα­ρ’ όλ’ αυ­τά, εί­μαι αι­σιό­δο­ξη.

 Το βι­βλίο, εί­τε στη φυ­σι­κή εί­τε στην ψη­φια­κή του μορ­φή, μας κρα­τά συ­ντρο­φιά και μας στη­ρί­ζει ψυ­χο­λο­γι­κά στις συν­θή­κες απο­μό­νω­σης που βιώ­νου­με όλοι μας. 

Διευ­ρύ­νει τα όρια του σπι­τιού μας, δί­νει ρυθ­μό στον χρό­νο. Επι­βε­βαιώ­νει τη θέ­ση-κλει­δί που κα­τέ­χει στη ζωή μας, ως μέ­σο πο­λι­τι­σμού, μά­θη­σης και από­λαυ­σης – με δυο λό­για ως μέ­σο ελευ­θε­ρί­ας.

Πι­στεύω ακρά­δα­ντα ότι αυ­τή η θέ­ση θα δια­τη­ρη­θεί, ακλό­νη­τη κι ακό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο ενι­σχυ­μέ­νη, και με­τά την υπο­χώ­ρη­ση της παν­δη­μί­ας...