Τόσο λοιπόν η θρησκεία όσο και η φιλοσοφία διδάσκουν την ευνομία, η οποία εξασφαλίζεται με δύο προϋποθέσεις.
Πρώτη προϋπόθεση είναι να βρεθούν δίκαιοι και έμπειροι νομοθέτες, που θα θεσπίσουν τους δίκαιους νόμους.
Η δεύτερη προϋπόθεση, που καθιστά ωφέλιμους τους δίκαιους νόμους, είναι να εκλέγονται για τα διάφορα υπουργήματα δίκαιοι και έμπειροι υπηρέτες των νόμων. Χωρίς αυτούς οι νόμοι, όσο δίκαιοι κι αν είναι, μένουν ανενεργοί και δε βοηθούν στην ειρήνη μιας κοινωνίας, της οποίας τα περισσότερα μέλη, μαστιζόμενα λόγω της κοινής δυστυχίας από άνομους δεσπότες, μιμούνται τα δεσποτικά ήθη και πληγώνουν ο ένας τον άλλο.
“Εις την εκλογήν αυτών λοιπόν πρέπει να προσέχετε, ερευνώντες καθενός τον βίον και την διαγωγήν, όχι διά να του ταράσσετε την ησυχίαν με περιεργίαν κακοήθη, αλλά διά να μην ταράξει αυτός το πολίτευμα με την απειρίαν ή την πλεονεκτικήν φιλαρχίαν του, διά να μην απατήσει τους συμπολίτας του και αρπάσει τας ψήφους των αδίκως εις τα πλέον αναγκαία της πολιτικής κοινωνίας επαγγέλματα, το οποίον είναι μάλιστα το ιερόν επάγγελμα της νομοθεσίας“